Ili kaptis Elzan!

Roman'o en facil'a esperant'o

Johán Val'an'o

HTML-el'don'o kre'it'a laŭ la libr'o'form'a'j el'don'o'j:

Chapecó: Font'o, 1985.
Chapecó: Font'o, 2000.

Kembriĝo: Edmundo, 2013-09-16.

Ĉapitr'o 1

“La polic'o kapt'is Paŭlon kaj Sofi'an,” la vir'o dir'is en la telefon'o'n.

“La polic'o kapt'is Paŭlon kaj Sofi'an,” la vir'o ripet'is. “La kun'ven'o antaŭ'vid'it'a por morgaŭ vesper'e ne pov'os okaz'i. Sci'ig'u al Karlo, li sci'os, al kiu trans'don'i la inform'o'n.”

La vir'o el'ir'is el la trink'ej'o, kie li telefon'is, kaj mal'aper'is en la nokt'o'n. Alt'a fort'ul'o, kies vest'o'j aŭ ag'manier'o neniel kon'ig'is li'a'j'n polic'a'j'n funkci'o'j'n, diskret'e ek'paŝ'is mal'antaŭ li. Li rid'et'is. Li sent'is, ke ver'e komenc'iĝ'as la fin'o de tiu Mov'ad'o por Ver'a Eŭrop'o, kiu respond'ec'is pri tiom da mort'o'j, ek'de la unu'a bomb'o en la flug'haven'o ĝis la hieraŭ'a ĉe la sinagog'o de strat'o Kaloĉaj'a.

Bedaŭr'ind'e nur, ke li ne pov'is sci'i, al kiu la sekv'at'a vir'o ĵus telefon'is.

Ĉapitr'o 2

Adrian'o Pipelbom mal'kontent'is. Ek'de kiam li'a frat'in'o Galin'a el'parol'is tiu'j'n vort'o'j'n la antaŭ'a'n vesper'o'n, ili turn'iĝ'is kaj turn'iĝ'is en li'a kap'o, kvazaŭ decid'int'e ne las'i al li minut'et'o'n da pac'o.

Kial do la dir'o'j de li'a frat'in'o tiel fort'e efik'is al li? Li est'is 50-jar'a nun, li est'is riĉ'a, li alt'e taks'is la potenc'o'n, kiu'n mon'o hav'ig'as. Kial do li, Adrian'o Pipelbom, unu el la plej sukces'a'j industri'ist'o'j en la land'o, las'is si'a'n 58-jar'a'n frat'in'o'n parol'i al li, kvazaŭ al knab'et'o? De kie ven'is la ne'kred'ebl'a aŭtoritat'o, kiu'n Galin'a hav'is super li?

Mal'bon'humor'e li vetur'is nun direkt'e al la hospital'o, kaj la silent'o de li'a ŝofor'o ne help'is li'n gaj'ig'i.

Pov'us ŝajn'i strang'e, ke la fam'a Pipelbom, mastr'o de grand'a industri'o, unu el la plej riĉ'a'j kaj potenc'a'j hom'o'j en la mond'o, ĝeneral'e sent'is si'n antaŭ vir'in'o'j kiel infan'et'o, almenaŭ se tem'is pri io pli intim'a ol diskut'o'j rilat'a'j al la ekonomi'a aŭ politik'a situaci'o. Sed tiel est'is.

Person'a'j rilat'o'j kun vir'in'o est'is por li tim'ig'a'j. Li ĉiam dir'is al si, ke li est'as unu el tiu'j hom'o'j, kiu'j spert'as nur unu'foj'e en la viv'o ver'a'n par'a'n am'o'n. Tia'n am'o'n li spert'is, kiam li est'is dek'kvin'jar'a. Sed la knab'in'o, kiu est'is la trezor'a objekt'o de li'a'j am'a'j sent'o'j, for'las'is li'n, edz'in'iĝ'is, kaj mal'aper'is el li'a viv'o. Ebl'e li neniam re'san'iĝ'is de la sufer'o, kiu'n ŝi tiel kaŭz'is. Ebl'e pro tio li neniam plu intim'iĝ'is kun vir'in'o.

Kaj nun, li'a frat'in'o Galin'a re'vek'is en li mal'nov'a'j'n dezir'o'j'n, kiu'j'n li imag'is mort'int'a'j. Ĉu ne est'as stult'e mal'hav'i dum la tut'a viv'o la dolĉ'a'n proksim'ec'o'n de am'em'a bel'ul'in'o? Ĉu ebl'us, ke dum tiu'j long'a'j jar'o'j da sol'ec'o, li fakt'e – sed sen'konsci'e – dezir'is i'o'n ali'a'n?

“Ludovik'o, ĉu vi'a'opini'e mi dev'us edz'iĝ'i?” li demand'is la ŝofor'o'n.

Ĉe ali'a vetur'ig'ist'o tia demand'o ebl'e est'ig'us salt'et'o'n de ek'mir'o, sed ne ĉe Ludovik'o. La ŝofor'o de s-ro Pipelbom sekv'is si'a'n viv'voj'o'n simil'e al la Rolls-Royce, kiu'n li nun ir'ig'is: trankvil'e, facil'e, dign'e, kvazaŭ mal'help'o'j kaj ĝen'o'j ne pov'us ekzist'i.

“Jes, jes. Kompren'ebl'e. Mi dev'us sci'i, ke vi trov'os bel'a'n vort'ig'o'n por dign'e el'turn'i vi'n el la demand'o. Sed dir'u al mi, kio'n vi opini'us, se mi inform'us vi'n, ke jen mi baldaŭ edz'iĝ'os?”

“Se vi permes'as al mi respond'i sincer'e, sinjor'o, mi dir'us, ke mi'a re'ag'o de'pend'us de la sinjor'in'o, kiu hav'us la feliĉ'o'n kun'ig'i si'a'n viv'o'n al la vi'a.”

“Ne est'as mi'a rol'o pri'parol'i la an'o'j'n de vi'a famili'o, sinjor'o, sed tamen, ĉar vi esprim'is la dezir'o'n kon'i mi'a'n pens'o'n, mi vort'ig'os ĝi'n jen'e: la viv'o montr'is, ke s-in'o Galin'a ĝeneral'e est'as prav'a en si'a'j decid'o'j. Ŝi est'as nepr'e fid'ind'a person'o.”

“Ĝust'e. Ŝi ĉiam est'as prav'a. Tial mi ne mir'us, se ankaŭ ĉi-foj'e ŝi prav'us. Mi pli kaj pli sent'as, ke mi dev'os al'kutim'iĝ'i al la ide'o, ke edz'in'o mank'as al mi. Mi dev'os far'i la neces'a'j'n aranĝ'o'j'n por ripar'i tiu'n mank'o'n. Vi hav'as edz'in'o'n, ĉu ne, Ludovik'o?”

“Mi feliĉ'as, sinjor'o, sed mi ne dir'us, ke ŝi ig'is mi'n feliĉ'a. Est'us pli ĝust'e dir'i, ke mi ig'is mi'n feliĉ'a kun ŝi, kaj ŝi ig'is si'n feliĉ'a kun mi. Ni est'as tre bon'ŝanc'a'j.”

“Vi ig'is vi'n feliĉ'a kun ŝi kaj ŝi kun vi! Diabl'e! Mal'simpl'a dir'aĵ'o, sed pens'ig'a. Mi ŝat'as ĝi'n. Mi est'as hom'o, kiu far'as ĉio'n mem – mem'far'it'a hom'o, kiel oni dir'as – kaj ne plaĉ'is al mi la ide'o, ke mi'a feliĉ'o de'pend'u de iu ali'a, sed se tiel est'as... Nu, nu, nu, Ludovik'o, vi'a filozofi'o ag'as problem-solv'e. Est'as decid'it'e: mi edz'iĝ'os.”

Al Adrian'o Pipelbom hospital'o'j tre mal'plaĉ'is. Est'is tro da koridor'o'j, tro da pord'o'j, tro da ir'o'j kaj ven'o'j kun vest'o'j tro blank'a'j. Kaj li'a naz'o prefer'us sent'i i'o'n ali'a'n ol tiu'n kurac'il'a'n odor'o'n.

Li do eg'e bedaŭr'is si'a'n nun'a'n situaci'o'n: li bezon'is inform'o'j'n, kiu'j'n nur Johano, li'a sekretari'o, pov'is don'i; li bezon'is ili'n tuj, tiel ke poŝt'o ne uz'ebl'us: kaj ili est'is tiel sekret'a'j, ke uz'i telefon'o'n est'us pren'i sur si'n konsider'ind'a'n risk'o'n.

Kompat'ind'a Pipelbom! Li aĉ'ig'is si'a'n humor'o'n vizit'e al hospital'o, por ke la inform'iĝ'o ĉe jun'a Johano rest'u plen'e sekret'a, sed kiom ajn li prov'is mal'laŭt'i, ĉiu'j ili'a'j vort'o'j aŭd'ebl'is en la apud'a ĉambr'o, kiu serv'is kiel ej'o por kurac'il'o'j. Tiu'n kurac'il'ej'o'n oni far'is antaŭ kelk'a'j monat'o'j uz'ant'e por ĝi part'o'n de la ĉambr'o, en kiu Johano nun kuŝ'is, kaj la mur'o est'is apart'e mal'dik'a. Kaj ĉar, hazard'e, Johano est'is nun sol'a en tiu tri-lit'a ĉambr'o, la industri'ist'o opini'is, ke li eĉ ne bezon'as flustr'i.

Luci'a, la fleg'ist'in'o, kiu trov'iĝ'is en la kurac'il'ej'o, tut'e ne aŭskult'is la industri'a'j'n sekret'o'j'n de s-ro Pipelbom, por ŝi sen-interes'a'j'n. Sed kelk'a'j vort'o'j de la riĉ'ul'o ig'is ŝi'n subit'e streĉ'i la atent'o'n.

Sekv'is kelk'a'j vort'o'j de la sekretari'o, kiu'j'n Luci'a ne sukces'is kompren'i.

“Mi ne dub'as,” daŭr'ig'is la industri'ist'o, “ke vi plen'um'os tiu'n task'o'n plej kontent'ig'e, kiel kutim'e. Sed, mi pet'as vi'n, est'u plej-plej diskret'a. Mi ne pov'as al'las'i, ke oni sci'u, ke la fam'a Adrian'o Pipelbom dezir'as edz'iĝ'i, kaj uz'as tiu'cel'e la serv'o'j'n de la fam'a edz'iĝ-agent'ej'o Belpar.”

Luci'a'n la am'a viv'o de fam'ul'o'j ĉiam interes'is. Kiam ŝi, tuj post'e, far'is injekt'o'n al Nikolao Barinjo, la jun'a kemi'ist'o en ĉambr'o 364, por kiu ŝi'a kor'o pli kaj pli am'e bat'is, ŝi ne pov'is sub'prem'i la em'o'n ĉio'n rakont'i al li:

“Imag'u! S-ro Pipelbom, la fam'a riĉ'ul'o, dezir'as edz'iĝ'i! Li ven'is vizit'i si'a'n sekretari'o'n, kaj mi, tut'e ne'vol'e, hazard'e aŭd'is ili'n inter'parol'i. Li don'is al si'a sekretari'o la task'o'n prezent'i li'a'n edz'iĝ'dezir'o'n al agent'ej'o Belpar!”

“Pipelbom, ĉu ver'e? Mi kon'as tiu'n ul'o'n. Part'e dank' al mi li riĉ'iĝ'is. Mi ne ag'is saĝ'e, kaj perd'is pro li bel'eg'a'n okaz'o'n riĉ'iĝ'i mem. Nu, nu, tiel ir'as la viv'o. Interes'e, ke tia hom'o, kiu sukces'is sur ĉiu'j kamp'o'j, ne kapabl'as trov'i mem edz'in'o'n, kaj dev'as tio'n far'i per'e de agent'ej'o!”

Ŝi rigard'is li'n, atend'ant'e i'o'n pli'a'n, sed Nikolao ferm'is la okul'o'j'n.

Ŝi direkt'is al li am'o'plen'a'j'n okul'o'j'n kaj diskret'e paŝ'is for. En la koridor'o ŝi renkont'is ses'dek'jar'ec'a'n vir'in'o'n, kiu sen'dub'e ven'is hospital'e'n por vizit'i kon'at'o'n. Ke est'is Galin'a, la frat'in'o de la fam'a Pipelbom, ŝi tut'e ne pov'is sci'i. Nek kio'n ŝi tie far'is.

Ĉapitr'o 3

Je dek kvin kilo'metr'o'j for de la hospital'o, kie dis'volv'iĝ'is la okaz'aĵ'o'j ĵus pri'skrib'it'a'j, el'star'as bel'eg'a, mal'nov'a kastel'o. Ĝi sid'as sur alt'aĵ'o, kun admir'ind'a vid'o al la river'o, kaj ĝi'a'j dik'a'j ŝton'mur'o'j aspekt'as kapabl'a'j sukces'e kontraŭ'star'i ĉiu'j'n al'salt'o'j'n de la temp'o kaj de hom'o'j milit'em'a'j. Al la vojaĝ'ant'o'j, kiu'j rigard'as ĝi'n de la voj'o laŭ'river'a, sam'e kiel al la lok'a'j famili'o'j, kiu'j kon'as ĝi'n de jar'cent'o'j, ĝi el'vok'as nur fort'o'n kaj riĉ'ec'o'n: ĝi star'as tie kiel deklar'o de firm'ec'o.

Ve! La ver'o est'as tut'e ali'a, kaj preciz'e tio'n ĵus klar'ig'is graf'in'o Montokalva al si'a «ĉef'serv'ist'o», kiel ŝi nom'as la vir'o'n, kiu serv'as ŝi'n, kvankam li ĉef'as super neni'u, se escept'i, ebl'e, la propr'a'n edz'in'o'n.

“Jes, Ciprian'o,” ŝi dir'is mal'ĝoj'e, “tiel stat'as la afer'o'j. Mi ne kaŝ'is al vi la ver'o'n, kiel ajn mal'ĝoj'ig'a ĝi est'as. Mi ne pov'os rest'i ĉi tie. Mi dev'os for'las'i ĉi tiu'n bel'eg'a'n dom'o'n, ĉi tiu'n lok'o'n plaĉ'op'len'a'n, kaj trov'i i'o'n ie, kie mi'a nun mal'mult'a mon'o ebl'ig'os al mi plu viv'i. Kred'u, ke mi bedaŭr'os ĝi'n, kaj vi'n, Ciprian'o, kaj ankaŭ vi'a'n kar'a'n famili'o'n...”

“For'las'i!” flustr'is Ciprian'o, kaj li'a esprim'o montr'is, ke sub tiu sol'a vort'o kaŝ'iĝ'is la perd'it'ec'o de hom'o, kies viv'o ĵus tut'e dis'romp'iĝ'is.

“Se vi'a graf'in'a moŝt'o permes'os, ĉu mi pov'as demand'i, kiom da temp'o – laŭ tio, kio'n ebl'as antaŭ'vid'i – la graf'in'a'j mon'rimed'o'j el'ten'os? Kiom da temp'o, laŭ vi'a opini'o, sinjor'in'o graf'in'o, mi'a edz'in'o kaj mi pov'os rest'i ĉi tie, je vi'a serv'o?”

“Nu, ni el'ten'os tut'e cert'e, ĝis ven'os la pap'o, ĉu ne? Mi jam pet'is mon'help'o'n de la aŭtoritat'o'j tiu'rilat'e. Se ili vol'as, ke la pap'o, dum si'a vojaĝ'o ni'a'land'a, vizit'u ĉi tiu'n lok'o'n kaj pov'u propr'a'man'e tuŝ'i la zon'o'n de Sankt'a Gaspardeto, kiu'n antaŭ jar'cent'o'j ricev'is la pra'patr'o'j de mi'a kar'memor'a edz'o, ili cert'e konsent'os hav'ig'i al mi mon'help'o'n, por ke la kastel'o iĝ'u dign-aspekt'a. Sed post tio..., post tio, mi'a kar'a Ciprian'o, mi dub'as, ĉu ni plu el'ten'os pli ol tri monat'o'j'n.”

Ciprian'o est'is alt'a vir'o, kaj li'a korp'a aspekt'o, kun la el'star'a ventr'o kaj la ĉiam pac'a vizaĝ'o, ĝeneral'e nask'is en rigard'ant'o nur la spec'o'n de respekt'o, kiu'n oni kutim'e sent'as al fort'a'j trankvil'ul'o'j. Ciprian'o iel est'is kiel la kastel'o, kie li serv'is: ne'mov'ebl'a, ne'romp'ebl'a, ricev'int'a de la natur'o la hav'ind'a'n pov'o'n super'fort'i ĉiu'j'n kaj ĉio'n. Almenaŭ ŝajn'e.

Rigard'ant'e li'n nun, graf'in'o Montokalva, unu'a'foj'e en si'a viv'o, vid'is en li hom'o'n kompat'ind'a'n, kiu subit'e mal'jun'iĝ'is kaj perd'is la pov'o'n re'bat'i al nov'aĵ'o, kiu unu'bat'e dis'fal'ig'is li'n.

“Neni'o plu, Ciprian'o, vi pov'as for'ir'i. Mi...” Ŝi inter'romp'is si'n, rigard'ant'e li'n rekt'e en la okul'o'j'n.

“Ne! Mi pet'as, ne kontraŭ'dir'u. Pri'zorg'i vi'n est'is mi'a dev'o, ĉu ne? Mi bedaŭr'as, ke mi ne sukces'is. Tia'j est'as la temp'o'j, Ciprian'o. Ni pov'as nur akcept'i ili'n tia'j, kia'j ili est'as. Ni prov'u trov'i en ni kuraĝ'o'n, ni ĝi'n bezon'os. Esper'ebl'e ni hav'as da ĝi sufiĉ'e, ankoraŭ, je ni'a aĝ'o.”

Kaj, prov'ant'e el'montr'i kiel ebl'e mal'plej si'a'n bat'it'ec'o'n, Ciprian'o el'ir'is kun mov'o'j iom ne'cert'a'j, jes ja, sed tamen dign'e.

Ĉe la en'ir'ej'o de la graf'in'a bien'o, tut'e proksim'e al la kastel'o, star'as sam'aĝ'a ŝton'a dom'o. En ĝi est'is aranĝ'it'a plaĉ'a apartament'o, kie loĝ'is Ciprian'o, li'a edz'in'o El'vir'a kaj – de temp'o al temp'o, jen long'e, jen mal'long'e – ili'a fil'in'o Elza.

En la sid'ĉambr'o kun mal'nov'a'j, bril'e pur'a'j mebl'o'j, kie la serv'ist'a par'o nun trov'iĝ'is, la atmosfer'o est'is pez'a.

“La graf'in'o est'as iom strang'a, kelk'foj'e, sed al ŝi'a'j strang'aĵ'o'j ni kutim'iĝ'is,” ŝi daŭr'ig'is.

“La kastel'o est'as grand'a, sed ŝi viv'as nur en et'a part'o de ĝi, kaj ne zorg'as, ĉu la rest'o est'as pur'a aŭ ne.”

El'vir'a pren'is paper'a'n poŝ'tuk'o'n, bru'e naz'pur'ig'is en ĝi'n, kaj plor'is. Ŝi est'is sam'e dik'a kiel la edz'o, sed pli mal'alt'a; vid'iĝ'is, ke ŝi'a rond'a, ruĝ'ec'a vizaĝ'o pli kutim'as rid'i ol esprim'i mal'feliĉ'o'n.

“Bon'a'n...! Ej! Kio okaz'as al vi? Vi aspekt'as, kvazaŭ la ter'o ĵus romp'iĝ'is sub vi'a'j pied'o'j...”

“Ĝi romp'iĝ'is,” eĥ'is Ciprian'o, kvazaŭ ne plu kapabl'a pens'i. Ŝajn'is, ke li eĉ ne re'kon'as la propr'a'n fil'in'o'n.

Li'a edz'in'o klar'ig'is la terur'a'n situaci'o'n. Je ili'a aĝ'o, en la nun'a ekonomi'a situaci'o, re'trov'i labor'o'n ne est'os facil'e. Sed eĉ se ili re'trov'us, la simpl'a fakt'o dev'i for'las'i ĉi tiu'n lok'o'n, al kiu ili'n lig'is tiom da jar'o'j da ĉe'est'o, da labor'o, da tra'viv'aĵ'o'j, romp'is al ili la kor'o'n ĝis apenaŭ el'port'ebl'a sufer'o.

Ankaŭ la jun'a vizaĝ'o de Elza mal'lum'iĝ'is. Ŝi labor'is en la urb'o, tut'e sen'de'pend'e, kiel kudr'ist'in'o, kaj ŝi sukces'is aranĝ'i si'a'n viv'o'n tre kontent'ig'e, kun sufiĉ'e da liber'ec'o. Ŝi tut'e ne bezon'is mon'a'n help'o'n de la ge'patr'o'j, sed ŝi am'is ili'n, tre ŝat'is ili'n vizit'i ne'atend'it'e, kiel hodiaŭ, kaj, ceter'e, sam'e subit'e for'ir'i. Ili'a mal'feliĉ'o efik'is al ŝi kor'ŝir'e.

“Kaj mi ven'is ĉi tie'n por rakont'i i'o'n rid'ig'a'n...” ŝi dir'is, el'ig'ant'e profund'a'n ĝem'spir'o'n.

“Rakont'u do,” am'em'e dir'is la patr'in'o. “Ebl'e tio help'os ni'n pens'i pri io ali'a.”

“Tem'as pri io, kio'n mi trov'is interes'a, rakont'ind'a al vi. Mi ĵus vizit'is Nikolaon en la hospital'o, kaj li dir'is al mi, ke, laŭ inter'parol'o ne'vol'e aŭd'it'a de fleg'ist'in'o, s-ro Pipelbom serĉ'as edz'in'o'n per'e de agent'ej'o Belpar!”

“Serĉ'as edz'in'o'n, ĉu?” Ŝajn'is, ke subit'e Ciprian'o vek'iĝ'is el si'a sen'pens'a stat'o. “Ebl'e tie kuŝ'as ni'a solv'o.”

“Solv'o?”, “Kio'n vi vol'as dir'i?” sam'temp'e parol'is la du vir'in'o'j.

“Ebl'e mi ne est'as real'ism'a. Mi pens'is, ke se ni sukces'us aranĝ'i – per tiu agent'ej'o – ke Elza edz'in'iĝ'u al li, ni ne plu hav'us problem'o'j'n. Li est'as tiel riĉ'a, ke li eĉ ne sci'as, en kiom da bank'o'j kuŝ'as li'a mon'o, kaj...”

“Ĉia'okaz'e, eĉ se li pet'os mi'n, mi ne edz'in'iĝ'os al tiu mal'jun'ul'o,” la fil'in'o inter'romp'is, decid'em'e.

“Li ne est'as mal'jun'a. Mi dub'as, ĉu li aĝ'as pli ol 50 jar'o'j'n,” re'bat'is la patr'o.

“Eĉ se li aĝ'us nur du'dek kaj est'us pli bel'a ol... ol... ol..., nu, tre bel'a, mi mal'konsent'us. Mi am'as Nikolaon, kaj kun'viv'os kun neni'u ali'a.”

“Vi'a kemi'ist'o est'as bon'a knab'o, sed ne tem'as pri am'o nun, nur pri manier'o help'i al la kompat'ind'a'j ge'patr'o'j.”

“Ĉu vi perd'is la saĝ'o'n, Ciprian'o?” la edz'in'o inter'ven'is. “Pri'pens'u moment'et'o'n. Vi neniam el'port'us, ke vi'a fil'in'o mal'feliĉ'as la tut'a'n viv'o'n nur por ni'a komfort'o. Ŝajn'as, ke la graf'in'a inform'o bat'is al vi la kap'o'n kaj vi'n stult'ig'is.”

“Kaj tamen ebl'e est'as solv'o,” dir'is Elza tre mal'rapid'e, apart'ig'ant'e ĉiu'n vort'o'n. La ge'patr'o'j rigard'is ŝi'n. Ŝi'a vizaĝ'o est'is lum'a de'nov'e, kiel kutim'e ĉe tiu ĝeneral'e gaj'a knab'in'o.

Ŝi ferm'is la okul'o'j'n. Kvazaŭ rev'e ŝi memor'is la inter'parol'o'n, kiu'n ŝi hav'is kun Galin'a, la frat'in'o de Adrian'o Pipelbom, kiam ili renkont'iĝ'is en la hospital'o. El la mal'mult'a'j parol'o'j, kiu'j'n ili tiu'okaz'e inter'ŝanĝ'is, nask'iĝ'is bel'a rev'o. Sed ĉu ĝi pov'os real'iĝ'i? La ge'patr'o'j silent'e, si'n'demand'e, plu rigard'is ŝi'n.

«Bel'a», pens'is Ciprian'o rigard'ant'e la jun'ul'in'o'n, kiu star'is trans la skrib'o'tabl'o, «sed laŭ tut'e ali'a manier'o ol mi'a Elza».

Li prav'is. Elza hav'is iom angul'ec'a'n vizaĝ'o'n, tre nigr'a'j'n har'o'j'n, kaj haŭt'o'n brun'iĝ'em'a'n, dum ĉi tiu est'is blond'a kun rond'a, roz'a vizaĝ'o. Elza hav'is long'a'j'n krur'o'j'n, kaj long'a'n naz'o'n. Ĉi tiu est'is ne pli ol mez-alt'a, kaj ŝi'a naz'et'o direkt'iĝ'is ĉiel'e'n.

Ciprian'o hezit'is. Ĉu est'is saĝ'e pet'i tiel jun'a'n person'o'n pren'i sur si'n la delikat'a'n task'o'n, por kiu li ven'is?

“Vi ne fid'as mi'n, ĉu? Vi trov'as mi'n tro jun'a por direkt'i edz'iĝ-agent'ej'o'n, tut'e cert'e. Permes'u, ke mi prezent'u mi'n. Mi nom'iĝ'as Dian'a Belpar. Foj'e amik'o dir'is al mi: «Vi'a famili'a nom'o son'as kiel nom'o de edz'iĝ-agent'ej'o». Mi pens'is: ĉu tio ne est'us sign'o de l' destin'o? Mi prov'u. Nu, mi prov'is kaj sukces'is. Belpar est'as nun la edz'iĝ-agent'ej'o plej bon'fam'a en la urb'o, ĉu ne? Ebl'e ĝust'e ĉar mi est'as jun'a, mi al'ir'is la demand'o'n laŭ nov'a voj'o, kun modern'a'j princip'o'j. Nu, dir'u al mi, sinjor'o, kiel vi nom'iĝ'as, kaj kia est'us por vi la ideal'a viv'kun'ul'in'o.”

“Ne mi dezir'as edz'iĝ'i, s-in'o Belpar. Mi person'e jam hav'as edz'in'o'n, ne ideal'a'n, sed tut'e bon'a'n por vir'o, kiu ne pov'us est'i ideal'a edz'o. Ne. Mi ne ven'as por mi. Kaj ĝust'e tial mi'a task'o est'as tre delikat'a.”

“La afer'o dev'as rest'i absolut'e sekret'a. Se iu ajn ek'sci'us... Est'us katastrof'o.”

“Kompren'ebl'e, kompren'ebl'e. Sed vi pov'as fid'i mi'n. Mi'a agent'ej'o est'as bon'fam'a ankaŭ pro tio, ke neni'o ĉi tie dir'it'a dis'kon'iĝ'as ekster'e.”

“Nu, mi ne sci'as, sed tamen, mi pren'os sur mi'n la risk'o'n. Mi'a mastr'in'o, kiu dezir'as edz'in'iĝ'i, est'as graf'in'o Montokalva.”

Se Dian'a Belpar sent'is mir'o'n, ŝi ĝi'n bon'eg'e kaŝ'is. Mov'iĝ'is eĉ ne muskol'et'o de ŝi'a vizaĝ'o. Kun la si'n'ten'o de bon'a ofic'ist'in'o, ŝi simpl'e not'is la nom'o'n.

“Ŝi'a graf'in'a moŝt'o est'as tre'eg'e riĉ'a,” mal'honest'is Ciprian'o, “kaj ŝi natur'e tim'as, ke ne'serioz'ul'o'j prov'os edz'iĝ'e kapt'i ŝi'a'n mon'o'n. Tial special'e grav'as sekret'ec'o. Kaj tial ŝi konsider'os nur propon'o'j'n de vir'o'j ver'e riĉ'a'j, ĉar nur tio garanti'os, ke ne la mon'o ili'n al'tir'as al ŝi.”

“Kvar'dek'naŭ'jar'a. Ŝi hav'as la kastel'o'n, kiu'n vi cert'e kon'as, en bel'eg'a lok'o, kaj unu el ŝi'a'j kondiĉ'o'j est'as, ke la edz'o konsent'u viv'i tie kun ŝi.”

“Kiel mi dir'is, la unu'a kondiĉ'o est'as, ke li est'u riĉ'a. Sed ŝi dezir'as krom'e vir'o'n labor'em'a'n, kuraĝ'a'n, pli mal'pli sam'aĝ'a'n, vir'o'n, kiu sukces'is en si'a profesi'o kaj tiel fakt'e el'montr'is si'a'n valor'o'n. Industri'ist'o'n, ekzempl'e...”

“Sed est'as aspekt'o tre delikat'a en ŝi'a decid'o, kaj sekv'e en mi'a task'o. Mi ne dub'as, ke vi kompren'os ŝi'a'n dezir'o'n: la ali'a person'o dev'as ne sci'i, ke ŝi turn'is si'n al edz'iĝ-agent'ej'o. Se dir'i la ver'o'n, ŝi tut'e ne ŝat'as la ide'o'n uz'i vi'a'j'n serv'o'j'n. Ŝi tio'n akcept'is nur, ĉar ŝi ne kred'as je la ebl'o solv'i si'a'n problem'o'n ali'manier'e, sed la ide'o tre mal'plaĉ'as al ŝi. Ŝi hont'as.”

“Nu, jes, mi pov'as tio'n kompren'i, sed... Kio'n mi pov'as far'i? Mi'a rol'o est'as kon'ig'i unu al la ali'a person'o'j'n, kiu'j aper'as kapabl'a'j ek'am'i si'n reciprok'e. Se mi ne pov'as sci'ig'i al ŝi la nom'o'n de ebl'a'j viv'kun'ul'o'j, kio'n mi pov'os far'i?”

“Ĉu vi ne pov'us komunik'i ili'a'n nom'o'n al mi? Ŝi'a graf'in'a moŝt'o pet'is mi'n per'i plej diskret'e. Mi kon'as ŝi'n tre bon'e, kaj ŝi hav'as plen'a'n fid'o'n al mi. Mi pov'us vizit'i la koncern'a'j'n person'o'j'n, vid'i mem, ĉu ili taŭg'os... Ne est'as ia ajn risk'o por vi: ge'edz'iĝ'o ne okaz'as, se unu el la koncern'at'o'j ne dir'as «jes», kaj je si'a aĝ'o, ŝi'a graf'in'a moŝt'o sci'as, kio'n ŝi far'as.”

Dian'a rigard'is Ciprian'o'n tre long'e. Sed la ide'o, ke li parol'as mal'ver'e, kaj ke la graf'in'o neni'o'n sci'as pri la afer'o, ne ven'is en ŝi'a'n kap'o'n.

“Bon'e,” ŝi fin'e dir'is. “Se iu prezent'iĝ'os, kiu respond'as al la dezir'o'j de vi'a graf'in'o, mi ek'rilat'os kun vi.”

Ĉapitr'o 4

La ĉiel'o blu'is, la bird'o'j kant'is, la aer'o varm'et'is agrabl'e: ŝajn'is, ke la tut'a natur'o decid'is montr'i si'n plej gaj'a por bon'ven'ig'i Johanon, la sekretari'o'n de s-ro Pipelbom, kiam, la sekv'ant'a'n maten'o'n, li el'ir'is el la hospital'o. Ankoraŭ iom pal'a, li ĝoj'is sent'i si'n de'nov'e san'a.

Li kon'is si'a'n mastr'o'n, li sci'is, ke kiam tiu i'o'n decid'is, li ne ŝanĝ'as si'a'n ide'o'n, sed efektiv'ig'as ĉio'n neces'a'n por traf'i la cel'o'n, kiu'n li difin'is al si.

Tamen, ĉi-foj'e, Johano du'on'e atend'is, ke s-ro Pipelbom ne rest'os firm'a ĉe si'a decid'o serĉ'i edz'in'o'n per'e de agent'ej'o. Ver'dir'e, li ne est'is tut'e cert'a, ke la vizit'o de li'a mastr'o okaz'is real'e. Ĉu ne li'a mal'san'ec'a stat'o li'n ig'is imag'i ĝi'n? Mir'e do li aŭd'is la riĉ'ul'o'n tuj inform'iĝ'i, ĉu li jam far'is la neces'a'j'n aranĝ'o'j'n.

“Sinjor'o, mi ĵus el'ir'is el la hospital'o, kaj al la ofic'ej'o tuj ven'is. Mi ne hav'is temp'o'n. Ĉu ver'e vi dezir'as, ke...?”

“Kompren'ebl'e. Vi aŭd'is mi'n, ĉu ne?, kiam mi vizit'is vi'n en tiu terur'a lok'o. Vi jam perd'is temp'o'n ven'ant'e ofic'ej'e'n. Ir'u tuj!”

Johano rapid'is for, sed – ĉar li est'is si'n'gard'a – antaŭ'e pet'is s-ro'n Pipelbom sub'skrib'i paper'o'n, en kiu est'is dir'it'e, ke Johano reprezent'as la kon'at'a'n industri'ist'o'n en ties edz'in-serĉ'ad'o. Ne taŭg'us, ke la hom'o'j en la agent'ej'o mal'fid'u li'n. Plen'a je mem'fid'o, kaj sci'vol'em'a, li en'ir'is en ties ofic'ej'o'n.

“Ĉu tia'j est'aĵ'o'j en'ver'e ekzist'as?” demand'is al si Dian'a Belpar, admir'ant'e la bel'ul'o'n, kiu ĵus en'ven'is.

Johano ja est'is alt'a jun'ul'o, brun'har'a, blu-okul'a, kun kor'tuŝ'a vizaĝ'o kaj rid'et'o kapabl'a ig'i iu'n ajn knab'in'o'n sekv'i li'n ĝis la mez'o de Saharo. Krom'e, io tre simpl'a en li'a si'n'ten'o tuj sent'ig'is, ke li ne rigard'as si'n super'a al la hom'o'j, kiu'j ne hav'as la feliĉ'o'n est'i sam'e bel'e kun'met'it'a'j. Kaj tiu simpl'ec'o ig'is li'n eĉ pli al'tir'a.

“Ĉu tia'j est'aĵ'o'j ekzist'as en'ver'e?” li pens'is sam'moment'e. Li antaŭ'e opini'is, ke tia bel'ec'o ekzist'as nur en film'o'j. Li'a kor'o bat'is fort'e. Li sent'is, ke jam li komenc'as en'am'iĝ'i al ŝi.

“Mi ne ven'as propr'a'nom'e,” li ek'parol'is, apenaŭ el'port'ant'e la kor'tuŝ'a'n pov'o'n de tiu'j mir'ind'a'j okul'o'j. (Li sent'is tim'et'e, ke li preskaŭ pov'us ruĝ'iĝ'i, mal'oft'eg'a okaz'aĵ'o ĉe li).

“Jen,” Johano respond'is, kaj li trans'don'is la rajt'ig'il'o'n sub'skrib'it'a'n de s-ro Pipelbom. Dian'a Belpar ĝi'n leg'is atent'e.

“Mi est'as la sekretari'o de s-ro Pipelbom,” la jun'ul'o dir'is, tuj kiam ŝi fin'is la leg'ad'o'n, “kaj li pet'is mi'n ven'i ĉi tie'n por prezent'i li'a'n dezir'o'n. Ĉar li est'as tre vast'e kon'at'a hom'o, mi opini'is, ke est'us saĝ'e pet'i de li i'o'n skrib'it'a'n. Sen ĝi, vi ebl'e imag'us, ke tem'as pri ŝerc'o!”

Tiu dokument'o sen'pez'ig'is ŝi'n. Mal'e al Ciprian'o, kiu dis'radi'is serioz'ec'o'n per la tut'a si'n'ten'o, ĉi tiu agrabl'a jun'ul'o pov'us est'i, ekzempl'e, student'o fi-ŝerc'em'a.

“Li est'as kvin'dek'jar'a, tre riĉ'a. Li tir'is ne'imag'ebl'a'n riĉ'o'n el divers'a'j produkt'o'j, el kiu'j unu el la plej nov'a'j est'as tabak'o sen'tabak'a, pri kiu vi cert'e aŭd'is, ĉu ne?”

“Jes. Tiu produkt'o ebl'ig'as al hom'o'j fum'i kun la sam'a plezur'o, kvazaŭ est'us tabak'o, sed sen ties mal'bon'a'j efik'o'j al la san'o.”

“Ĝust'e. Nu, li est'as tre riĉ'a, kaj nun vol'as edz'iĝ'i. Sed li ne dezir'as jun'ul'in'o'n, kiu akcept'us li'n por la mon'o. Li esper'as trov'i pli mal'pli kvin'dek'jar'a'n vir'in'o'n, sufiĉ'e mon'hav'a'n, kapabl'a'n parol'i interes'e pri plej mal'sam'a'j tem'o'j, bon'fart'a'n, ŝat'ant'a'n bon'e manĝ'i kaj trink'i, kaj ankaŭ vojaĝ'i. Vi vid'as. Li tut'e ne zorg'as pri tio, ĉu ŝi est'as bel'a aŭ ne. Li bezon'as kun'ul'in'o'n, kun kiu li pov'u vojaĝ'i kaj diskut'i pri ĉio.”

“Dank'o'n, sinjor'o. Vi don'as al mi sufiĉ'e preciz'a'n bild'o'n pri tio, kio'n vi'a mastr'o dezir'as. Mi tre ĝoj'as: tio facil'ig'os mi'a'n task'o'n. Ĉu mi kontakt'u li'n, aŭ vi'n, kiam mi pov'os sci'ig'i la nom'o'j'n de interes'a'j ebl'ul'in'o'j?”

“Mi'n, kompren'ebl'e. Li hav'as tre mult'e por far'i kaj ne hav'as temp'o'n por pri'zorg'i mem la afer'o'n. Li hav'as plen'a'n fid'o'n al mi, kaj sci'as, ke kon'ant'e li'n tre bon'e, mi prezent'os al li nur person'o'j'n, kiu'j ver'e respond'as al li'a dezir'o.”

Dum la sen'vort'a moment'o, kiu sekv'is, Johano direkt'is al Dian'a sent'o'plen'a'n rigard'o'n.

Ŝi est'is not'ant'a i'o'n, sed li'a subit'a sin-inter'romp'o ig'is ŝi'n lev'i la okul'o'j'n al li.

“Mi ne ŝat'as tiu'j'n vort'o'j'n, sed se vi vol'as sci'i, ĉu mi est'as edz'in'o, la respond'o est'as: ne. Mi eĉ ne hav'as viv'kun'ul'o'n. Mi est'as liber'a, kaj tre alt'e taks'as mi'a'n liber'ec'o'n.”

“Se vi est'as liber'a, ĉu mi pov'as invit'i vi'n al vesper'manĝ'o hodiaŭ?”

“Mi ne est'as tiel absolut'e liber'a. Ne. Por ĉi tiu vesper'o mi plan'is i'o'n ali'a'n, sed mi est'os liber'a morgaŭ, kaj tut'e konsent'os uz'i tiu'n liber'a'n temp'o'n kun vi, se taŭg'os ankaŭ morgaŭ.”

“Ne. Mi ir'os al mi'a apartament'o por ig'i mi'n bel'a. Mi tie atend'os vi'n je la... ĉu la ok'a? Jen mi'a adres'o. Ej! Ne for'ir'u,” ŝi kri'et'is, vid'ant'e li'n ek'star'i kaj turn'i si'n al la pord'o. “La serv'o'j de tiu ĉi agent'ej'o ne est'as sen'pag'a'j. Mi dev'as klar'ig'i la mon'a'n aspekt'o'n de ni'a aranĝ'o, kaj la inter'konsent'o'n vi dev'os sub'skrib'i.”

Ĉapitr'o 5

En si'a ofic'ej'o, plej modern'e mebl'it'a, s-ro Pipelbom sid'is en brak'seĝ'o kaj pens'is. Li rond'rigard'is si'a'n ofic'ej'o'n. Li ŝat'is ĝi'n. Ĝi est'is vast'a, riĉ'o'montr'a kaj komfort'a: ĝi sign'is potenc'o'n.

Li pens'is pri si'a dom'o. Jes, li ŝat'is ankaŭ si'a'n dom'o'n, pro la sam'a'j motiv'o'j, kaj la tut'a'n bien'o'n ĉirkaŭ ĝi. Sed nun... Ek'koler'o kapt'is li'n. Tiu'j diabl'a'j social'ist'o'j... Est'as hont'ind'e, far'i tio'n al li. For'pren'i er'o'n el li'a bien'o, kaj do el li'a potenc'o! Kiel ebl'as? Kaj tamen...! Li sci'is, ke ili est'os pli fort'a'j. Eĉ li'a tut'a mon'o ne pov'os ŝanĝ'i ili'a'n ne'kred'ebl'a'n decid'o'n, en la nun'a politik'a situaci'o. Edz'iĝ'o, si'a'flank'e...

Dum, vid'ebl'e, li profund'e pens'ad'is, Johano li'n rigard'is, respekt'e atend'ant'a. Li kon'is si'a'n mastr'o'n. Li vid'is, ke decid'o form'iĝ'as en li'a mens'o. Ne neces'os mult'a temp'o, por ke li kon'u ĝi'n.

“La respond'o est'as jes'a,” la mastr'o fin'e deklar'is kun la solen'a voĉ'o de prezid'ant'o leg'ant'a al la kun'sid'ant'o'j la rezult'o'n de voĉ'don'o. “Mi edz'iĝ'os al graf'in'o Montokalva.” Kaj li silent'is.

Li pens'is al ŝi. Li neniam ŝi'n renkont'is, sed pri ŝi li sci'is mult'o'n: mal'bel'a, sed super'e inteligent'a vir'in'o, kon'at'a kiel rid'em'a ĝoj'ul'in'o, ĉiam em'a ŝerc'i kaj al'ir'i la viv'o'n el plej pozitiv'a angul'o; kvankam foj'foj'e impres'a, ŝi est'is, laŭ'dir'e, fakt'e simpl'a person'o, kun simpl'a rigard'o al la mond'o.

Ne'long'e, tamen, li'a pens'o rest'is ĉe ŝi. Li'a rev'o rapid'e trans'ir'is al ŝi'a kastel'o. Viv'i tie est'us don'o de la di'o'j. Hodiaŭ, kiam la nov'a pli'mult'o en la urb'a konsil'ant'ar'o – tiu'j aĉ'a'j social'ist'o'j – decid'is far'i publik'a'n promen'ej'o'n laŭ'long'e de la river'o kaj tiel for'ŝtel'i part'o'n de li'a tie'a bien'o, li sent'is pli kaj pli la em'o'n ir'i viv'i ali'lok'e. Ĉu la kastel'o de Montokalva ne est'us plej mir'ind'a viv'lok'o? Ĉu ĝi ne est'us eĉ pli bel'a sign'o de potenc'o ol li'a nun'a riĉ'ul'a dom'o ĉe-river'a? Jes, ju pli li pens'is pri ĝi, des pli la ide'o plaĉ'is.

“Ĉu vi sci'as i'o'n pli'a'n pri la afer'o?” li demand'is si'a'n sekretari'o'n.

“Jes,” tiu respond'is, “i'o'n, kio ne simpl'ig'as la situaci'o'n, bedaŭr'ind'e. La graf'in'o vol'as, ke oni absolut'e ne sci'u, ke ŝi dezir'as edz'in'iĝ'i per'e de agent'ej'o. Vi do dev'os aranĝ'i renkont'iĝ'o'n tia'manier'e, ke ĝi aspekt'u kiel ebl'e plej natur'a, ne'plan'it'a.”

“Nu, tio est'as vi'a task'o, knab'o. Vi aranĝ'u i'o'n, por ke ni renkont'iĝ'u. Rest'u al mi nur al'ir'i ŝi'n kaj dir'i: «Graf'in'o, mi dezir'as edz'iĝ'i al vi. Bon'vol'u sub'skrib'i la inter'konsent'o'n.»”

“Ne, ne, ne, ne, sinjor'o. Ne ebl'us. Tiel vi fuŝ'us ĉio'n. Sed, se vi permes'as la demand'o'n, ĉu vi est'as tut'e cert'a, ke vi vol'as edz'iĝ'i al ŝi? Ĉu vi ne dezir'as konsider'i ali'a'j'n ebl'o'j'n?”

“Ne. Mi decid'is. Vi don'is al mi ĉiu'j'n inform'o'j'n pri ŝi: ili konfirm'as, kio'n mi aŭd'is divers'flank'e. Ŝi est'os mi'a edz'in'o. La cel'o est'as decid'it'a. Nur rest'as difin'i la rimed'o'j'n.”

Rapidvola s-ro Pipelbom ĉiam est'is, kaj al tiu ec'o Johano de'long'e kutim'iĝ'is, sed ke, ne kon'ant'e vir'in'o'n, li'a mastr'o firm'e decid'is lig'i si'a'n viv'o'n al ŝi, nur post kelk'minut'a konsider'ad'o, tio est'is mal'facil'e kred'ebl'a. Tamen, est'is fakt'o: la tut'a si'n'ten'o de s-ro Pipelbom, kaj li'a vizaĝ'a esprim'o, ne las'is pri tio eĉ plej mal'grand'a'n dub'o'n.

“Mi diskut'is la afer'o'n kun la ĉef'serv'ist'o de sinjor'in'o la graf'in'o,” Johano plu parol'is. “Li dir'is al mi, ke plej bon'e est'us ag'i tia'manier'e, ke ŝi renkont'u vi'n en cirkonstanc'o'j, en kiu'j vi aper'u kiel ebl'e plej admir'ind'a, t.e. en cirkonstanc'o'j, kiu'j vek'u am'o'n de ŝi al vi.”

“Ĉu la simpl'a fakt'o, ke la fam'a Adrian'o Pipelbom propon'as al ŝi ge'edz'iĝ'i, ne sufiĉ'us, por ke ŝi jes'u?”

“Ne. Vir'in'a mens'o ne re'ag'as, kiel tiu de aĉet'ant'o. Vi dev'as est'ig'i am'o'n en ŝi, aŭ vi mal'feliĉ'os dum la tut'a post'a viv'o.”

“Ver'ŝajn'e vi prav'as. Sen'dub'e vi prav'as. Jes, mi kompren'as. Mi dev'as prezent'i mi'n al ŝi tia'manier'e, ke ŝi ek'am'u mi'n. Sed kiel far'i? Kiel oni vek'as am'o'n en vir'in'o? Ĉu vi sci'as? Ĉu vi hav'as ide'o'j'n?”

Johano hezit'is. Li preskaŭ komenc'is parol'i, fakt'e jam mal'ferm'is la buŝ'o'n, sed tuj re'ferm'is ĝi'n.

“Pardon'u mi'n, sinjor'o. Mi konsider'as, ĉu ĝi taŭg'os aŭ ne. Nu, mi sub'met'u ĝi'n al vi. Mi pens'is jen'e: se oni sav'as hom'o'n el danĝer'o aŭ mal'agrabl'a situaci'o, la sav'it'o em'as am'i la sav'int'o'n, ĉu ne?”

“Prav'e! Tut'e bril'a ide'o! Ni prov'u est'ig'i situaci'o'n, en kiu mi pov'os aper'i kiel iu, kiu sav'is ŝi'n el terur'a danĝer'o. Tio cert'e efik'os.”

“Jen mi hav'as ide'o'n: vi fal'ig'os ŝi'n en la river'o'n, kaj mi star'os apud'e, kaj ĵet'os mi'n en la akv'o'n, kaj ŝi'n sav'os.”

“Ĝust'e pri simil'a situaci'o mi pens'is, sed vi'a propon'o en'hav'as mal'facil'aĵ'o'n: ĉu vi ver'e kapabl'us sav'i ŝi'n?”

“Mi tim'as, ke ne,” li fin'e dir'is. “Mi mal'bon'e naĝ'as. Kaj sav'i... nu, tio ebl'e ne est'as facil'a. Ni trov'u i'o'n ali'a'n.”

Ili sid'is en agrabl'a restoraci'o, en angul'o trankvil'a, kie oni forges'is la ĉe'est'o'n de ali'a'j manĝ'ant'o'j. Li met'is si'a'n man'o'n sur ŝi'a'n.

“Antaŭ kelk'a'j tag'o'j mi est'is en hospital'o. Pri'zorg'is mi'n tie tre bel'a fleg'ist'in'o, Luci'a. Mi opini'is, ke mi am'as ŝi'n, sed...”

“Est'as evident'e, ke la sun'o turn'iĝ'as ĉirkaŭ la ter'o, ĉu ne? Tio'n vi cert'e vid'is mem, konstat'is propr'a'okul'e. Ĝi ek'aper'as el unu flank'o kaj mal'aper'as ĉe la ali'a flank'o, ĉu ne?” ŝi re'bat'is, kun rid'o en la okul'o'j, sed buŝ'o serioz'a.

“Tiu ide'o est'is bon'a antaŭ ol vi renkont'is mi'n. Sed nun ne plu. Evident'e mi est'as la vir'o por vi.”

“Vi komedi'as. Vi lud'as rol'o'n. Sed profund'e en vi, vi cert'e sent'as, ke iu'tag'e vi decid'os viv'i kun vir'o: mi.”

“Mi ne komedi'as. Mi vid'is tro da mal'feliĉ'a'j par'o'j, kaj mi dir'is al vi la ver'o'n. Kaj tamen, se mi komedi'us, mi komedi'us tiel bon'e, ke vi tio'n tut'e ne rimark'us.”

“Plej simpl'e: ĉar mi est'as an'o de amator'a teatr'a grup'o. Ĉu mi neniam tio'n dir'is al vi? Kompren'ebl'e ne, ni apenaŭ kon'at'iĝ'is.”

“Sed vi hav'as la impres'o'n, ke ni kon'as unu la ali'a'n jam de long'e, kaj ke mi sci'as ĉio'n pri vi. Tio est'as sign'o. Sign'o, ke vi am'os mi'n. Vid'u, vi perfid'is vi'n mem. Vi ne est'as tiel kapabl'a lud'i teatr'e, kiel vi imag'as.”

“Ho jes, mi est'as kapabl'a. Tio est'as kontrol'ebl'a fakt'o, publik'e kon'at'a. Mi lern'is lud'i ĉi'a'j'n rol'o'j'n plej ver'simil'e.”

La mens'o de Johano rapid'e labor'is. Teatr'a grup'o amator'a! Tio help'us por real'ig'i la... Kaj tio est'us bon'a motiv'o por re'vid'i ŝi'n kaj vid'ig'i al ŝi, kiel mal'saĝ'a ŝi est'as en si'a si'n'ten'o pri vir'o'j, aŭ almenaŭ pri La-Vir'o-Por-Ŝi.

“Teatr'a grup'o, ĉu?” li dir'is. “Interes'e. Aŭskult'u. Ĉu vi opini'as, ke vi'a'j sam'grup'an'o'j akcept'us part'o'pren'i en iu lud'o kun mi?”

Ĉapitr'o 6

Oft'eg'e, kiam ŝi est'is infan'o, Elza rev'is, ke ŝi est'as la graf'in'o. Strang'e, se konsider'i, ke ŝi hav'is la freŝ'ec'o'n de l' jun'aĝ'o, dum graf'in'o Montokalva est'is fam'a pro si'a mal'bel'ec'o: mis'turn'it'a naz'o, tro vast'a buŝ'o en vizaĝ'o tro long'a kaj har'o'j rifuz'ant'a'j ord'iĝ'i kun'form'is kap'o'n sen'harmoni'a'n («ĉeval'ec'a'n», kelk'a'j dir'is) kaj la vir'ec'a korp'o kun la tro fort'a'j ŝultr'o'j ne help'is for'pren'i ĉe vid'ant'o la pens'o'n, ke kiam Natur'o far'is ŝi'n, ĝi fuŝ'is si'a'n labor'o'n.

Sed por Elza la graf'in'o est'is iu tut'e special'a. Ŝi hav'is kastel'o'n, dign'ec'o'n, potenc'o'n, kaj la ton'o, kiu'n uz'is la patr'o por parol'i pri ŝi – «graf'in'a moŝt'o»! – ĉiam pens'ig'is pri mister'a, kvazaŭ pra-de'ven'a super'ec'o. Krom'e, ŝi hav'is ĉeval'o'n.

Ĉiu'maten'e je la sep'a, la graf'in'o sur'met'is special'a'j'n rajd'a'j'n vest'o'j'n kaj sur'ĉeval'is promen'e, ĉiam sur la sam'a'j voj'o'j. Sur si'a ĉeval'o, kiel bel'a, kiel potenc'a ŝi aper'is!

Ek'de la infan'ec'o, Elza, kiu pli mal'pli sci'pov'is rajd'i, rev'is pri la bel'a'j rajd'o'vest'o'j de l' graf'in'o, kaj pri ties super'ec'a si'n'ten'o dum la ĉeval-promen'ad'o maten'a. Se foj'e, eĉ nur unu'foj'e, ŝi pov'us lud'i ŝi'a'n rol'o'n...

Kiam Nikolao, ŝi'a am'at'a kemi'ist'o, si'n'ĝen'e pet'is ŝi'a'j'n ide'o'j'n pri la ebl'o prov'i en real'a situaci'o la substanc'o'n, super kiu li labor'is jam de long'e, kun la esper'o ĝi'n vend'i al la ŝtat'a spion'a serv'o, kiu – laŭ la konfidenc'o'j de amik'o – tre dezir'is hav'i i'o'n simil'a'n, ŝi tuj sci'is, al kia praktik'a cel'o ĝi pov'os aplik'iĝ'i. Tem'is ja pri substanc'o, kiu, en mal'grand'a kvant'o, ig'is bon'humor'a, sed sam'temp'e mal'help'is la mens'o'n efik'e funkci'i, kaj kiu, en difin'it'a, pli grand'a kvant'o, est'is dorm'ig'il'o kun apart'a'j karakteriz'o'j.

Nun, est'is kelk'a'j minut'o'j antaŭ la sep'a maten'e. Elza star'is en la dorm'ĉambr'o de la graf'in'o kaj rigard'is kun fort'e bat'ant'a kor'o ties profund'eg'a'n dorm'o'n. La substanc'o de Nikolao bel'eg'e efik'is. Tut'e trankvil'e, Elza ir'is al la grand'a ŝrank'o, kie mult'a'j rajd'o'vest'o'j pend'is. Ŝi elekt'is mal'rapid'e, si'n vest'is kaj admir'is si'n en la alt'a spegul'o. Dir'i, ke tiu'j vest'o'j perfekt'e taŭg'is, est'us parol'i mal'ver'e, sed ne tiu detal'et'o fuŝ'is ŝi'a'n plezur'o'n.

La plezur'o iĝ'is eĉ pli grand'a, kiam ŝi rimark'is la naz'um'o'n de la graf'in'o kaj unu el ties peruk'o'j, kiu tie trov'iĝ'is sur si'a sub'ten'il'o. Sub'prem'i la dezir'o'n ili'n uz'i postul'us super'hom'a'n vol'fort'o'n, kaj Elza ne est'is super'hom'a. Kun silent'a gaj'ec'o ŝi sur'met'is tiu'j'n pli'bel'ig'il'o'j'n. Bedaŭr'ind'e, la peruk'o ne bon'e ten'iĝ'is. Sed en la ŝrank'o est'is almenaŭ kvin ali'a'j! Tuj'tuj! Ek! Okaz'u komplet'a graf'in'iĝ'o! Unu el tiu'j peruk'o'j montr'iĝ'is perfekt'a.

Kiam Elza rigard'is si'a'n bild'o'n en la spegul'o, ŝi mal'facil'e si'n de'ten'is de bru'a rid-eksplod'o. Ŝi sent'is si'n tut'e graf'in'a.

La tut'a natur'o reciprok'e rid'et'is. Neniam la ĉiel'o tiel blu'is, neniam tiel art'e kant'is la bird'o'j, neniam la arb'o'j tiel amik'e sign'is bon'ven'ig'o'n.

Elza rid'is al si tut'kor'e. En'dorm'ig'i la graf'in'o'n per la nikolaa drog'o est'is infan'lud'e facil'e, tio montr'iĝ'is nur simpl'a, ĝoj'ig'a ŝerc'o. Kaj real'ig'i je la aĝ'o de 21 jar'o'j la dezir'o'n plej fort'e sent'at'a'n dum la tut'a infan'ec'o! Kio pli ol tio pov'us don'i sent'o'n de perfekt'a, plaĉ'a rev-plen'um'iĝ'o? Ŝi rajd'is, rajd'is, rajd'is plu, feliĉ'eg'a. Ŝi, fin'fin'e, est'is la graf'in'o.

Ili ag'is tiel rapid'e, ke Elza apenaŭ konsci'is, kio okaz'as. Kvin mask'it'a'j vir'o'j, kelk'a'j kun pistol'o'j, ĉirkaŭ'is ŝi'n, ek'ten'is la ĉeval'o'n kaj ŝi'n konduk'is for. Mal'liber'a.

Jam la kvin'a'n foj'o'n en kvin minut'o'j Adrian'o Pipelbom rigard'is la horloĝ'o'n. Li star'iĝ'is de sur si'a seĝ'o kaj komenc'is paŝ'i sen'cel'e en la ĉambr'o. Li ek'brul'ig'is unu el la pipelbomaj sen'tabak'a'j cigar'o'j, sed eĉ tio ne re'don'is pac'o'n al li. Fin'e, kvankam est'is iom tro fru'e, li el'ir'is. La atend'o ja iĝ'is ne'el'port'ebl'a.

Bel'a est'is la nokt'o. La lun'o bril'is kaj mil'o'j da stel'o'j okul'um'is al tiu'j el la ter'an'o'j, kiu'j, kor'tuŝ'it'a'j de la pac'a somer'nokt'o, direkt'is la rigard'o'n ĉiel'e'n, kvazaŭ dank'e.

Adrian'o Pipelbom ne est'is unu el ili. Li ne interes'iĝ'is pri la stel'o'j, kaj la sent'o'j, kiu'j mov'is li'a'n kor'o'n, neniel rilat'is al dank'o. Li tim'is.

Ĉiam est'as io mal'plaĉ'a en la fakt'o star'i atend'ant'e iu'n, kiu ne ven'as. Se, krom'e, la atend'o okaz'as nokt'e en arb'ar'et'o, kiu'n tra'kur'as kaj tra'flug'as ĉia'spec'a'j best'et'o'j, kiu'j'n ne ebl'as vid'i, sed kies ĉe'est'o sent'ebl'as pro mil bru'et'o'j, ĉiu pli mal'plaĉ'a ol la ali'a, tiam oni hav'as la impres'o'n, ke oni baldaŭ perd'os la saĝ'o'n por-ĉiam'e. Eĉ se oni nom'iĝ'as Adrian'o Pipelbom.

La temp'o pas'is eg'e mal'rapid'e. Neni'o okaz'is. Eĉ la bru'et'o'j simil'is unu la ali'a'n de minut'o al minut'o, de kvar'on'hor'o al kvar'on'hor'o, al'port'ant'e neniu'n divers'ec'o'n al la unu'ton'a etos'o de tiu en-arb'ar'a gard'o'star'o.

En Adrian'o Pipelbom la tim'o pli kaj pli em'is trans'form'iĝ'i en koler'o'n. Kio'n ili far'as? Li al'ven'is ĉi tie'n kvar'on'hor'o'n tro fru'e, sed ili nun mal'fru'as du'on'hor'o'n rilat'e al la firm'e difin'it'a hor'o. Ĉu li pov'os lud'i si'a'n rol'o'n taŭg'e, se ili plu atend'ig'os li'n? Kia mal'serioz'a generaci'o! La nun'a'j'n jun'ul'o'j'n oni ver'e ne pov'as fid'i.

Tamen, ebl'e okaz'is io fuŝ'a, ebl'e io mis'funkci'is, pri kio ili ne respond'ec'as, ĉu? Li las'os al ili pli'a'n du'on'hor'o'n.

Okaz'is neni'o. La tut'a plan'o mal'sukces'is. Ne ĉi-nokt'e Adrian'o Pipelbom pov'os sav'i la graf'in'o'n el danĝer'o, kaj ŝi'a'n kor'o'n tiel kapt'i. Li re'ir'is hejm'e'n, brul'ant'a je koler'o.

Adrian'o Pipelbom ne est'is hom'o, kies koler'o'j for'sven'as per si mem. Nur kiam ili trov'is ekster'a'n objekt'o'n, ili iom post iom komenc'as for'brul'i. Ĉi-foj'e li decid'is direkt'i la furioz'o'n al si'a sekretari'o. Li paŝ'is telefon'e'n.

“Mi ne kompren'as, sinjor'o,” respond'is la trankvil'a voĉ'o de Johano. “Ĉio est'is en ord'o ĉi-maten'e. Ili atend'is graf'in'o'n Montokalvan je la antaŭ'vid'it'a lok'o, laŭ la indik'o'j, kiu'j'n mi antaŭ'e ricev'is de la serv'ist'o Ciprian'o pri ŝi'a'j rajd'a'j kutim'o'j. Ili sukces'e halt'ig'is la ĉeval'o'n kaj kapt'is ŝi'n. Kiam mi telefon'is al ili tag'mez'e, ili cert'ig'is, ke ili trans'ir'ig'os ŝi'n ĉi-nokt'e el la urb'o al tiu kamp'ar'a dom'et'o, pri kiu ni inter'konsent'is, kaj kie'n oni pov'as al'ven'i nur pied'e tra la arb'ar'et'o. Ili konfirm'is, ke ili pas'os je la 22:25 sur tiu arb'ar'a voj'et'o, kie vi trov'iĝ'os. Ili re'dir'is al mi, ke ili kon'as sen'mank'e si'a'n rol'o'n kaj ne dub'as, ke ili sukces'os las'i vi'n super'fort'i ili'n tut'e bon'e. Ili est'as an'o'j de teatr'a grup'o kaj eĉ prov'lud'is inter si, kia'manier'e ili help'os vi'n fal'ig'i la tri, unu post la ali'a...”

“Vi ne bezon'as re'dir'i al mi ni'a'n tut'a'n plan'o'n. Ankaŭ mi kon'is mi'a'n rol'o'n perfekt'e. Sed kiel mi pov'us lud'i ĝi'n, se la ali'a'j ne ven'as? Kio okaz'is al tiu kompat'ind'a graf'in'o? Vi...”

Johano sent'is, ke jen ven'os la koler'a kri'ad'o. Kiel jam dir'it'e, li kon'is perfekt'e si'a'n mastr'o'n, li sci'is, kia'manier'e parol'i al li en simil'a'j cirkonstanc'o'j. Per voĉ'o sam'temp'e sek'a, trankvil'a, kaj tamen plen'a je respekt'o li dir'is:

Kiam la telefon'o re'aŭd'ig'is si'n, Pipelbom ne dub'is, ke jen li'n vok'as Johano, por sci'ig'i la situaci'o'n. Li sekv'e tre mir'is, kiam al'parol'is li'n iom naz'a voĉ'o, al li tut'e ne'kon'at'a.

“Mi parol'as nom'e de la teatr'a'j amator'o'j, kiu'j aranĝ'is por vi la kapt'o'n de ...”

“Ŝŝŝŝ! Ne dir'u nom'o'j'n ĉe la telefon'o. Oni neniam sci'as, ĉu iu ne sub'aŭskult'as ni'n,” inter'romp'is la riĉ'ul'o.

Kial, kelk'a'j'n minut'o'j'n antaŭ'e, li las'is si'a'n sekretari'o'n telefon'e raport'i plej detal'e pri ili'a plan'o, kaj nun subit'e pens'is pri la risk'o de sub'aŭskult'ad'o, neni'u pov'us klar'ig'i. Oni pov'as est'i sukces'a mem'far'it'a hom'o, kaj ag'i ne'konsekvenc'e.

“Nu, vi propon'is al ni pag'o'n por tiu labor'o, ĉu ne? Ver'ŝajn'e est'us mal'saĝ'e dir'i telefon'e, preciz'e kiom, laŭ vi'a propon'o, ni dev'us ricev'i.”

“Jes, jes, diskret'u, mi pet'eg'as vi'n, diskret'u. Sed nun,” li varm'iĝ'is, “mi postul'as klar'ig'o'j'n pri tio, kial vi las'is mi'n atend'i dum tut'a nokt'o en lok'o plej mal'plaĉ'a, dum vi dev'is plen'um'i task'o'n preciz'a'n kaj facil'a'n.”

“Ne koler'u, s-ro Pipelbom, ne koler'u. La afer'o est'as simpl'a. Unu el ni subit'e konsci'iĝ'is, ke graf'in'o valor'as mult'e pli ol vi propon'is. Nun, kiam ni ten'as ŝi'n kapt'it'a, kial ni re'don'us ŝi'n kontraŭ difin'it'a sum'o, se ni pov'as postul'i de vi la dek'obl'o'n?”

“Jes. Bon'vol'u pri'pens'i iom'et'e. Ni hav'as la graf'in'o'n. Ni pov'as far'i i'o'n ajn el ŝi. Kial ni ne uz'us tiu'n okaz'o'n por tir'i el vi sum'o'n, kiu por ni est'os grand'a kaj grav'a, dum vi eĉ ne sent'os ĝi'a'n mank'o'n?”

“Ne, sinjor'o, vi ne inform'os la polic'o'n. Vi perfekt'e sci'as, ke se vi tio'n far'us, ni dev'us sufer'ig'i la graf'in'o'n, ebl'e eĉ mort'ig'i ŝi'n. Vi ne akcept'us respond'ec'i pri tia fi-ag'o, ĉu?”

“Aŭskult'u, sinjor'o. Mi sufiĉ'e parol'is. Mi las'os vi'n pri'pens'i la afer'o'n. Nun est'as mal'fru'e. Mi re'vok'os morgaŭ por aranĝ'i detal'e la pag'o'n kaj la re'don'o'n de la graf'in'o, ebl'e ankaŭ kun vi en la rol'o de sav'ant'o.”

“Klik,” far'is la telefon'o, antaŭ ol Pipelbom hav'is la temp'o'n mal'ferm'i la buŝ'o'n.

Li ek'star'is, kaj ir'is pren'i glas'o'n, kun'e kun botel'o da brand'o. Re'fort'ig'il'o'n li nepr'e bezon'is.

“Kio'n ni far'u?” demand'is li'a mastr'o, kun la ton'o de hom'o tut'e sen'help'a.

“Ne. Tro danĝer'e. La sol'a solv'o est'as pag'i. Fin'fin'e, vi'a cel'o est'as aper'i al la graf'in'o kiel sav'ant'o. Ni ne plu bezon'as la en'arb'ar'a'n teatr'aĵ'o'n. Se la graf'in'o ek'sci'os, ke kiam ŝi est'is kapt'it'a, vi est'as tiu, kiu propon'is pag'i por ŝi'a liber'ig'o, vi est'os efektiv'e tiu, kiu sav'is ŝi'n. Ŝi est'os kor'tuŝ'it'a, kaj tut'e cert'e sam'e dank'em'a, kiel en ni'a unu'a plan'o. Ebl'e eĉ pli, ĉar ĉi-foj'e la afer'o aper'os pli real'a.”

“Ebl'e vi prav'as. Tamen, mi ne ŝat'as la ide'o'n jes'i al tia ĉantaĝ'o. Mi propon'as, ke ni ne decid'u hodiaŭ. Dorm'i ĝeneral'e help'as trov'i solv'o'n al problem'o. Ni re'parol'os pri tio morgaŭ maten'e. Sed mi postul'as, Johano, ke vi hav'u ide'o'j'n!”

Ĉapitr'o 7

“Ni akcept'os la mon'o'n,” tiu dir'is post silent'o, “kaj tuj re'don'os ĝi'n al li. Ni ne est'as mal'honest'ul'o'j. Ni ŝerc'is, kaj tio'n ni dir'os al li. Li ver'ŝajn'e koler'os, kri'os, ke ni'a humur'o al li ne plaĉ'as. Mi respond'os, ke ni'a'j humur'sent'o'j mal'sam'as, kaj ke mi person'e trov'is la ŝerc'o'n plej ĝoj'ig'a. Est'as fakt'o, ke ni'a komedi'et'o tre plezur'ig'is mi'n. Vi hav'is bon'eg'a'n ide'o'n, Ĝeraldo. Est'as agrabl'e sent'i si'a'n potenc'o'n super fam'a potenc'ul'o.”

“Sed ĉu li ne risk'as far'i al ni mal'agrabl'aĵ'o'j'n?” demand'is knab'o, kiu ŝajn'is ne pli ol 16-jar'a.

“Kia'n mal'agrabl'aĵ'o'n? Li pov'us far'i neni'o'n kontraŭ ni sen ig'i la afer'o'n publik'a. Kaj tio'n li ne far'os, ĉar li aspekt'us rid'ind'a. Imag'u! Se la ĵurnal'ist'o'j ek'sci'us pri tiel bel'a aventur'o, kiel bel'e ili pri'skrib'us ĝi'n! Aper'us en ĉiu'j ĵurnal'o'j raport'o'j pri la long'a atend'o'nokt'o de la fam'a Pipelbom. Ili humur'e rakont'us, kiel li tim'et'e atend'is la moment'o'n rol'i kiel sav'ant'o al graf'in'o, kapt'it'a, laŭ li'a pet'o, de pseŭdo-fi'ul'o'j, kaj insist'us pri la fakt'o, ke la tut'a pseŭdo-sav'o est'is aranĝ'it'a por hav'ig'i al li okaz'o'n tuŝ'i la kor'o'n de tiu vir'in'o, al kiu li en'am'iĝ'is.”

“Vi prav'as,” dir'is knab'in'o, “li est'as inteligent'a. Li ne el'port'us tia'n rid'ig'a'n bat'o'n al la pipelboma nom'o.”

“Tial ni hav'as pov'o'n super'a'n al li,” dir'is barb'ul'o, kiu est'is ag'em'a en sindikat'a'j rond'o'j, “kaj tio don'as al mi ide'o'n. Kiam li sav'os la graf'in'o'n el ni'a aĉ'a band'o, ni nepr'e dev'os fot'i li'n. Vi sci'as, ke la last'a'n pet'o'n de ni'a sindikat'o pri la labor-kondiĉ'o'j li for'ĵet'is mal'estim'e. Ni pov'us postul'i, ke li akcept'u ĝi'n, dir'ant'e: se vi ne konsent'os, ni publik'ig'os la tut'a'n afer'o'n, kaj ni'a dokument'ar'o en'hav'as fot'o'j'n, sur kiu'j oni bon'e re'kon'as vi'n.”

“Kompren'ebl'e. Ankaŭ strik'o est'as ĉantaĝ'o; se vi ne kontent'ig'os ni'n, ni ne labor'os. Ankaŭ la si'n'ten'o de mastr'o oft'e est'as ĉantaĝ'a: se vi ne akcept'os tiu'n aŭ tiu'n ĉi labor'kondiĉ'o'n, aŭ salajr'o'n, mi for'ĵet'os vi'n el mi'a labor'ist'ar'o. En la hom'a viv'o, ĉant...”

Inter'romp'is li'n jun'ul'o, kiu al'ven'is el ali'a ĉambr'o, kaj parol'is koler'et'e:

“Ej, Barb'o, ĉu vi forges'is la hor'o'n? Jam de dek minut'o'j mi dev'us part'o'pren'i en vi'a kun'ĝoj'ad'o. Est'as vi'a vic'o gard'i ŝi'n.” La barb'ul'o ek'star'is, demand'ant'e:

“Ĉiam la sam'a'j'n afer'o'j'n: ŝi dir'as, ke ŝi ne est'as graf'in'o Montokalva, kaj ke ŝi dezir'us dorm'i, sed ne pov'as, ĉar, laŭ ŝi, ni far'as tro da bru'o. Mem'kompren'ebl'e ŝi dir'as, ke ŝi ne est'as la graf'in'o. Se mi est'us en ŝi'a lok'o, ankaŭ mi dir'us la sam'o'n, ĉu ne?”

“Klar'e. Ŝi ne pov'us dir'i i'o'n ali'a'n. Ne grav'as. Sid'iĝ'u, Ĵoĵo, kaj pren'u glas'o'n. Ni esper'u, ke Barb'o est'os sam'e bon'a gard'ist'o kiel vi, kaj ne tro sufer'ig'os ni'a'n bel'a'n kapt'aĵ'o'n per long'a'j parol'ad'o'j pri la social'a stat'o de la land'o.”

“Ne parol'u pri li mal'bon'e. Ebl'e li est'as la sol'a, kiu sukces'os dorm'ig'i ŝi'n. Ŝi nur las'u li'n klar'ig'i pri la viv'o ekonomi'a kaj social'a. Post kvar'on'hor'o ŝi dorm'os ne'vek'ebl'e.”

Barb'o est'is for, Ĵoĵo est'is for, ĉiu'j ali'a'j est'is for. Rest'is nur Ĝeraldo, tiu, kiu akcept'is gard'i ŝi'n tut'nokt'e. Si'n re'foj'e cert'ig'int'e, ke la «graf'in'o» dorm'as, kaj ke li est'as sol'a, li al'ir'is la telefon'o'n.

“Aŭskult'u. Mi hav'as ide'o'n. Ebl'e tre grav'a'n por ni'a Mov'ad'o. Ĉi tie trov'iĝ'as sub mi'a gard'o graf'in'o Montokalva... Kio'n?... Mi klar'ig'os post'e. Sed dir'u: ĉu ne est'us saĝ'e...?”

Ĉapitr'o 8

La sekv'ant'a'n maten'o'n, Adrian'o Pipelbom maten'manĝ'is en la riĉ'a dom'o, kie li loĝ'is, proksim'e al la river'o, kaj li rigard'is kun miks'aĵ'o el mal'ĝoj'o kaj koler'o la tuj apud'a'n ter-zon'o'n, kiu'n la social'ist'a'j urb-aŭtoritat'o'j baldaŭ for'pren'os de li, por tie far'ig'i laŭ'river'a'n publik'a'n promen'ej'o'n.

“Kiel mal'just'a est'as la viv'o!” li pens'is, am'e rigard'ant'e tiu'n admir'ind'a'n lok'o'n, kiu est'is li'a, sed kie post ne'long'e band'o'j da stult'ul'o'j kaj fi'ul'o'j – ebl'e eĉ kri'em'a'j infan'aĉ'o'j, aŭ, bru'em'e, mal'bel'a'j jun'ul'o'j – ne hezit'os paŝ'i, sen'ig'ant'e la lok'o'n je ĝi'a pac'a, pur'natur'a etos'o, kaj rid'ant'e pri li kun aĉ'a sent'o de super'ec'o. (La ali'a vid'punkt'o – laŭ kiu est'is mal'just'e, ke unu sol'a hom'o propr'ig'u al si long'a'n zon'o'n de ter'o en la plej rigard'ind'a part'o de la region'o ĉirkaŭ-urb'a – tut'e ne traf'is li'a'n mens'o'n).

“Jes, la viv'o est'as mal'just'a,” li laŭt'e ripet'is, port'ant'e al si'a buŝ'o la tas'o'n da kaf'o, kiu trov'iĝ'is antaŭ li. Kaj por forges'i pri si'a'j zorg'o'j, li direkt'is si'a'n atent'o'n al la radi'o, kiu funkci'is, kiel ĉiu'maten'e, kiam li maten'manĝ'is.

Li preskaŭ fal'ig'is la tas'o'n, tiom la nov'aĵ'o li'n sku'is. Ĝi tekst'is jen'e:

“An'o'j de la Mov'ad'o por Ver'a Eŭrop'o al'salt'is kaj kapt'is graf'in'o'n Montokalva hieraŭ, dum ŝi far'is si'a'n ĉiu'tag'a'n rajd'a'n promen'o'n. En telefon-al'vok'o ĵus direkt'it'a al la Tut'land'a Inform-Agent'ej'o, ili deklar'is, ke ili mort'ig'os ŝi'n, se oni ne liber'ig'os tri sam'band'an'o'j'n, kiu'j'n nun ten'as la polic'o. Tem'as pri Paŭlo Kravat'a, Sofia Melinor kaj Jano Super'ŝut'o, kiu'j est'is arest'it'a'j antaŭ unu semajn'o...”

“Johano! Ĉu Johano est'as ĉi tie? Kie si'n kaŝ'as mi'a fi'sekretari'o?” li kri'eg'is furioz'e.

La jun'ul'o, kiu dev'is est'i ĉiu'maten'e je la serv'o de si'a mastr'o, li'a'hejm'e, tuj al'ven'is, trankvil'a.

“Mi sci'as, kio okaz'is al la graf'in'o,” re'ĝust'ig'is la jun'ul'o. “Mi ĵus aŭd'is la radi'o'n.”

“Jen al kia katastrof'o konduk'is ni'n vi'a stult'a plan'o! Kiel vi sukces'is, ke ŝi trans'don'iĝ'u al teror'ist'o'j? Ĉu vi bon'vol'os klar'ig'i? Ĉu ankaŭ vi vol'as ĉantaĝ'i mi'n? Kiu'n lud'o'n vi lud'as? Dir'u! Dir'u do! Ĉu vi est'as kun mi aŭ kontraŭ mi?”

“Mi est'as vi'a plej sincer'a serv'ant'o, sinjor'o,” Johano respond'is tiel pac'e, ke Pipelbom jam komenc'is re'trov'i iom da trankvil'o.

“La situaci'o est'as tre delikat'a,” li daŭr'ig'is, “sed cert'e ni trov'os solv'o'n. Vi rimark'is, ke la radi'o ne parol'is pri vi'a rol'o en la afer'o. La teror'ist'o'j do ver'ŝajn'e ne sci'as, ke la unu'a kapt'o de la graf'in'o rilat'as al vi'a edz'iĝ'dezir'o. Tiu pens'o est'as trankvil'ig'a, ĉu ne?”

Laŭ si'a vizaĝ'o, Adrian'o Pipelbom hav'is ali'a'j'n ide'o'j'n ol la sekretari'o koncern'e trankvil'ig'a'j'n pens'o'j'n.

“El'pens'u solv'o'n,” li dir'is postul'voĉ'e. “Ke ni trov'iĝ'as en la nun'a situaci'o, tio'n kaŭz'is vi, kaj vi'a imag'riĉ'a plan'o. Se vi ne solv'os la afer'o'n rapid'e kaj sen mal'bon'aĵ'o por mi, vi pov'os serĉ'i ali'a'n ofic'o'n. Ir'u! Mi ne bezon'os vi'n hodiaŭ. Mi bezon'as est'i sol'a.”

Pal'a, Johano el'ir'is kun prem'at'a kor'o. Li si'n demand'is, kiel, diabl'e, li pov'os el'turn'i si'n.

Ĉapitr'o 9

“Mi ne sci'as,” la telefon'a voĉ'o respond'is. “Neni'u sci'as. Plur'a'j el ni prov'is telefon'i, sed neni'u respond'as. Ver'ŝajn'e, tiu'j teror'ist'o'j rimark'is, ke ni hav'as la graf'in'o'n kun ni, kaj dezir'is profit'i la okaz'o'n. Ni est'is mal'saĝ'a'j las'i ŝi'n sub la gard'o de Ĝeraldo sol'a, des pli, ĉar li est'as tiel mal'fort'a knab'o. Cert'e ili al'salt'is li'n kaj for'port'is la graf'in'o'n, la diabl'o sci'as, kie'n.”

Dum s-ro Pipelbom komenc'is maten'manĝ'i, je kelk'a'j kilo'metr'o'j for, la telefon'o vek'is la ĵus pri'parol'it'a'n Ĝeraldon, la mal'dik'a'n knab'o'n, kiu gard'is Elzan, mis'pren'it'a'n por la graf'in'o.

“Ej! Kio'n vi far'as? Mi bezon'is du'on'hor'o'n por ven'ig'i vi'n al la telefon'o,” son'is voĉ'o mal'kontent'a. La ĉef'o.

“Mi... mi... mi dorm'is,” respond'is Ĝeraldo, prov'ant'e super'i ankoraŭ fort'a'n em'o'n ferm'i la okul'o'j'n kaj las'i si'a'n mens'o'n flug'i sonĝ'o'land'e'n.

“Mi dir'is al vi hieraŭ, ke por unu nokt'o ni pov'as las'i ŝi'n tie, sed ke ni nepr'e dev'os trans'lok'i ŝi'n hodiaŭ. La afer'o far'iĝ'is urĝ'a, ĉar Karlo mis'kompren'is mi'n kaj trans'don'is la nov'aĵ'o'n tro fru'e al la Tut'land'a Inform-Agent'ej'o. Ir'u tuj konduk'i ŝi'n al Punkt'o 3. Margarita en'ir'ig'os vi'n.”

Ĝeraldo paŝ'is al la ĉambr'o, kie dorm'is Elza. Li ŝi'n rigard'is. Ŝi est'is tre bel'a. Ŝi dorm'is tiel pac'e, ke ŝi'a vizaĝ'o est'is tut'e mal'streĉ'it'a, kaj tio eĉ pli bel'ig'is ŝi'n.

Rigard'ant'e ŝi'n, li sent'is pli preciz'e, kaj dolor'e, si'a'n mal'super'ec'o'n. Li est'is mal'dik'a, mal'fort'a, mal'san'ec'a, «apenaŭ du'on'vir'o», foj'e dir'is al li labor'kun'ul'o. Ebl'e ĝust'e tiu sent'o pri ne'sufiĉ'ec'o ig'is li'n al'iĝ'i al la Mov'ad'o por Ver'a Eŭrop'o: kun'ag'i kun tiu politik'a mov'ad'o est'is trov'i frat'ec'o'n ĉe hom'o'j fort'a'j, kiu'j ag'is «fort'ul'e» – sen kulp'o'sent'o'j – por anstataŭ'ig'i la «mal'fort'a'n» demokrati'o'n per ŝtat'o pli vir'ec'a, pli milit'em'a; kun'labor'i kun ili est'is trov'i en la grup'o vir'ec'o'n, kiu'n li nur mal'sukces'e serĉ'is en si mem.

Kaj nun li dev'is vek'i la kapt'it'a'n vir'in'et'o'n kaj konduk'i ŝi'n for. Sed kio'n li far'os, se ŝi kontraŭ'star'os li'n? Pli ol iam ajn li sent'is kun mal'gaj'o si'a'n sen'muskol'ec'o'n. Li ne est'is impres'a. Mal'e, ŝi'a bel'ec'o, ŝi'a evident'e perfekt'a san'o impres'is li'n. Li dev'os trov'i en si kiel ebl'e plej mult'e da vol'fort'o, kaj ĝi'n esprim'i per plej firm'a parol'manier'o – sub'dir'ant'e, ke ŝi risk'os mult'eg'o'n, se ŝi ne obe'os – por ke ŝi akcept'u sekv'i li'n.

Li iom sku'is ŝi'n, por ŝi'n vek'i. Ŝi rest'is trankvil'e dorm'ant'a. Li sku'is ŝi'n pli fort'e. Ne efik'is.

Elza est'as unu el tiu'j person'o'j, kiu'j foj'foj'e mal'facil'e en'dorm'iĝ'as, sed kies dorm'o, kiam ĝi fin'e ili'n pren'is, ten'as ili'n kun grand'eg'a fort'o. Ĉi-foj'e, tut'a tag'o da aventur'o'j kaj du'on'nokt'o da konstant'a laŭt'a bru'ad'o, parol'ad'o, rid'ad'o far'e de ŝi'a'j kapt'int'o'j, sekv'at'a de plur'a'j hor'o'j da sol'ec'a zorg'ad'o en lok'o ne'kon'at'a, eĉ pli ol kutim'e mal'help'is fru'a'n en'dorm'iĝ'o'n. La mank'o'n ŝi nun kompens'is per apart'e profund'a dorm'o.

Memor'ant'e, ke dispon'ebl'a aŭt'o, kies ŝlos'il'o'j'n li hav'as, star'as tuj antaŭ la dom'o, Ĝeraldo decid'is port'i ŝi'n en ĝi'n. Ke ŝi profund'e dorm'is, tio est'is des pli bon'a, ĉar tiel li ne dev'os tim'i ŝi'a'n kontraŭ'star'o'n. Sed ve! Kiom ajn li streĉ'is la fort'o'j'n, ŝi'a pez'o ili'n super'is. Li tut'e ne sukces'is ŝi'n lev'i.

“Kompren'ebl'e vi ne pov'us ŝi'n lev'i,” tiu dir'is mal'estim'e. “Vek'u ŝi'n. Uz'u mal'varm'a'n akv'o'n, frap'et'u ŝi'n, kri'u en orel'o'n aŭ fal'ig'u plank'e'n bru-far'a'j'n objekt'o'j'n apud ŝi. Trov'u i'o'n ajn, sed, je la nom'o de l' diabl'o, vek'u ŝi'n, vetur'ig'u ŝi'n kiel ebl'e plej fru'e al Punkt'o 3. Kaj telefon'u al mi, tuj kiam vi al'ven'os.”

Ĝeraldo ne trov'is la situaci'o'n ĝoj'ind'a. Li pli kaj pli si'n demand'is, ĉu li ag'is saĝ'e propon'ant'e uz'i la kapt'o'n de la graf'in'o por la cel'o'j de la Mov'ad'o. Sed la fakt'o, ke la respond'o est'is ne'a, tut'e ne help'is li'n.

La re'ag'o de Elza est'is tuj'a kaj rekt'a. Ŝi ne plen'e vek'iĝ'is. Du'on'dorm'ant'e, ŝi sent'is, ke iu ĝen'ant'o inter'ven'as en ŝi'a'n plaĉ'a'n sonĝ'o'n, kaj ke tio postul'as for'ig'o'n de la ĝen'o. Ŝi ne bezon'is unu sekund'o'n por, per unu bat'o tut'e preciz'a al li'a orel'o, boks'i Ĝeraldon for. Dum li fal'is, la kap'o de la knab'o traf'is la mur'o'n tiel fort'e, ke li sven'is. Ne plu ĝen'at'a. Elza re'trov'is plezur'e si'a'n sonĝ'o'n.

La lok'o nom'at'a «Punkt'o 3» en la sekret'a lingv'aĵ'o de la band'o ne est'is tre mal'proksim'a. Ne ricev'int'e inform'o'j'n post pli ol du'on'hor'o, la ĉef'o komenc'is zorg'i. Li mem ne pov'is for'las'i si'a'n labor'o'n, sed li pov'is telefon'i. Li do al'vok'is Adamon, an'o'n de la band'o, ir'i al la apartament'o, kie la kapt'it'a vir'in'o kaj Ĝeraldo trov'iĝ'is, vid'i, kio tie okaz'as, kaj help'i laŭ'ebl'e.

Kiam Adamo sonor'ig'is ĉe la pord'o, la son'o vek'is Ĝeraldon, sed tiu ne est'is tre firm'a sur si'a'j krur'o'j, kiam li ek'star'is. Li mal'ŝlos'is la pord'o'n.

Ĝeraldo rigard'is li'n kun strang'a esprim'o. Li sent'is si'n ne'bon'e, kaj em'is fal'i dekstr'e'n, ver'ŝajn'e pro la bat'o al li'a orel'o.

“Ĉu ŝi bat'is vi'n?” Adamo daŭr'ig'is, rigard'ant'e la vizaĝ'o'n de Ĝeraldo, kaj konstat'ant'e, ke tiu kvazaŭ perd'is la pov'o'n parol'i. “Ĉu ŝi for'kur'is?”

Adamo tra'kur'is la apartament'o'n, bru'ferm'ant'e ĉiu'j'n pord'o'j'n, koler'e mal'trankvil'a.

Frap'ant'e ŝi'a'n vizaĝ'o'n kun fort'o, li est'ig'is en Ĝeraldo sent'o'n de admir'o. Tiu ja ne kuraĝ'us uz'i simil'a'n fort'o'n ĉe tiel bel'a vizaĝ'o. El la vid'punkt'o de efik'ec'o, la metod'o est'is ĝust'a: Elza du'on'e vek'iĝ'is.

Du'on'e dorm'ant'e, ne bon'e sci'ant'e, kie ŝi est'as, kaj kio okaz'as al ŝi – sed impres'it'a de la aŭtoritat'a si'n'ten'o de Adamo – ŝi re'vest'is si'n, kaj el'ir'is kun ili. Por ke ŝi ne risk'u liber'iĝ'i, Ĝeraldo ten'is tre fort'e ŝi'a'n brak'o'n, kaj la tuŝ'o al ŝi'a korp'o est'ig'is en li sent'o'j'n, kiu'j li'n mal'trankvil'ig'is. Ŝajn'is, ke ŝi est'as pli am'ebl'a kaj am'ind'a ol graf'in'o dev'us est'i. Ĉu al Adamo tio evident'iĝ'is? Ebl'e, ĉar li mal'dolĉ'e dir'aĉ'is al si'a kun'ul'o: “Las'u mi'n ŝi'n ten'i, vi ne est'as fid'ind'a.”

Ĉapitr'o 10

La enket'o pri la grup'o teror'ist'a “Mov'ad'o por Ver'a Eŭrop'o” rapid'e antaŭ'e'n'ir'is. La polic'an'o, kiu'n ni ek'kon'is en la komenc'o de ĉi tiu rakont'o, est'is sekv'int'a la telefon'int'o'n sam'lok'e pri'parol'it'a'n – tem'is ĝust'e pri tiu Super'ŝut'o, kiu'n nom'is la radi'a mesaĝ'o – ĝis dom'o, kies uz'o'n far'e de la fi-fam'a mov'ad'o la polic'o jam suspekt'is.

Iom post'e, la polic'o kapt'is Janon Super'ŝut'o'n, dum li labor'is super eksplod'aĵ'o'j. Ĝi sam'temp'e trov'is tie dokument'o'j'n kun inform'o'j, bedaŭr'ind'e nur part'a'j, pri la divers'a'j ej'o'j, kiu'j'n la grup'o uz'is por si'a fi-cel'a ag'ad'o. En la tag'o, kiam dis'volv'iĝ'is la ĵus raport'it'a'j okaz'aĵ'o'j, ĝi decid'is aranĝ'i kapt'il'o'n ĉe la punkt'o'j 2 kaj 3. Ĝi do sub'met'is la du koncern'a'j'n dom'o'j'n al konstant'a gard'ad'o. Oni pov'as bedaŭr'i, ke ĝi tiu'cel'e uz'is vir'o'j'n tuj re'kon'ebl'a'j'n kiel polic'an'o'j'n, sed kio'n far'i? Ĝi ne dispon'is ali'a'j'n por tia task'o.

Ĉapitr'o 11

Tiu'n sam'a'n maten'o'n, Ciprian'o kaj El'vir'a trankvil'e for'don'is si'n al si'a tag'komenc'a manĝ'o, kiu simpl'e konsist'is el pan'o kaj kaf'o. Ili est'is trankvil'a'j, ĉar ili sukces'is kuraĝ'ig'i kaj esper'ig'i si'n reciprok'e. Ek'de kiam ili hav'is la ide'o'n edz'in'ig'i la graf'in'o'n al Pipelbom, ili konstant'e trans'ir'is de unu mens'a stat'o al ali'a: si'n'sekv'e ven'is esper'o, pac'o, dub'em'o, dub'o, tim'o, mal'esper'o, re'esper'o, ktp sen'fin'e. Nun ili trov'iĝ'is en trankvil'a moment'o.

Ke, la antaŭ'a'n maten'o'n, ili'a fil'in'o Elza, mis'pren'it'a por la graf'in'o, est'is kapt'it'a de band'o da teatr'a'j amator'o'j, kaj post'e, dum'nokt'e, de la Mov'ad'o por Ver'a Eŭrop'o, ili tut'e ne suspekt'is. Elza ja est'is tre sen'de'pend'a person'o, kaj ŝi viv'is mem'star'a'n viv'o'n. Ŝi labor'is hejm'e, en la unu'ĉambr'a apartament'o, kie ŝi loĝ'is en la urb'o, kaj se ŝi oft'e vizit'is la ge'patr'o'j'n, ŝi ĝeneral'e ne diskut'is si'a'j'n plan'o'j'n kun ili. Ili kutim'is vid'i ŝi'n al'ven'i por pas'ig'i kun ili la vesper'o'n, kaj for'ir'i tre fru'e la sekv'ant'a'n maten'o'n sen ili'n vek'i por dir'i «ĝis re'vid'o». Tiu ag'manier'o ne ver'e plaĉ'is al ŝi'a patr'in'o, sed tiu iom post iom kutim'iĝ'is al ĝi. Elza ja est'is, ali'rilat'e, plej agrabl'a fil'in'o.

Kiam, la hieraŭ'a'n maten'o'n, Ciprian'o rimark'is, ke la ĉeval'o promen'as sol'a sur proksim'a herb'ej'o, li ne special'e mir'is. Plur'foj'e jam okaz'is antaŭ'e, ke la pord'o de ĝi'a ej'o mem mal'ferm'iĝ'is: la ŝlos'a sistem'o est'is mal'modern'a kaj ne bon'e funkci'is, kaj ne al ĝi'a ripar'o oni dediĉ'os mon'o'n en la nun'a'j cirkonstanc'o'j.

Ili sci'is, ke la graf'in'o est'is iom mal'san'a tiu'n hieraŭ'a'n maten'o'n, kaj ke ŝi pro tio ne pov'is far'i si'a'n kutim'a'n promen'o'n sur'ĉeval'e, sed ĉar ili ne aŭskult'is la radi'o'n, ili sci'is neni'o'n pri la for'kapt'o de l' «graf'in'o». Ceter'e, ankaŭ s-in'o Montokalva neni'o'n sci'is: ŝi tra'viv'is unu el si'a'j zorg'o'temp'o'j, kiam ŝi for'ŝlos'is si'n for de la ekster'a mond'o, sen ia ajn em'o interes'iĝ'i pri la tag'nov'aĵ'o'j, egal'e ĉu skrib'a'j aŭ parol'a'j. La al'ven'o de polic'an'o do eg'e mir'ig'is Ciprian'o'n kaj El'vir'a'n.

Polic'an'o Petro Molnja est'is suspekt'em'a. En tia afer'o, oni em'as suspekt'i la serv'ist'o'j'n: ja est'as facil'e, al fi'ul'o, ili'n sub'aĉet'i. Kaj nun, tiu'j du dir'is, ke ili sci'as neni'o'n pri la fakt'o, ke la Mov'ad'o por Ver'a Eŭrop'o al'salt'is kaj per'fort'e for'konduk'is graf'in'o'n Montokalva. Ĉu tio est'is ver'ŝajn'a?

Al la polic'an'o la afer'o est'is tiel plen'e kon'at'a, ke li eĉ ne rimark'is la mis'kompren'o'n: dum li parol'is pri la antaŭ'a tag'o, Ciprian'o kaj El'vir'a fuŝ'kompren'is kaj parol'is pri la hodiaŭ'a. Ili'a'j'n respond'o'j'n li trov'is pli kaj pli ne'kred'ind'a'j.

Pez'paŝ'e, Ciprian'o, montr'ant'e la voj'o'n, tie'n kun'ir'is kun li. La ĉambr'o est'is sen'hom'a, kiel ĉiu'maten'e tiu'hor'e.

La ĉef'serv'ist'o pardon'pet'is kaj for'ir'is. Petro Molnja ne sent'is si'n tre bon'e. La inter'parol'o kun Ciprian'o kaj ties edz'in'o rezult'ig'is neni'o'n util'a'n. Ankaŭ la ide'o vizit'i la dorm'ĉambr'o'n de la graf'in'o ne aper'is tre frukt'o'don'a. Kaj li krom'e mal'bon'humor'is pro tio, ke, vek'iĝ'int'e tro mal'fru'e, li ne hav'is la temp'o'n maten'manĝ'i.

Sur tabl'et'o trov'iĝ'is karaf'o en'hav'ant'a ruĝ'ec'a'n trink'aĵ'o'n. Li proksim'ig'is la naz'o'n al ĝi. «Vin'o kun frukt'o'suk'o, aŭ io simil'a», li pens'is. Kiel hom'o mal'bon'humor'a pri si'a labor'o, soif'a pro ne'maten'manĝ'o, pov'us sub'prem'i la dezir'o'n prov'i trink'aĵ'o'n laŭ'vid'e ŝat'ind'a'n? Li trink'is iom da ĝi. Ĝi est'is bon'a. Rifuz'i al si du'a'n glas'o'n est'us ne'hom'e. Li decid'is hom'e ag'i.

Strang'a gaj'ec'o li'n en'ven'is. Komfort'a brak'seĝ'o invit'is li'n al si. Est'is saĝ'e sid'i por pri'pens'i divers'a'j'n aspekt'o'j'n de la mister'a mal'aper'o, pri kiu li enket'is. Li ek'sid'is, kaj las'is la pens'o'j'n dis'flug'i divers'direkt'e. Li sent'is fort'a'n em'o'n rid'i, kiu'n li tut'e ne kompren'is. Est'as agrabl'e sent'i, ke bon'a humor'o re'ven'as. Li serv'is si'n je tri'a glas'o.

Ciprian'o apenaŭ fin'is si'a'n telefon'ad'o'n, kiam nov'a vizit'ant'o prezent'iĝ'is: ĵurnal'ist'o, kiu'n la nov'aĵ'o pri la for'konduk'o de la graf'in'o ven'ig'is kastel'e'n.

“Mi ne sci'as, ĉu mi rajt'as respond'i al vi'a'j demand'o'j,” deklar'is Ciprian'o. “Polic'an'o est'as ĉi tie, serĉ'as post'sign'o'j'n, esplor'as. Li ne dir'is al mi, ĉu mi rajt'as don'i inform'o'j'n al ĵurnal'ist'o. Mi ir'os demand'i li'n.”

“Mi ir'as kun vi,” dir'is la ĵurnal'ist'o, kaj, post kiam Ciprian'o sci'ig'is, ke la polic'an'o trov'iĝ'as supr'e, en la dorm'ĉambr'o de la graf'in'o, li prepar'is si'a'n fot'o'aparat'o'n. Oni neniam tro fot'as en simil'a'j cirkonstanc'o'j.

Kiam li en'ir'is la ĉambr'o'n, li tiel mir'is, ke li ne fot'is tuj. En brak'seĝ'o fal'sid'is vir'o, kiu vid'ebl'e dorm'is, kaj kies dorm'o'n, ne mal'pli vid'ebl'e, ĝoj'ig'is sonĝ'o evident'e plaĉ'a. Dorm'ant'e, la vir'o ja rid'is kelk'sekund'a'n rid'o'n, kiu subit'e halt'is kaj post moment'o re'komenc'iĝ'is, kaj tiel ripet'e, kun plej mir'ig'a aspekt'o.

“... est'as la polic'an'o, jes, sinjor'o,” respond'is Ciprian'o. “Mi tut'e ne kompren'as, kio okaz'is al li.”

“Neni'o'n, sinjor'o. Ŝi for'ir'is kiel kutim'e sur si'a ĉeval'o. Mi sci'as neni'o'n pli.”

“Kiel vi re'ag'is al la inform'o, ke la Mov'ad'o por Ver'a Eŭrop'o plan'as mort'ig'i la graf'in'o'n, se oni ne liber'ig'os kelk'a'j'n membr'o'j'n de tiu band'o, kiu'j'n la polic'o arest'is?”

“Mi tut'e ne sci'as pri tio, sinjor'o. Pardon'u mi'n, sed mi ne aŭskult'is la radi'o'n ĉi-maten'e.”

“Nu, bon'e, mi vid'as, ke el vi mi tir'os neni'o'n sci'ind'a'n. Mi tio'n raport'os en mi'a paper'o, kiel ĉiu'j'n ali'a'j'n detal'o'j'n, kiu'j'n mi ĉi tie not'is. Ne valor'us la temp'o'perd'o'n, ke mi rest'u plu ĉi tie. Mi rapid'as for, kun tiu mir'ind'a fot'o pri la manier'o, laŭ kiu ni'a polic'o labor'as. Ĝi cert'e al'port'os ĝoj'o'n kaj gaj'ec'o'n al mult'a'j famili'o'j. Ĝis re'vid'o, amik'o mi'a, ĝis re'vid'o, kaj dank'o'n pro vi'a'j inform'plen'a'j respond'o'j!”

Post apenaŭ minut'o li jam sid'is en si'a aŭt'o kaj vetur'is for. Tra la fenestr'o de la graf'in'a dorm'ĉambr'o, Ciprian'o, sku'ant'e ne'kompren'e la kap'o'n, rigard'is li'n for'ir'i.

“Polic'an'o, vi'a graf'in'a moŝt'o. Mi est'is ĉi tie, ĉar li pet'is mi'n konduk'i li'n al vi'a dorm'ĉambr'o.”

“Mi'a mal'aper'o! Ciprian'o, ĉu vi perd'is la kap'o'n? Kiel vi pov'as parol'i pri mi'a mal'aper'o, dum mi star'as antaŭ vi?”

La dorm'ant'a'n polic'an'o'n ek'sku'is kelk'sekund'a rid'o. Apenaŭ Ciprian'o mal'ferm'is la buŝ'o'n por respond'i al si'a mastr'in'o, jam ŝi inter'romp'is li'n:

“Li rid'as dorm'ant'e, vi'a enket'ist'o. Li rid'as dorm'ant'e. Strang'e! Antaŭ-hieraŭ vesper'e, mi en'dorm'iĝ'is tre rapid'e kaj dum la tut'a nokt'o hav'is tre rid'ig'a'j'n sonĝ'o'j'n. Krom'e, mi ankoraŭ dorm'is la sekv'ant'a'n maten'o'n, kiam mi dev'us rajd'i. Rigard'u, Ciprian'o, rigard'u la karaf'o'n!”

“Ĝi est'is mult'e pli plen'a. Tiu ul'o trink'is el ĝi. Ĉu vi sci'as, kial mi eĉ ne buŝ'tuŝ'is vi'a'n trink'a'n special'aĵ'o'n hieraŭ vesper'e, kontraŭ'e al mi'a eg'e long'a kutim'o, kaj malgraŭ ĝi'a super'bon'ec'o?”

“Ĉar mi suspekt'is, ke pro ĝi mi hav'is tiu'n strang'a'n rid'o'plen'a'n dorm'o'n, kiu far'is, ke hieraŭ maten'e mi ne rajd'is sur'ĉeval'e. Ciprian'o, strang'a'j afer'o'j okaz'as en mi'a kastel'o. Mi... Nu, kio est'as tiu bru'o?”

Ambaŭ ir'is al la fenestr'o por rigard'i ekster'e'n. Plur'a'j aŭt'o'j al'ven'is si'n'sekv'e, kun bru'a rapid'eg'o.

“Strang'e! Plu strang'aĵ'o'j! Rigard'u ili'n! Kio'n diabl'e ili ven'as serĉ'i ĉi tie? Nu, vi kon'as vi'a'n dev'o'n, Ciprian'o, ir'u demand'i, kio'n ili dezir'as.”

Pez'e, mal'rapid'e, kiel ĉiam, la ĉef'serv'ist'o direkt'is si'a'j'n paŝ'o'j'n al la nov-al'ven'int'o'j.

Post kelk'a'j minut'o'j, li frap'is al la dorm'ĉambr'a pord'o, kaj, aŭd'int'e la jes'o'n de l' mastr'in'o, respekt'e en'ir'is.

“Jes. Mi tuj ir'os. Ili dezir'as inform'iĝ'i, ĉu ne? Nun inform'iĝ'os mi. Atend'ig'u ili'n en la sid'ĉambr'o kun la blu'a mur'paper'o. Dum'e, mi for'pren'os ĉi tiu'j'n rajd'o'vest'o'j'n kaj sur'met'os i'o'n taŭg'a'n.”

Kiam la graf'in'o en'ir'is en la sid'ĉambr'o'n, da ĵurnal'ist'o'j est'is almenaŭ du'dek.

“Silent'o'n, ge'sinjor'o'j, mi pet'as,” laŭt'is Ciprian'o. “Ŝi'a moŝt'o graf'in'o Montokalva konsent'as al'parol'i vi'n.”

Tamen, post moment'o, sent'ant'e, ke la graf'in'o ne rest'os, se ili ne si'n ten'as pli ĝentil'e, la ĵurnal'ist'o'j ek'silent'is.

“Ge'sinjor'o'j,” re'parol'is la graf'in'o. Ŝi uz'is por ili la ton'o'n, per kiu ŝi si'a'temp'e komunik'is kun ĉeval'o apart'e mal'obe'em'a. “Bon'vol'u dir'i al mi, kio okaz'is. Vi est'as ĵurnal'ist'o'j, vi do est'as la fak'ul'o'j pri inform'ad'o, la hom'o'j, kiu'j sci'as ĉio'n pri ĉio. Mi bezon'as sci'i. De kie ven'as la grand'a ŝerc'o, ke mi mal'aper'is? Kiam diabl'e mi mal'aper'is, ne sci'ant'e tio'n mem?”

“Silent'o'n!” kri'is la graf'in'o, kun ton'o tiel obe'ig'a, ke la mult'voĉ'a, miks'parol'a ar'o sub'met'iĝ'is: post unu sekund'o, aŭd'iĝ'is nur la fal'o de not'libr'o, kaj ĉiu'j sent'is, kvazaŭ eĉ tiu pardon'pet'us.

“Nur unu respond'u al unu demand'o,” ŝi al'don'is, pli mal'laŭt'e. “Vi, sinjor'o, dir'u al mi: de kie ven'is la ide'o, ke mi mal'aper'is?” Kvazaŭ pistol'o, ŝi'a montr'o'fingr'o direkt'iĝ'is al sen'har'a long'naz'ul'o, kiu sid'is en la unu'a vic'o.

“Nu, sinjor'in'o... eee... sinjor'in'o graf'in'o... eee... sinjor'in'o la graf'in'o, mi... mi ek'sci'is per komunik'aĵ'o el la Tut'land'a Inform-Agent'ej'o, kiel ver'ŝajn'e ĉiu'j, kiu'j ĉi tie sid'as.”

“Dank'o'n. Ĉu vi ek'sci'is sam'manier'e?” ŝi ĉi-foj'e demand'is brun'har'a'n vir'in'et'o'n.

“Kio'n en'hav'is tiu komunik'aĵ'o?” ŝi demand'is tre jun'a'n vir'o'n, kiu aspekt'is kiel student'o.

“Ke la Mov'ad'o por Ver'a Eŭrop'o – t.e. unu el tiu'j teror'ist-grup'o'j, ĉu vi kon'as? – kapt'is vi'n kaj liber'ig'os vi'n nur, se oni el'las'os el polic'a gard'o tri an'o'j'n de la mov'ad'o, kiu'j est'is antaŭ ne'long'e arest'it'a'j.”

Dum traf'is la ĉambr'o'n silent'o tiel «dik'a», ke oni preskaŭ pov'is tuŝ'i ĝi'n, la graf'in'o ĉirkaŭ'rigard'is la grup'o'n per okul'o'j plen'a'j je mal'varm'a fajr'o.

“Kaj neni'u hav'is la ide'o'n telefon'i ĉi tie'n por kontrol'i, ĉu tiu inform'o est'as ĝust'a!” ŝi koler'is. “Nek la inform-agent'ej'o, nek la polic'o, nek la ĵurnal'ist'o'j mem!”

Ĉiu'j ĵurnal'ist'o'j kaj fot'ist'o'j mal'lev'is la kap'o'n. Ili konsci'is, tro mal'fru'e, ke ĉiu mesaĝ'o ven'ant'a el la Mov'ad'o por Ver'a Eŭrop'o tiom impres'as – ĉar ĉiu'j ĝis nun est'is plej tim'ind'e serioz'a'j – ke la ide'o, ke io ĉi-foj'e fuŝ'iĝ'is, fakt'e traf'is neniu'n, antaŭ ol la graf'in'o parol'is.

“Nu, ge'sinjor'o'j, ĉi tio sufiĉ'os. Vi pov'as raport'i, ke mi est'as sam'e liber'a hodiaŭ, kiel mi hieraŭ est'is, ke neni'u mi'n al'salt'is aŭ kapt'is, kaj ke mi konsil'as al la inform'a'j rond'o'j, sam'e kiel al la polic'o, ali'foj'e interes'iĝ'i pri la ĝust'ec'o de ricev'at'a'j mesaĝ'o'j. Vi pov'as for'ir'i, ge'sinjor'o'j.”

Ek'lum'is dek'o'j da fulm'o'j. Ili sign'is, kiom grav'as al ĉiu re'ven'i al la ĵurnal-ofic'ej'o kun fot'o de tiu mal'bel'a, sed efik'e aŭtoritat'a person'o. Tiu-moment'e, ŝi'a dign'ec'o, ŝi'a vol'o est'i obe'at'a impres'e el'star'is. Ŝi est'is admir'ind'a, kaj la fot'o'j tio'n montr'os al la admir'em'a publik'o.

Obe'em'e, raport'ist'o'j kaj fot'ist'o'j el'ir'is el la kastel'o, kaj dis'vetur'is for.

“Nu, Ciprian'o, kio'n mi pov'us far'i koncern'e tiu'n trink'aĵ'o'n? Iu drog'o trov'iĝ'as en ĝi, ĉu ne?”

“Mi hav'as ide'o'n, vi'a graf'in'a moŝt'o, se vi permes'os. Mi'a fil'in'o Elza, kiel vi ebl'e sci'as, hav'as amik'o'n, tre proksim'a'n amik'o'n, kiu est'as kemi'ist'o. Ebl'e mi pov'us pet'i li'n analiz'i la trink'aĵ'o'n kaj komunik'i si'a'j'n trov'aĵ'o'j'n al vi.”

“Tre bon'a ide'o, Ciprian'o. Mi plen'e konsent'as. Kaj nun, bon'vol'u pet'i El'vir'a'n ven'i ĉi tie'n. Ŝi help'u vi'n port'i ĉi tiu'n polic'an'o'n al ali'a ĉambr'o, mi dir'u: al la roz'a. Kiam mi ŝanĝ'is mi'a'j'n vest'o'j'n antaŭ ol ir'i mal'supr'e'n al tiu strang'a ĵurnal'ist'a kun'sid'o, ĉi ties ĉe'est'o mi'n ĝen'is. Mi sent'os mi'n pli bon'e, se la dorm'ĉambr'o de'nov'e est'os nur mi'a.”

Ĉapitr'o 12

Kio mal'facil'ig'as la task'o'n de rakont'ist'o, tio est'as la fakt'o, ke tiom da okaz'aĵ'o'j dis'volv'iĝ'as sam'temp'e. Pardon'pet'e, vi'a raport'ist'o, kar'a leg'ant'o, invit'as vi'n nun re'ven'i pli fru'e'n, al tiu moment'o, kiam la graf'in'o, ne'sci'a pri la strang'a'j inform'o'j, kiu'j rond'ir'is pri ŝi, plezur'e rajd'is en la bon-odor'a natur'o maten'a, aŭ – se vi prefer'as – al tiu temp'o, kiam polic'an'o Petro Molnja mir'ig'is Ciprian'o'n kaj El'vir'a'n per si'a'j ne'atend'it'a'j deklar'o'j. Kaj ni vid'u, kio'n far'as tiu'moment'e la sekretari'o de s-ro Pipelbom. Cert'e vi ne dub'as, ke tiu ide-riĉ'a jun'ul'o ne rest'is sen-ag'a. Vi prav'as. Li'a mens'o labor'is, fakt'e, kun eg'a rapid'ec'o. Li'a pens'o-ir'ad'o dis'volv'iĝ'is proksim'um'e jen'e:

«La graf'in'o est'is kapt'it'a de amator'a teatr'a grup'o, al kiu mi mem propon'is tiu'n task'o'n, post diskut'o kun Dian'a Belpar, el la edz'iĝ-agent'ej'o. Se el tiu grup'o ŝi trans'ir'is al la teror'ist'o'j de la Mov'ad'o por Ver'a Eŭrop'o, tio indik'as, ke unu el la membr'o'j de tiu mov'ad'o trov'iĝ'as ankaŭ en la grup'o teatr'a.

«Kiu tiu pov'as est'i? Nur tiu, sub kies gard'o la graf'in'o rest'is dum'nokt'e. Kaj nur unu person'o pov'as help'i mi'n trov'i, kiu li est'as: Dian'a Belpar.»

Tiel okaz'is, ke Johano re'foj'e vizit'is Dian'a'n. Je la du'a vizit'o, ŝi aper'is al li eĉ pli bel'a.

“Jes,” ŝi dir'is, post kiam li raport'is pri si'a pri'pens'ad'o. “Vi prav'as. Est'as simpl'e. Ni las'is ŝi'n ĉe Ĝeraldo, kiu ek'de la unu'a'j plan'o'j propon'is al ni si'a'n apartament'o'n, aŭ, pli ĝust'e, la tre grand'a'n apartament'o'n, kiu'n li por'temp'e dispon'as, neni'u kompren'is, pro kia'j cirkonstanc'o'j. Ĝeraldo est'as tiu ne'grand'a mal'fort'ul'o, kun aspekt'o ne tre san'a, kiu'n vi vid'is, kiam vi renkont'is kelk'a'j'n el la grup'o por klar'ig'i ni'a'j'n rol'o'j'n, ĉu vi memor'as? Li hav'as strang'a'j'n ide'o'j'n pri politik'o kaj soci'o. Nun, aŭd'int'e vi'a'j'n klar'ig'o'j'n, mi ne dub'as, ke pov'as est'i nur li.”

Johano do, bedaŭr'e sed neces'e, for'las'is Dian'a'n, kaj aŭt'is al la ĝeralda adres'o. Li hav'is radi'o'n en si'a aŭt'o kaj la sen'mir'a voĉ'o de la parol'ist'o subit'e ĵet'is al li'a'j orel'o'j plej salt'ig'a'n inform'o'n: la graf'in'o est'as tut'e liber'a kaj bon'fart'a, kaj ŝajn'as, ke la teror'ist'o'j mis'paŝ'is, kaj erar'e kapt'is iu'n ali'a'n. Kvankam la afer'o ankoraŭ ne est'as tut'e cert'a, la rond'o'j ĝeneral'e bon'e inform'at'a'j em'as opini'i, ke la person'o, kapt'it'a pro fuŝ'o, est'as iu Elza Najtingál, fil'in'o de ges-ro'j Ciprian'o kaj El'vir'a Najtingál, serv'ist'o'j ĉe graf'in'o Montokalva.

“Nu, nu, nu, nu,” Johano laŭt'e dir'is al si, kun tiu admir'ind'a mens'a potenc'o, kiu'n li el'montr'is en ĉi'a'j cirkonstanc'o'j, eĉ plej streĉ'a'j, “nu, nu, nu, nu.”

Al'ven'int'e antaŭ la pord'o de la apartament'o, kies adres'o'n Dian'a don'is al li, li sonor'ig'is, kun kor'o fort'e bat'ant'a. Ĉar neni'u respond'e ven'is, li – ĉiam praktik'em'a – simpl'e prov'is, ĉu la pord'o est'as ŝlos'it'a. Mir'e, li konstat'is, ke ne.

Kompren'ebl'e, li mir'is. Kiel li pov'us sci'i, ke, el'ir'ant'e el la apartament'o, Ĝeraldo, dolor'e tuŝ'it'a de la mal'estim'a'j vort'o'j de Adamo, kaj ankaŭ sub la efik'o de la bat'o, kiu'n li ricev'is, paŝ'is du'on'sven'e, kaj tut'e forges'is ŝlos'i la el'ir'pord'o'n?

Johano do en'ir'is, vizit'is la apartament'o'n, sed trov'is neni'o'n, kio ebl'ig'us sci'i i'o'n ajn pri la mister'o. Li serĉ'is kaj serĉ'is sen'rezult'e.

Sen'kuraĝ'ig'it'a, li star'is ĉe la fenestr'o, rigard'ant'e ekster'e'n, kaj si'n demand'is, kio'n far'i plu'e, kiam aŭt'o al'ven'is kaj lok'is si'n ĉe liber'a lok'o ĉe-trotuar'a ne mal'proksim'e de la dom'o, sed ĉe la kontraŭ'a flank'o de la strat'o.

Li rigard'is ĝi'n sen'pens'e dum sekund'o, sed baldaŭ li'a atent'o streĉ'iĝ'is. Du jun'a'j vir'o'j el'ir'is el la aŭt'o kaj ili'a si'n'ten'o est'is observ'ind'a. Dum la unu'a ŝlos'is la antaŭ'a'n pord'o'n mal'dekstr'a'n, la du'a tir'is el la vetur'il'o jun'ul'in'o'n, al kiu, vid'ebl'e, tiu per'fort'o ne plaĉ'is. La unu'a knab'o baldaŭ al'ven'is apud si'a'n kun'ul'o'n, kaj per io, kio, kvankam kaŝ'it'a, cert'e est'is pistol'o, dev'ig'is la jun'a'n vir'in'o'n el'ir'i. Kun streĉ'it'a interes'o, Johano re'kon'is unu el la du vir'o'j: est'is tiu Ĝeraldo, pri kiu li ĵus parol'is kun Dian'a Belpar, kaj kiu'n li renkont'is, kiam li klar'ig'is al la teatr'a grup'o la plan'it'a'n graf'in-kapt'o'n.

Li'a interes'o iĝ'is eĉ pli grand'a, kiam la knab'in'o hazard'e lev'is la vizaĝ'o'n. Li tuj re'kon'is ĝi'n: ŝi'a'n fot'o'n li vid'is ĉe Ciprian'o Najtingál, kiam li tiu'n vizit'is, por sci'i kiel ebl'e plej mult'e pri la graf'in'o kaj aranĝ'i la lud'ot'a'n sav'o'n far'e de s-ro Pipelbom. Sen ia dub'o, ŝi est'is tiu Elza, pri kiu la radi'o ĵus inform'is.

Ĉapitr'o 13

En tiu sam'a minut'o, El'vir'a, la patr'in'o de Elza, aŭskult'is la radi'o'n, dum ŝi ripar'is vest'o'j'n por la graf'in'o. Terur'at'e ŝi aŭd'is ĝi'n dir'i:

“La ĉef'o de la Mov'ad'o por Ver'a Eŭrop'o ĵus telefon'is al la Tut'land'a Inform-Agent'ej'o nov'a'n komunik'aĵ'o'n, el kiu rezult'as, ke la fakt'o, ke ne graf'in'o'n tiu grup'o kapt'is, sed simpl'a'n labor'ul'in'o'n, neniel ŝanĝ'as la decid'o'j'n pli fru'e al'pren'it'a'j'n. Por tiu mov'ad'o, la viv'o de simpl'a knab'in'o ne valor'as mal'pli ol la viv'o de graf'in'o. Se la polic'o rifuz'os liber'ig'i Paŭlon Kravat'a'n, Sofi'an Molinor kaj Janon Super'ŝut'o'n, Elza Najtingál mort'os, kaj pri tio respond'ec'os la aŭtoritat'o'j de la land'o.”

Unu el la karakteriz'o'j de la Mov'ad'o por Ver'a Eŭrop'o – bon'a aŭ mal'bon'a laŭ la vid'punkt'o – est'is ĝi'a kapabl'o ag'i tre rapid'e. Apenaŭ la inform'o pri la erar'o rilat'e la kapt'it'a'n vir'in'o'n dis'kon'iĝ'is, jam la Mov'ad'o far'is decid'o'n, kaj sci'ig'is ĝi'n al la tut'a publik-opini'o.

Por El'vir'a, la bat'o est'is preskaŭ mort'ig'a. Ŝi neniam imag'is antaŭ'e, ke simil'a aventur'o pov'us okaz'i en simpl'a viv'o, kiel la ŝi'a. Ne mank'is mult'o, ĝis ŝi sven'us.

Ĉapitr'o 14

Dum'e, en la urb'o, Johano tra'fenestr'e plu rigard'is la du jun'ul'o'j'n. Per'fort'e konduk'ant'e Elzan kun si, ili direkt'is si'a'j'n paŝ'o'j'n al la dom'o, en kiu li trov'iĝ'is. Li si'n demand'is, kial ili re'ven'as kun ŝi al tiu apartament'o.

La kial'o, kiu'n kompren'ebl'e li ne pov'is kon'i, est'is plej simpl'a. La polic'a'j esplor'o'j koncern'e la Mov'ad'o'n por Ver'a Eŭrop'o pli kaj pli frukt'is. Al la dokument'o'j trov'it'a'j en la hejm'o de Jano Super'ŝut'o al'don'iĝ'is la tro-parol'em'o de Sofia Molinor, kaj tiel kon'iĝ'is plur'a'j el la kaŝ'ej'o'j kaj kun'ven'ej'o'j de la band'o. Kiam Adamo kaj Ĝeraldo al'ven'is al la t.n. Punkt'o 3, kie ili dev'is kaŝ'i kaj gard'i Elzan, ili vid'is polic'an'o'n star'i sur la trotuar'o kaj prav'e konklud'is, ke la sekret'o pri tiu lok'o est'as mal'kovr'it'a.

Ili tiam vetur'is al Punkt'o 2, sed re'foj'e konstat'is, ke la dom'o'n gard'as vir'o suspekt'ind'e polic-aspekt'a. Demand'at'e per telefon'o, la ĉef'o respond'is, ke ili re'ir'u por'temp'e al la apartament'o de Ĝeraldo, ĝis li aranĝ'os pli bon'a'n solv'o'n al la problem'o. Kvankam tiu apartament'o est'is rigard'at'a plej risk'a – ĉar kon'at'a de la teatr'a grup'o, kiu'n la polic'o cert'e pri'demand'os – ĝi est'is nun pli bon'a ol neni'o. Est'is ja dub'e, ĉu la polic'o baldaŭ sci'os pri la rol'o de la teatr'an'o'j: eĉ teatr'a, la kapt'o tamen est'is ne'leĝ'a, kaj, plej cert'e, nek Pipelbom, nek li'a sekretari'o, nek la an'o'j de la teatr'a grup'o em'os rapid'i al la polic'o por rakont'i pri si tiu'rilat'e. Krom'e, la ĉef'o opini'is, ke post unu hor'o jam li pov'os telefon'i al la du gard'ant'o'j, kie'n ili konduk'u Elzan, por ŝi'n ten'i plej sekret'e.

Pri ĉio ĉi Johano evident'e neni'o'n sci'is, sed tio ne ĝen'is li'a'n pens'ad'o'n. La urĝ'a afer'o nun est'is, ne star'ig'i al si ne'respond'ebl'a'j'n demand'o'j'n, sed ag'i kaj profit'i la kelk'a'j'n sekund'o'j'n, dum la ali'a'j atend'as trans la strat'o, ĝis okaz'os inter'romp'o en la si'n'sekv'o de aŭt'o'j, kaj ili pov'os tra'ir'i ĉi-flank'e'n.

Ricev'int'e de la natur'o rimark'ind'a'n kapabl'o'n problem-solv'i, kiu'n li konstant'e pli'grand'ig'is uz'ad'ant'e ĝi'n ek'de la infan'a'j jar'o'j, Johano tuj ek'hav'is ag'plan'o'n en la mens'o. Li el'ir'is el la apartament'o, ven'ig'is al si la lift'o'n, ir'is al la tuj supr'a etaĝ'o en tiu supr'e'n'port'il'o, kaj las'is ties pord'o'n tut'e mal'ferm'it'a, tiel ke ĝi – la lift'o – ne plu pov'is funkci'i. Li tiam mal'supr'e'n'ir'is sur la ŝtup'ar'o ĝis lok'o, de kie li pov'is rigard'i la pord'o'n de la apartament'o kun minimum'a risk'o est'i vid'at'a.

Li aŭd'is la tri al'ven'i ŝtup'ar'e, esprim'ant'e si'a'n mal'kontent'ec'o'n pri la lift'o'pane'o.

Dum Ĝeraldo tir'is el si'a poŝ'o ring'o'n kun ŝlos'il'o'j, pren'is la ĝust'a'n kaj met'is ĝi'n en la serur'o'n, Adamo ten'is Elzan firm'e ĉe la brak'o. La pistol'o, kiu'n Johano antaŭ'e observ'is de la apartament'a fenestr'o, ne plu vid'ebl'is. Ver'ŝajn'e la band'an'o'j opini'is tro danĝer'a ten'i vid'ebl'a'n arm'il'o'n en normal'a apartament'a dom'o, kie iu ajn, ir'ant'e al unu el la najbar'a'j loĝ'ej'o'j, pov'us pas'i kun des pli da temp'o por rigard'i, ĉar la lift'o pane'is kaj laŭ'ŝtup'ar'a ir'o ĝeneral'e ne est'as fulm'rapid'a.

Preskaŭ kur'e, Johano de'supr'is ĝis la inter'ŝtup'ar'o, kie la tri star'is, kvazaŭ li ĵus el'ir'is el la supr'a loĝ'ej'o.

“Elza! Vi ĉi tie! Kia bon'ŝanc'o!” li kri'is. Kaj, sam'moment'e, profit'ant'e la ek'mir'o'n de la ali'a'j, li hak'bat'is kun grand'eg'a'j fort'o kaj rapid'ec'o la man'radik'o'n de Adamo, kiu nur pov'is el'las'i la brak'o'n de Elza.

Ĝeraldo star'is kun mal'ferm'it'a buŝ'o, kvazaŭ stult'ig'it'a. Per du fulm'rapid'a'j bat'o'j, Johano ig'is ambaŭ jun'ul'o'j'n perd'i si'a'n egal'pez'o'n.

“Ven'u, ni kur'u,” li flustr'is al la knab'in'o, kapt'ant'e ties man'o'n kaj tir'ant'e ŝi'n al la ŝtup'ar'o. Ambaŭ kur'is mal'supr'e'n.

La du ali'a'j ek'rapid'is post ili, sed la kelk'a'j sekund'o'j, kiu'j'n ili perd'is, est'is decid'a'j. Jam Johano kaj Elza trov'iĝ'is sur la trotuar'o, kaj la mult'a'j hom'o'j, kiu'j pas'is tie, mal'help'us al la du band'an'o'j ag'aĉ'i.

Johano kaj Elza en'ir'is kaf'ej'o'n tiel plen'a'n je hom'o'j, ke la lok'o est'is tut'e sen'danĝer'a. Ŝi ja bezon'is tuj re'fort'ig'il'o'n.

Bedaŭr'ind'e, Johano erar'is pri unu punkt'o. Li est'is cert'a, ke li'a'j du mal'amik'o'j ne pov'is vid'i, kie'n Elza kaj li ir'is. Li opini'is ili'n tro mal'proksim'a'j. Fakt'e, Ĝeraldo sukces'is rapid'i pli ol Johano imag'is, kaj li observ'is, kiu'n trink'ej'o'n la par'o en'ir'as. Tiu interes'a sci'o est'is por li nepr'e uz'ind'a. Li taks'is pli saĝ'a ne komunik'i ĝi'n al si'a kun'ul'o, kiu trov'iĝ'is post li, kaj vid'is neni'o'n.

“Mi ne sci'as, kiel dank'i vi'n. Mi ver'e tim'is! Ili absolut'e ne vol'is kred'i, ke mi ne est'as la graf'in'o, almenaŭ komenc'e.”

“Ili ne sci'is pri la aĝ'o de la graf'in'o. Ili sci'is, ke ŝi pas'os sur'ĉeval'e en iu tre preciz'a lok'o, kie ili ŝi'n atend'is, je tre preciz'a hor'o, ĉar la graf'in'o hav'as tre firm'a'j'n kutim'o'j'n tiu'rilat'e. Ili sci'is pli mal'pli, kiel ŝi est'os vest'it'a. Kaj tio sufiĉ'is. Kiam ili vid'is, ke mi est'as tre jun'a, ili okul'um'is unu al la ali'a kaj rid'is inter si, kvazaŭ la afer'o est'us eĉ pli kompren'ebl'a. Sed ili rifuz'is dir'i al mi, pri kio tem'as.”

Johano neni'o'n dir'is, sed kompren'is. La teatr'a'j amator'o'j, kiu'j konsent'is lud'i la rol'o'n de teror'ist'o'j, sci'ant'e, ke la cel'o est'as don'i al s-ro Pipelbom okaz'o'n aper'i kiel sav'ant'o, opini'is tut'e ver'ŝajn'a, ke la industri'ist'o en'am'iĝ'is al tre jun'a kaj tre bel'a knab'in'o.

“Sed kiel vi kon'is mi'a'n nom'o'n? Kiel okaz'is, ke vi ĉe'est'is tiel ĝust'a'temp'e?” ŝi plu demand'is.

“Nu, mi re'kon'is vi'n laŭ fot'o, kiu'n mi vid'is ĉe vi'a'j ge'patr'o'j, kiam mi inform'iĝ'is pri la kutim'o'j de s-in'o Montokalva, por aranĝ'i la kapt'o'n.”

Mir'o'plen'a'j okul'o'j rigard'is li'n, sam'temp'e tim'e kaj ne'tim'e. Tuj Johano trankvil'ig'is ŝi'n. Li klar'ig'is pri la edz'iĝ-plan'o, pri la fakt'o, ke la graf'in'o vol'as, ke oni ne sci'u, ke ŝi turn'is si'n al edz'iĝ-agent'ej'o, kaj pri la neces'o aranĝ'i sav'a'n inter'ven'o'n far'e de s-ro Pipelbom. Ial, li opini'is, ke ŝi'a patr'o raport'is neni'o'n al ŝi pri la ide'o edz'ig'i la industri'ist'o'n al graf'in'o Montokalva.

Kiam Elza ek'rid'eg'is, est'is li'a vic'o rigard'i ŝi'n mir'e. Kaj kiam ŝi ek'parol'is, li mir'is eĉ pli.

“Hahahaha! Ŝi neniam turn'is si'n al edz'iĝ-agent'ej'o. Haha! Ŝi eĉ ne suspekt'as, ke ŝi – hahahahaha! – ke ŝi «dezir'as» edz'in'iĝ'i! Tio est'as mi'a plan'o, mi'a ide'o!”

“Vi'a, ĉu ver'e? Kiel ebl'as? Kiel vi part'o'pren'is en ĉi tiu'j aranĝ'o'j?”

Si'a'vic'e, nun, rakont'is ŝi. Ŝi klar'ig'is, kiel ŝi sugest'is al si'a patr'o ag'i por konduk'i la graf'in'o'n al edz'in'ec'o.

Tiel agrabl'e babil'ant'e, ili plen'ig'is la mank'o'j'n en si'a respektiv'a kompren'o pri la aventur'o. Ju pli ili parol'is, des pli Johano sent'is si'n kor'tuŝ'it'a. Kiel erar'e li opini'is, ke Dian'a Belpar est'as bel'a. Kompar'e kun Elza, ŝi apenaŭ viv'et'as. Ebl'e la fakt'o, ke li tuŝ'is ŝi'a'n man'o'n ek'de la unu'a renkont'o, ke li sav'is ŝi'n, ke ili tra'viv'is kun'e ver'a'n aventur'o'n, al kiu ne mank'is risk'o, ebl'e ĉio ĉi efik'is por rapid'ig'i la mov'o'j'n de li'a kor'o.

Ĉia'okaz'e, ju pli li rigard'is ŝi'n, ju pli li las'is la muzik'o'n de ŝi'a voĉ'o traf'i li'a'n mens'o'n, des pli li'n ten'is sent'o ne'mis'kompren'ebl'a: se ĉi tio ne est'as am'o, am'o simpl'e ne ekzist'as.

Strang'e: al Elza okaz'is io simil'a. Li'a'j long'a'j krur'o'j, kiu'j'n ŝi apenaŭ pov'is sekv'i dum la ĵus'a for'kur'o, li'a inteligent'a vizaĝ'o, li'a'j fort'ul'a'j ŝultr'o'j kaj la pli profund'a'j ec'o'j, kiu'j'n mal'kaŝ'is la efektiv'ig'o de ŝajn'e facil'a, sed ne'kred'ebl'e efik'a sav'plan'o, est'ig'is en ŝi tiu'n admir'a'n am'o'n, kiu plej kontent'ig'as la ne'konsci'a'j'n dezir'o'j'n de kor'o vir'in'a. Nikolao la kemi'ist'o est'is ŝi'a'mens'e nun nur pal'a, sen'real'ec'a fantom'o, pri kiu ŝi em'is forges'i.

La Kaf'ej'o de la Nov'a Epok'o, kie ili sid'is, trov'iĝ'as ĉe strat'angul'o. Pro tio ĝi hav'as plur'a'j'n en'ir'ej'o'j'n, el kiu'j unu trov'iĝ'as en mal'larĝ'a flank'a strat'o. Tiu'n Ĝeraldo bon'e kon'is. Li sci'is, ke pas'ant'e tra ĝi, li pov'os diskret'e ĉirkaŭ'rigard'i antaŭ ol far'i decid'o'n.

Efektiv'e, en'ir'ant'e tra la flank'strat'a pas'ej'o, li tuj vid'is, kie sid'as la par'o. Bedaŭr'ind'e, est'is tiom da hom'o'j en la kaf'ej'o, ke li ne pov'is al'proksim'iĝ'i sufiĉ'e, por aŭd'i, kio'n tiu'j du dir'as. Li sid'is ĉe iom for'a tabl'o, kaj pet'is kaf'o'n. Trink'ant'e, li observ'is ili'n. Kun grand'a interes'o li rimark'is, ke ambaŭ ge'jun'ul'o'j pli kaj pli atent'as unu la ali'a'n, kaj el'montr'as ĉiu'j'n sign'o'j'n de tiu mal'san'o – am'o – kiu'n li eg'e mal'estim'is. Li rid'et'is al si.

Kial li ven'is ĉi tie'n? Nu, en la antaŭ'a'j hor'o'j, li fuŝ'is mult'a'j'n afer'o'j'n: li las'is la «graf'in'o'n» bat'i li'n sven'ig'e; en si'a mis'konsci'a stat'o, li forges'is ŝlos'i la apartament'o'n; li las'is mir'o'n super'i la re'ag'o'n de ver'a milit'ant'o kaj tiel ebl'ig'is la liber'ig'o'n de la kapt'it'a knab'in'o.

Post ĉiu'j ĉi fuŝ'o'j, li serĉ'is rimed'o'n kompens'i la fi'a'n impres'o'n, kiu'n li far'os al la ĉef'o, kiam tiu ek'sci'os. Kaj por trov'i ide'o'j'n tiu'cel'e, cert'e est'os util'e spion'i, kaj ek'kapt'i kiel ebl'e plej mult'e el la plan'o'j de la «graf'in'o».

Kompren'ebl'e, en'ir'i la kaf'ej'o'n est'is iom risk'e. Se unu el la du re'kon'us li'n, ebl'e ili vok'us la polic'o'n. Sed, se li est'os tre si'n'gard'a, li cert'e sukces'os ag'i ne'vid'at'e. Kaj nun, la am'a si'n'ten'o de la du ig'is tiu'n opini'o'n pli kaj pli cert'a.

En la Kaf'ej'o de la Nov'a Epok'o, verd'aĵ'o'j est'as taŭg'e lok'it'a'j por dis'part'ig'i la ej'o'n al pli plaĉ'a'j, pli intim'a'j ej'et'o'j. Sed la impres'o de intim'ec'o est'as mis'a. Person'o, kiu trov'iĝ'as sol'a kaj sen'bru'a sur la ĝust'a sid'lok'o, kaj hav'as bon'a'n aŭd'o'n, pov'as plen'e kompren'i, kio est'as dir'at'a je la ali'a flank'o de la verd'aĵ'a apart'ig'a aranĝ'o.

Ĝoj'e Ĝeraldo konstat'is, ke la mal'jun'a sinjor'o, kiu sid'is tuj ĉi-flank'e de la verd'aĵ'o'j, trans kiu'j diskut'as Johano kaj Elza, ek'star'as kaj for'ir'as. Sen'hezit'e li rapid'is al ties lok'o, zorg'ant'e, ke la du ge'jun'ul'o'j ne rimark'u li'n. Li ek'sid'is kaj turn'is al la par'o streĉ'it'a'n orel'o'n (fakt'e tiu'n, kiu ne sufer'is la boks'ad'o'n far'e de Elza). La inter'parol'o est'is eĉ pli interes'a, ol li antaŭ'vid'is.

“Mi ĝoj'as konstat'i, ke vi'a'j interes'o'j est'as la sam'a'j, kiel la mi'a'j,” Elza est'is dir'ant'a, kiam Ĝeraldo komenc'is sub'aŭskult'i. “Ankaŭ por mi'a'j ge'patr'o'j – kaj sekv'e por mi – real'ig'i vi'a'n ide'o'n grav'eg'as.”

“Jes, pri la ide'o, pri la cel'o, ni plen'e konsent'as. Rest'as nur aranĝ'i la rimed'o'j'n. La unu'a plan'o mis'fal'is, sed ni cert'e pov'os el'pens'i du'a'n, kiu sukces'os. Ĉu, ekzempl'e, ŝi ne hav'us i'o'n tre valor'a'n, juvel'o'j'n, aŭ i'o'n simil'a'n, kio'n ni pov'us ŝtel'i, aranĝ'ant'e la cirkonstanc'o'j'n tia'manier'e, ke mi'a...”

“Jes,” ŝi inter'romp'is, kun streĉ'it'a voĉ'o, “jes, jes, jes, jes. Bon'eg'a ide'o. Perfekt'e, perfekt'e, perfekt'e. La zon'o! La sankt'a zon'o! La zon'o de Sankt'a Gaspardeto! Ĝi perfekt'e taŭg'us.”

“Est'as tre larĝ'a zon'o el mi-ne-sci'as-kiu teks'aĵ'o, kiu'n laŭ'dir'e tiu sankt'ul'o ricev'is post ia special'a bon'far'o komenc'e de la mez'epok'o. Ĝi'n ĉiam konserv'is la famili'o Montokalva. Sur ĝi est'as spec'o de sur'skrib'o, kiu est'is tro mal'preciz'a por pov'i prezent'i i'a'n ajn interes'o'n, ĝis antaŭ ne'long'e, dank' al nov'a'j fot'a'j metod'o'j, histori'ist'o sukces'is ig'i ĝi'n tut'e leg'ebl'a. Evident'iĝ'is, ke ĝi est'as plej-plej grav'a por la histori'o de la religi'o en la fru'a mez'epok'o.”

“Mi mi'n demand'as, ĉu tio taŭg'us. Ĝi ŝajn'as al mi iom tro strang'a por ni'a'j cel'o'j. Ĝi ne interes'us la publik-opini'o'n sam'e kiel la kapt'o de la graf'in'o. Ŝi do hav'os tut'e ali'a'n re'ag'o'n ol...”

“Tut'e ne. Ebl'e est'us tiel, antaŭ'e. Sed nun ne plu. Pro la vizit'o pap'a.”

“Atend'u, vi tuj kompren'os. Kiel vi sci'as, la pap'o decid'is vizit'i ni'a'n land'o'n. Nu, est'as aranĝ'it'e, ke li ven'os al la kastel'o de Montokalva por admir'i la zon'o'n de Sankt'a Gaspardeto.”

“Mi suspekt'as, ke la graf'in'o aranĝ'is tio'n, por ricev'i mon'help'o'n de la ŝtat'o kun la cel'o re'bel'ig'i la dis'fal'ant'a'n kastel'o'n. Ŝi leg'is ie, ke la pap'o, kiam li est'is jun'a, far'is esplor'o'j'n kaj verk'is stud'o'n pri Sankt'a Gaspardeto. Ŝi hav'as rilat'o'j'n kun iu en Vatikan'o – mal'nov'a kon'at'o de ŝi'a for'pas'int'a edz'o, mi'a'opini'e – kaj ŝi inform'is tiu'n pri la fakt'o, ke la plej grav'a memor'aĵ'o pri tiu sankt'ul'o trov'iĝ'as en la kastel'o de Montokalva. La vatikan'ul'o ag'is tre efik'e, kaj oni en'skrib'is tiu'n vizit'o'n en la vojaĝ'plan'o'n de la pap'o. Se la zon'o de Sankt'a Gaspardeto nun mal'aper'us, est'us mort'ig'a katastrof'o por ŝi.”

“Bon'eg'e, perfekt'e, admir'ind'e. Ĝust'e tiu'n zon'o'n ni dev'as ŝtel'i. Ĉu ĝi est'as facil'e pren'ebl'a?”

“Por iu ekster'a ĝi est'as absolut'e ne'pren'ebl'a. Sed mi'a'j ge'patr'o'j labor'as en tiu kastel'o ek'de antaŭ ol mi nask'iĝ'is. Mi viv'is preskaŭ mi'a'n tut'a'n viv'o'n tie. Tiu kastel'o ne hav'as sekret'o'j'n por mi. Kaj mi kon'as la ĝust'a'n metod'o'n, por kapt'i la zon'o'n sen iu ajn risk'o, se nur mi sukces'os dorm'ig'i la graf'in'o'n sufiĉ'e profund'e.”

“Bel'eg'e, bel'eg'e. Aŭskult'u, kar'a, neces'as nun, ke mi rapid'u al la ofic'ej'o. Mi kompren'ebl'e dev'as propon'i la plan'o'n al vi-sci'as-kiu kaj diskut'i pri kelk'a'j detal'o'j kun li. Mi... Ej!”

“Mi ĵus pens'is. Ni tamen dev'us ir'i raport'i vi'a'n sav'o'n al la polic'o! Tiu cert'e romp'as al si la kap'o'n por trov'i rimed'o'n sci'i, kie vi trov'iĝ'as, kaj kia'manier'e sav'i vi'n!”

“Vi prav'as. Mi ne em'as raport'i alies mis'far'o'j'n al la polic'o, ĉef'e se tem'as pri jun'ul'o'j, kiu'j ag'as politik'e, sed ĉi tiu'j est'as danĝer'a'j. Dum ili halt'is ie, vetur'ig'ant'e mi'n de unu lok'o al ali'a, la plej aĝ'a el ili ir'is telefon'i al si'a ĉef'o kaj tiel ek'sci'is, ke est'as nun kon'at'e, ke mi ne est'as la graf'in'o. Sed ili tamen decid'is uz'i mi'n kiel alt'valor'a'n garanti'aĵ'o'n, kiu'n ili re'don'os nur, se kompens'e liber'iĝ'os ili'a'j arest'it'a'j amik'o'j. Ili ne hezit'is parol'i pri tio, ke ili mort'ig'os mi'n, se la aŭtoritat'o'j ne akcept'os. Ĉu vi imag'as, kiel terur'e est'is aŭd'i ili'n parol'i trankvil'e pri mi'a baldaŭ'a mort'o, kvazaŭ mi ne ekzist'us?”

“Kompat'ind'a!” Johano est'is vid'ebl'e plej kor'tuŝ'it'a. “Sed ne nur tio. Tiu'j ul'o'j respond'ec'as pri mult'a'j mort'o'j de hom'o'j tut'e sen'kulp'a'j. Est'as tiu mov'ad'o, kiu eksplod'ig'is bomb'o'n ĉe la sinagog'o de Strat'o Kaloĉaj'a, kaj tiel mort'ig'is mult'a'j'n. Ni nepr'e dev'as raport'i pri ili. Ven'u, ni ir'u polic'ej'e'n. Diabl'e! Kie est'as la kelner'o? Tiu'j ĉiam for'est'as, kiam oni dezir'as pag'i kaj rapid'i for. Dum'e, ebl'e ni rapid'e decid'u, kiel mi kon'ig'os al vi la last'a'j'n aranĝ'o'j'n pri la ŝtel'o.”

“Ni ne uz'u telefon'o'n. Est'as suspekt'at'e, ke tiu mov'ad'o hav'as an'o'j'n en la ĉef'a'j telefon'a'j ofic'ej'o'j. Ni ne pov'as al'las'i, ke ni'a plan'o iĝ'u kon'at'a. Ili jam sufiĉ'e fuŝ'is la unu'a'n kapt'ant'e de ni ni'a'n kapt'it'a'n graf'in'et'o'n.”

“Kio'n do vi propon'as? Kiam vi pov'os komunik'i al mi la akcept'o'n far'e de vi'a ul'o, kaj la ali'a'j'n detal'o'j'n?”

“Post'morgaŭ tag'mez'e. Ĉu vi kon'as la restoraci'o'n, kiu star'as apud la pra'histori'a muze'o? La Pra'patr'o'j, ĝi nom'iĝ'as.”

“Nu, mi invit'as vi'n tag'manĝ'i tie kun mi. Je la dek'du'a. Tiu'hor'e, ne est'as mult'a'j person'o'j, kaj ni pov'as trov'i agrabl'a'n lok'o'n. Ĉu taŭg'os?”

Kiam la kelner'o fin'e montr'iĝ'is kaj mal'rapid'e proksim'iĝ'is al ili'a tabl'o, Ĝeraldo diskret'e for'paŝ'is. Li sci'is pli ol sufiĉ'e, por taŭg'e ag'i, tiel ke la ĉef'o re'hav'u estim'o'n al li.

Ĉapitr'o 15

“Ho, Elza! Est'as vi!” la jun'a kemi'ist'o kri'et'is. Ia ĝen'o leg'iĝ'is sur li'a vizaĝ'o.

“Jes. Bon'a'n tag'o'n, Nikolao. Est'as mi,” ŝi dir'is per ne'sekur'a voĉ'et'o. Ankaŭ ŝi sent'is embaras'o'n.

“En'ir'u, en'ir'u do, mi pet'as,” li dir'is kun la ton'o de person'o, kiu esper'as, ke la pet'at'o rifuz'os la propon'o'n.

Subit'e ŝi kompren'is, kial ŝi'n ek'ten'is sent'o iom strang'a. Kompar'e kun Johano, Nikolao re'far'iĝ'is nur amik'o, bon'a amik'o, ebl'e, sed neni'o pli. Ne est'is dub'o en ŝi, ke la am'at'a est'as Johano, kaj nur Johano. Ŝi'n ĝen'is la pens'o, ke ŝi ven'as pet'i serv'o'n de vir'o, al kiu ŝi ne pov'os rilat'i honest'e.

En'ir'ant'e, ŝi'a rigard'o sen'vol'e traf'is ŝu'o'j'n. Plej ne'atend'it'e, tie, sur la plank'o de la apartament'a en'ir'ej'o, par'o da ŝu'o'j kuŝ'is. Ŝu'o'j vir'in'a'j.

“Vi ne est'as sol'a, ĉu?” ŝi dir'is, sci'vol'em'e mal'ferm'ant'e la sekv'ant'a'n pord'o'n.

“Dolor'is al mi la pied'o'j, kaj la ŝu'o'j'n mi de'met'is en'ven'ant'e,” son'is agrabl'a in'a voĉ'o.

Ja rid'et'is al ŝi Luci'a, fleg'ist'in'o, kiu'n ŝi plur'foj'e renkont'is, kiam Nikolao est'is en la hospital'o, kaj ŝi vizit'is li'n.

“Mi ne imag'is, ke vi ven'os. Sed ebl'e est'as pli bon'e. Nikolao kaj mi decid'is parol'i kun vi. Mi fleg'is li'n dum unu monat'o kaj du'on'o, kiam la aĉ'a kemi'aĵ'o, pri kiu vi sci'as, mal'san'ig'is li'a'n haŭt'o'n. Mi en'am'iĝ'is al li, kaj li al mi. Pardon'u, se mi sovaĝ'e, mal'delikat'e ag'as, vi'n sufer'ig'ant'e tiel subit'e, sen'prepar'e, sed... sed... Mi ne kuraĝ'us atend'i pli, kaj... Sed kial diabl'e vi rid'as?”

“Kio okaz'as? Mi ne kompren'as. Mi perfid'as vi'n, kaj vi nom'as tio'n feliĉ'o?” Nikolao demand'is.

“Mi ne sci'is, kiel dir'i la afer'o'n. Mi... Ho Nikolao, mi tiom ĝoj'as, permes'u, ke mi kis'u ankaŭ vi'n.” Ŝi li'n kis'is. Frat'in'e.

“Ankaŭ mi mir'as,” Luci'a inter'romp'is. “Ĉu vi bon'vol'us klar'ig'i?”

“Vi sci'as, ke mi ĵus tra'viv'is terur'a'n aventur'o'n. Mi'n sav'is jun'ul'o, la sekretari'o de s-ro Pipelbom, Johano. Li sav'is mi'n. Mi... Kiel dir'i? Mi li'n am'as. Mi li'n arn'as tre fort'e. Kaj mi sent'is mi'n tiel kulp'a rilat'e al vi, Nikolao!”

“Johano, la sekretari'o de s-ro Pipelbom, ĉu? Mi bon'e kon'as li'n,” Luci'a voĉ'is. “Li hav'is strang'a'n haŭt'a'n re'ag'o'n al kurac'il'o, kiu'n iu fuŝ'doktor'o don'is al li, kaj mi fleg'is li'n dum tut'a semajn'o. Ŝajn'is, ke li ek'am'is mi'n.”

“Iom'et'e, ebl'e, sed tio ne est'is tre serioz'a,” Elza respond'is, kvazaŭ si'n'defend'e.

“Vi ne pov'us imag'i, kiom vi'a'j klar'ig'o'j mi'n sen'pez'ig'as,” Nikolao dir'is.

“Ho jes,” Elza respond'is. “Ho jes, mi pov'as imag'i. Mi sent'as la sam'o'n. Mi tre ĝoj'as pri ĉio ĉi. Sed fakt'e, se dir'i la ver'o'n, Nikolao, mi ven'is sub'met'i al vi fak'a'n problem'o'n.”

“Jes. Mi bezon'us iom pli da tiu substanc'o, kiu'n vi hav'ig'is al mi, kaj kies efik'o'n mi prov'is, tut'e sukces'e, met'ant'e ĝi'n en la ŝat'at'a'n trink'aĵ'o'n de la graf'in'o.”

“Jes. Ŝi pet'is mi'n analiz'i el'tir'aĵ'o'n de tiu trink'aĵ'o, kaj kompren'ebl'e...”

“Mi ne sci'as. Vi'a patr'o ven'is al mi, kaj dir'is, ke la graf'in'o pet'as mi'n analiz'i la trink'aĵ'o'n. Li dir'is, ke ĝis ŝi est'os ricev'int'a la konklud'o'j'n de la analiz'o, ŝi ne plu trink'os i'o'n simil'a'n.”

“Nu, mi rimark'is, ke est'as ananas'a suk'o en tiu trink'aĵ'o. Mi dir'os, ke tiu preciz'a ananas'o ne est'is pur'a, ne est'is san'ec'a, en'hav'is i'a'n drog-efik'a'n substanc'o'n, kiu ag'as dorm'ig'e. Kio'n mi dir'u? Vi tamen ne vol'us, ke mi dir'u la ver'o'n, ĉu?”

“Kiel sci'i? Ver'ŝajn'e jes. Ŝi est'is tre suspekt'em'a. Se ŝi tre ŝat'as tiu'n frukt'o'vin'aĵ'o'n, ebl'e ŝi re'komenc'os trink'i ĝi'n, sed ne tuj, nur post kiam ŝi'a nun'a impres'o est'os for'sven'int'a.”

Elza plen'e fid'is Nikolaon. Eĉ se ili'a'j rilat'o'j ali'iĝ'is, kaj li trans'ir'is de la lok'o de plej-am'at'o al tiu de amik'o, tamen tio neni'o'n ŝanĝ'is koncern'e li'a'n hom'a'n valor'o'n.

Ankaŭ Luci'a'n ŝi fid'is. Ŝi sent'is ŝi'n bon'kor'a, am'ind'a, hom'o, kiu pren'as serioz'e si'a'j'n respond'ec'o'j'n kaj amik'ec'o'j'n, hom'o, kun kiu est'as facil'e rilat'i. Ŝi ne dub'is pri ties profund'a sincer'ec'o, kaj honest'ec'o.

Sekv'e, ŝi decid'is rakont'i la tut'a'n afer'o'n pri la esper'o edz'ig'i Adrian'o'n Pipelbom al la graf'in'o kaj la plan'o'j el'labor'it'a'j tiu'cel'e. Kiom tio dezir'ind'us por ŝi'a'j ge'patr'o'j, ankaŭ pri tio ŝi insist'is.

“Ĉar est'as absolut'e neces'e por ŝtel'i la zon'o'n de Sankt'a Gaspardeto.”

“Jes kaj ne. La graf'in'o tut'e ne fid'as je t.n. sekur'sistem'o'j, sed ŝi est'as tre inteligent'a. La zon'o de Sankt'a Gaspardeto pend'as sur mur'o; ĉiu, kiu tie'n en'ir'as, tuj star'as rekt'e antaŭ ĝi, sed ĝi'n ne rimark'as, ĉar la tut'a aranĝ'o de la ĉambr'o est'as tia, ke ĝi aper'as kiel nur unu el mult'a'j ornam'a'j teks'aĵ'o'j.”

“Cert'e ĝi ne prezent'iĝ'os tiel, kiam la pap'o ven'os ĝi'n admir'i, ĉu?” dir'is Luci'a, iom stult'e.

“Kompren'ebl'e ne. Tiam ŝi cert'e aranĝ'os taŭg'a'n el'montr'o'n. Sed nun ĝi trov'iĝ'as sur tiu mur'o. Ebl'e mi est'as la sol'a person'o, kiu kon'as tiu'n sekret'o'n.”

“Kiam la histori'ist'o ven'is, kiu far'is la fot'o'j'n kaj tiel ig'is la sur'skrib'o'n leg'ebl'a, mi trov'iĝ'is en la apud'a ĉambr'o, ne'vid'at'a. Mi kaŝ'e vid'is la graf'in'o'n ĝi'n de'pren'i. Mi neniam suspekt'is antaŭ'e, ke tiu pec'o de teks'aĵ'o est'as io special'a.”

“Mi tamen ne kompren'as, kial vi bezon'as dorm'ig'i la graf'in'o'n,” Nikolao dir'is.

“Est'as natur'e, ke vi ne kompren'as: mi ne klar'ig'is ĉio'n. Se ni ŝtel'us ĝi'n dum'tag'e, aŭ vesper'e, aŭ dum la graf'in'o for'est'as – ekzempl'e kiam ŝi rajd'as maten'e – ni ne sukces'us aranĝ'i la sav'o'n far'e de s-ro Pipelbom en plej efik'a'j kondiĉ'o'j. Ni dev'as ag'i nokt'e. Johano opini'as tio'n neces'a, kaj mi taks'as li'n prav'a.”

“Ankaŭ mi tio'n pens'as,” Nikolao jes'is. “La ŝtel'o dev'as okaz'i tia'manier'e, ke ŝi, re'pens'ant'e al ĝi post'e, ricev'u impres'o'n de danĝer'o, fort'e sent'u, ke ŝtel'ist'o, ver'ŝajn'e arm'it'a kaj pret'a mort'ig'i, ĉe'est'is tuj apud ŝi, dum ŝi dorm'is.”

“Prav'e. Tio pov'as okaz'i nur nokt'e. Kaj dum'nokt'e ŝi dorm'as en la apud'a ĉambr'o si'a'n mal'profund'a'n dorm'o'n.”

“Jes. Plej mal'laŭt'a bru'o ŝi'n vek'as. Kaj ĝust'e la afer'o est'as aranĝ'it'a tia'manier'e, ke se oni prov'os mov'i la sankt'ul'a'n zon'o'n, tio tuj est'ig'os bru'o'n, kiu'n ŝi aŭd'os. Ŝi klar'ig'is tio'n al la histori'ist'o, dum mi aŭskult'is. Ŝi konfirm'is al li, ke ŝi hav'as tre mal'profund'a'n dorm'o'n, kaj tuj vek'iĝ'us, se iu prov'us for'ŝtel'i la art'aĵ'o'n.”

“Jes. Mi kompren'as. Vi bezon'as, ke ŝi dorm'u profund'e. Nu, vi ven'is al la ĝust'a person'o. Mi pov'os help'i vi'n.”

“Nikolao! Mi sci'is! Vi est'as la plej bon'a kemi'ist'o el la tut'a mond'o.” Ŝi kis'is li'n.

“Jen,” li dir'is re'ven'ant'e. “Ĉu vi opini'as, ke vi pov'os en'ŝtel'iĝ'i en la ĉambr'o'n de la graf'in'o du hor'o'j'n antaŭ ol ŝi en'lit'iĝ'os?”

“Bon'e. Simpl'e met'u ĉi tio'n i'e'n sub ŝi'a lit'o. Vi dev'os tru'i la supr'a'n part'o'n tuj antaŭ ol met'i ĝi'n. Tiel, iom post iom, el'las'iĝ'os sen'odor'a gas'o, kiu ig'os ŝi'n dorm'i tiel profund'e, ke ŝi aŭd'os neniu'n bru'o'n. Ebl'e de temp'o al temp'o ŝi rid'os, ĉar est'as substanc'o simil'a al la unu'a, kiu'n ni prov'is ĉe ŝi.”

“Vi pov'as dank'i tre simpl'e. Klar'ig'u al mi la tut'a'n plan'o'n. Kiel vi aranĝ'os la sav'o'n far'e de Pipelbom?”

“Jes, mi kompren'as, ke vi bezon'as polic'an'o'n por kapt'i la «ŝtel'ist'o'n», ĉar se neni'u arest'us li'n, la graf'in'o suspekt'us, ke la tut'a afer'o est'as nur komedi'o. Sed ĉu vi pov'as fid'i tiu'j'n amator'o'j'n, kiu'j el'turn'iĝ'is tiel admir'ind'e, ke vi risk'is vi'a'n viv'o'n? Tio mal'trankvil'ig'as mi'n.”

“Nu, bon'e, jes, mi kompren'as vi'a'n vid'punkt'o'n, sed kio'n ali'a'n ni pov'us far'i? Ĉu vi hav'as ide'o'n?”

“Oni pov'as uz'i la serv'o'j'n de ali'a person'o por la rol'o de polic'an'o.”

“Nikolao! Ĉu vi tio'n far'us? Kvankam mi...” Kiom ajn kontent'ig'e la romp'o de ili'a am'rilat'o efektiv'iĝ'is, ŝi tamen sent'is si'n kulp'a.

“Kaj kvankam ankaŭ mi... Kompren'ebl'e mi tio'n far'us. Plezur'e. Mi ŝat'as vi'a'j'n ge'patr'o'j'n kaj taks'as ili'a'n situaci'o'n eg'e mal'komfort'a. Dev'i ŝanĝ'i la tut'a'n viv'manier'o'n tiu'aĝ'e! Ne. Mi far'us i'o'n ajn por ili'n help'i. Kaj ankaŭ mi si'a'temp'e lud'is en amator'a teatr'a grup'o. Mi sci'as, kie lu'i la neces'a'j'n vest'o'j'n. Mi lud'os tiu'n rol'o'n kun plej grand'a ĝoj'o.”

“Kaj ĉar polic'an'o'j ĝeneral'e ag'as du'op'e, vi bezon'os help'ant'o'n. Mi est'os tiu help'ant'o,” propon'is Luci'a.

“Kial ne? Nun est'as vir'in'o'j en la polic'o kaj ili far'as la sam'a'n labor'o'n, kiel la vir'o'j. Ne est'us ne'normal'e, se unu el la du est'us in'a.”

“Aŭskult'u. Ne mi est'as tiu, kiu direkt'as la real'ig'o'n de la plan'o. Tio'n far'as Johano. Mi trans'don'os vi'a'j'n ide'o'j'n al li. Ver'ŝajn'e li akcept'os.”

Ĉapitr'o 16

Li akcept'is. Ankaŭ s-ro Pipelbom (al kiu Johano opini'is pli saĝ'a ne parol'i pri la fin'a ĉe'est'o de polic'an'o en la plan'o) est'is akcept'int'a la ide'o'n sav'i la zon'o'n de Sankt'a Gaspardeto. Tiu ide'o, konsider'e al la pap'a vizit'o, aper'is al li apart'e gratul'ind'a. El li'a koler'o kontraŭ Johano neniom plu rest'is.

Ĉio'n ĉi, kaj la last'a'j'n detal'o'j'n de la plan'o, Johano sen'zorg'e klar'ig'is al Elza, dum ili kun'e tag'manĝ'is ĉe «La Pra'patr'o'j».

Ankaŭ Ĝeraldo sid'is proksim'e, streĉ'ant'e la orel'o'j'n. Ne ĉio'n li aŭd'is, sed la grand'a'n pli'mult'o'n. Li ne dub'is, ke li'a ĉef'o tre'eg'e kontent'os.

Johano apenaŭ re'ven'is de la manĝ'o kun Elza, kiam Nikolao vizit'is li'n. Ili hav'is long'a'n kun'parol'ad'o'n, mal'laŭt'a'n, pez'a'n je sekret'o'j.

Ĉapitr'o 17

S-ro Pipelbom est'is alt'a, dik'a, pez'a kaj larĝ'a'ŝultr'a. Tio sen'dub'e don'is al li hav'ind'a'n korp'o'fort'o'n, kaj li'a grand'ul'a aspekt'o lud'is ne et'a'n rol'o'n en la fakt'o, ke la pli'mult'o el la hom'o'j em'is, se ne li'n tim'i, cert'e li'n respekt'i, kaj almenaŭ hezit'is antaŭ ol risk'i mal'kontent'ig'i li'n.

Sed tio, kio est'as oft'e util'a dum'tag'e, prezent'as per si mal'plaĉ'a'n ĝen'o'n dum'nokt'e en lok'o arb'o'plen'a. Ĉef'e kiam oni de'voj'iĝ'is kaj ekster'voj'e ir'aĉ'as en ne'hom'a sovaĝ'ej'o.

La dik'a, pez'a, alt'a, larĝ'a korp'o ne sukces'is pas'i sen'bru'e inter la arb'et'o'j; krom'e, tuŝ'i la natur'aĵ'o'j'n, ĝeneral'e mal'sek'a'j'n, mez'e de kiu'j li mal'facil'e paŝ'is, est'is tra'viv'aĵ'o ne mal'oft'e dolor'ig'a, kaj konstant'e mal'agrabl'a. Ju pli li antaŭ'e'n'ir'is en la viv'o – kaj ju pli li antaŭ'e'n'ir'is en la ĉe-kastel'a arb'ar'o – des pli Adrian'o Pipelbom mal'ŝat'is la nokt'a'n natur'o'n.

Vir'o, kies okul'o'j kapabl'is bon'e vid'i en la mal'lum'o, rigard'is la mal'facil'a'n ir'o'n de ni'a industri'ist'o. Li rid'et'is.

Apud tiu vir'o, vest'it'a kiel polic'an'o, star'is ali'a person'o, simil'e vest'it'a. Ĉi-last'a est'is vir'in'o.

“Ni ir'u,” la vir'o flustr'is en la orel'o'n de si'a kun'ul'in'o. “Nun est'as la ĝust'a moment'o.”

Ambaŭ ek'marŝ'is direkt'e al la alt'a, larĝ'a, pez'a, dik'a paŝ'ant'o. Ili zorg'is far'i kiel ebl'e plej mal'mult'e da bru'o. Jun'a'j, facil'mov'a'j, ili preskaŭ plen'e sukces'is.

En ĉi tiu aĉ'a etos'o, kie arb'o'j sovaĝ'e ĵet'is si'a'j'n mal'sek'a'j'n branĉ'o'j'n rekt'e en la vizaĝ'o'n de honest'a industri'ist'o, kie mult'pied'a'j best'et'o'j pren'is li'a'j'n krur'o'j'n por promen'ej'o, kie natur'o frap'ig'is li'a'n pied'o'n al perfid'e met'it'a ŝton'eg'o, plej dolor'ig'e, aŭ ĝi'n fal'ig'is, sen antaŭ'prepar'o, en kav'o'n plen'a'n je akv'o aĉ-odor'a, Adrian'o Pipelbom rapid'e al'ven'is al la konklud'o, ke oni dev'as ĉi tie est'i pret'a por iu ajn mal'plaĉ'a renkont'o. I'o'n ajn li efektiv'e atend'is, krom hom'a voĉ'o. Kiam do voĉ'o aŭd'iĝ'is tuj proksim'e, li far'is, ek'mir'e, bel'a'n sur'lok'a'n salt'o'n, kiu sku'is li'a'n kor'o'n, ŝajn'e, supr'e'n ĝis la buŝ'o.

Sed la lum'o de poŝ'lamp'o, direkt'it'a rekt'e al li'a'j okul'o'j, mal'help'is mens'a'n re'pac'iĝ'o'n. Krom'e, ŝajn'is al li, ke la hom'form'o ten'ant'a la lamp'o'n sur'hav'as vest'o'j'n polic'a'j'n.

“Haha! Vi promen'as en la bien'o de graf'in'o Montokalva, mez'e de la nokt'o. Ĉu la graf'in'o vi'n invit'is? Ĉu ŝi sci'as pri vi'a ĉe'est'o ĉi tie?”

“Mi do dev'as pet'i vi'n mi'n sekv'i.” Kaj li klar'ig'is, ke ek'de la fuŝ'a prov'o kapt'i la graf'in'o'n, far'e de teror'ist'o'j, la polic'o kontrol'as atent'e, kio okaz'as en la najbar'aĵ'o de la kastel'o.

Al la industri'ist'o ŝajn'is, ke li'a kor'o, re'ven'int'a mal'alt'e'n, ĉi-foj'e fal'is ĝis li'a'j pied'o'j. Li sci'is, ke nur mal'facil'e li pov'os trov'i akcept'ebl'a'n klar'ig'o'n pri si'a ĉe'est'o, kaj la ide'o, ke la graf'in'o ĉio'n sci'os, perd'ig'is al li la mal'mult'o'n da esper'o, kiu rest'is post la unu'a'j vort'o'j de la polic'an'o.

Ĉapitr'o 18

La unu'a afer'o, kiu'n Albert'in'a Montokalva ĉiam far'is, kiam ŝi en'ir'is si'a'n dorm'o'ĉambr'o'n por en'lit'iĝ'i, est'is mal'ferm'i la fenestr'o'n. Ĉe ferm'it'a fenestr'o ŝi tut'e ne pov'is dorm'i.

La du'a afer'o est'is trink'i la ciprian'a'n special'aĵ'o'n el vin'o kaj frukt'o'suk'o'j. Sed, de kelk'a'j tag'o'j, ŝi hezit'is sekv'i tiu'n mal'nov'a'n kutim'o'n. Re'e, ĉi-foj'e, ŝi mal'hav'is ĝi'n.

La tri'a afer'o est'is de'met'i si'a'j'n vest'o'j'n kaj ili'n tre zorg'em'e aranĝ'i sur seĝ'o'n.

La kvar'a, kaj plej plaĉ'a, est'is kuŝ'iĝ'i tut'e nud'a en la larĝ'a'n, komfort'a'n lit'o'n, kun plezur'ig'a mal'streĉ'o de ĉiu'j muskol'o'j.

Kvankam zorg'o'j ŝi'n mal'trankvil'ig'is – laŭ la ĵus ricev'it'a'j inform'o'j, la ripar'o'j ĉe la mal'dekstr'a flank'o de la kastel'o kost'os eĉ pli mult'e ol oni komenc'e dir'is – ŝi baldaŭ sent'is strang'a'n bon'humor'o'n, eĉ ne'kompren'ebl'a'n em'o'n rid'i sen'kaŭz'e. Kaj ŝi rapid'e en'dorm'iĝ'is.

Bru'o vek'is ŝi'n. Bru'o en la apud'a ĉambr'o. Ne iu ajn bru'o. Bru'o tut'e difin'it'a. La special'a bru'o, kiu'n oni far'as, kiam oni for'pren'as de sur ĝi'a mur'o la zon'o'n de Sankt'a Gaspardeto.

Ne tuj ŝi el'lit'iĝ'is. Ŝi ne sent'is ver'a'n dorm'em'o'n, sed ŝi ankaŭ ne est'is plen'e vek'it'a. Nur kiam ŝi aŭd'is, ke la ul'o en la apud'a ĉambr'o for'ir'as kaj diskret'e ferm'as la pord'o'n post si, nur tiam ŝi trov'is la fort'o'n el'lit'iĝ'i. Ŝi sur'met'is negliĝ'o'n kaj el'ir'is el si'a dorm'ĉambr'o. Neces'is vid'i, kio okaz'as.

Hom'o eĉ inteligent'a kelk'foj'e fuŝ'as si'a'j'n plan'o'j'n pro tro'a mem'centr'ec'o. Nikolao ĉiam dorm'as kun ferm'it'a fenestr'o, kaj la ide'o ne ven'is al li, ke ali'a'j hom'o'j viv'as ali'manier'e. Tial li ne demand'is al Elza, ĉu la graf'in'o en'las'as tut'nokt'e freŝ'a'n aer'o'n en si'a'n dorm'ĉambr'o'n, kaj li forges'is dir'i, ke li'a gas'a dorm'ig'il'o funkci'as plen'e nur ĉe ferm'it'a'j fenestr'o'j. Ĉe ni'a aer'ŝat'a graf'in'o, la dorm'ig'a efik'o est'is nur part'a. Pro tio la bru'o'j vek'is ŝi'n.

Ne neces'as dir'i, ke ŝi'a unu'a ag'o, kiam ŝi trov'iĝ'is en la apud'a ĉambr'o, est'is far'i lum'o'n por kontrol'i, ĉu la tim'at'a ŝtel'o okaz'is. La respond'o est'is bedaŭr'ind'e jes'a: sur la mur'o mank'is la zon'o de Sankt'a Gaspardeto. Ŝi preskaŭ ek'plor'is.

Sed ni'a graf'in'o est'as ag'em'a hom'o, kaj kuraĝ'a. Ŝi mal'supr'e'n'ir'is al la ter-etaĝ'o, rigard'is ekster'e'n, kaj vid'is ombr'o'n paŝ'ant'a'n; ne al la apud'a el'ir'ej'o, de kie oni plej rapid'e traf'as la voj'o'n al la urb'o, sed al la herb'ej'o, trans kiu komenc'iĝ'as la arb'ar'et'o, kie ŝi rajd'as ĉiu'maten'e. Rapid'eg'e ŝi sur'met'is mantel'o'n kaj bot'o'j'n, pren'is poŝ'lamp'o'n, kaj la ombr'a'n form'o'n ek'sekv'is.

Ĉapitr'o 19

Adrian'o Pipelbom tim'e pens'is pri la hor'o. Li ne pov'is inform'i si'a'j'n kun'plan'int'o'j'n, kaj sekv'e li ver'ŝajn'e ne ĉe'est'os je la ĝust'a moment'o, kiam li dev'os inter'ven'i por sav'i la alt'valor'aĵ'o'n, kaj tiel hav'ig'i al si la admir'o'n de la graf'in'o.

Li'a'j ge'kapt'int'o'j – Nikolao kaj Luci'a – konduk'is li'n al mal'nov'a kaban'o, kiu star'is ne mal'proksim'e. Komenc'e, Nikolao pri'demand'is la industri'ist'o'n plej serioz'e, prov'ant'e imag'i, kio'n dir'us ver'a polic'an'o en simil'a'j cirkonstanc'o'j.

Sed kiam s-ro Pipelbom komenc'is rigard'i pli kaj pli oft'e si'a'n brak'horloĝ'o'n kaj pet'eg'is si'a'j'n kapt'int'o'j'n liber'ig'i li'n tuj, propon'ant'e alt'a'n mon'sum'o'n garanti'e, Nikolao ŝanĝ'is si'a'n ton'o'n, kaj ankaŭ la en'hav'o'n de la inter'parol'o.

“S-ro Pipelbom,” li dir'is solen'e, kaj mal'ver'e, “mi far'iĝ'is polic'an'o, ĉar tio est'is la sol'a ebl'o, kiu prezent'iĝ'is al mi, kompat'ind'a sen'labor'ul'o. Sed mi fakt'e est'as kemi'ist'o, kaj vi kon'as mi'n.” Unu'a'foj'e li montr'is si'a'n vizaĝ'o'n sub plen'a lum'o.

“Vi far'iĝ'is tre riĉ'a, sinjor'o, dank' al mult'a'j bon'eg'a'j ide'o'j, kiu'j'n vi hav'is, tut'e cert'e. Sed dum la last'a'j kvin jar'o'j, kio plej riĉ'ig'is vi'n, tio est'as la nun tut'mond'e vend'at'a tabak'o sen tabak'o, kiu vi'n fam'ig'is.”

“Vi re'kon'as mi'n, ĉu ne? Mi est'as la kemi'ist'o, kiu el'trov'is tiu'n substanc'o'n. Mi est'is tre jun'a, ne sci'is, kiel protekt'i mi'a'j'n interes'o'j'n, kaj ĉar mi nepr'e bezon'is mon'o'n, mi mal'saĝ'e vend'is al vi mi'a'n formul'o'n por sum'o rid'ind'a.”

“Prav'e. Sed vi riĉ'iĝ'is per mi'a el'trov'o, kaj mi rest'is sen'sukces'a kaj mal'riĉ'a.”

“Mi ne respond'ec'as pri vi'a mal'saĝ'o. Oni ĉiam dev'as port'i la sekv'o'j'n de si'a'j decid'o'j en la viv'o, ankaŭ se ili est'as fuŝ'a'j.”

“Jes. Vi perfekt'e prav'as. Kaj mi propon'as al vi el'port'i la sekv'o'j'n de vi'a decid'o ven'i ĉi tie'n ĉi-nokt'e en plej suspekt'ind'a'j cirkonstanc'o'j. Mi'a polic'a mens'o sci'ig'as al mi, ke post du'dek minut'o'j, vi dev'us star'i en difin'it'a lok'o, kie vi'a ĉe'est'o est'as nepr'e neces'a por la sukces'o de vi'a'j plan'o'j, kaj kie vi ne trov'iĝ'os, se mi ne el'las'os vi'n.”

Luci'a rigard'is si'a'n am'at'o'n admir'e. Neniam ŝi vid'is hom'o'n mal'ver'i kun tiom da ŝajn'a sincer'ec'o. Pipelbom est'is plej impres'it'a.

“Kio'n vi vol'as? Kiom?” li demand'is, kaj li'a ton'o esprim'is terur'a'n lac'ec'o'n.

“Kiel mi ĵus dir'is, mi prefer'us labor'i kiel kemi'ist'o ol en la polic'o. Sed la nun'a ekonomi'a situaci'o, kiel vi sci'as, est'as tre mal'bon'a por kemi'ist'o'j. Ne est'as facil'e trov'i labor'o'n. Mi vi'n el'las'os, kaj eĉ help'os vi'n efektiv'ig'i vi'a'n plan'o'n, se vi akcept'os hav'ig'i al mi du'on'a'n part'o'n en la rajt'o super la patent'o rilat'a al mi'a el'trov'o de tabak'o sen'tabak'a. Tiel ni ambaŭ re'just'ig'os mal'just'aĵ'o'n.”

Pipelbom dir'is neni'o'n. Vid'ebl'e okaz'is en li terur'a en'mens'a batal'o: dis'a'j em'o'j ŝir'is li'n.

“Sed mi propon'as al vi i'o'n ankoraŭ pli bel'a'n. Mi nun labor'as super vin'o sen'vin'a kaj...”

“Kio'n?” Pipelbom salt'et'is, kvazaŭ bomb'o ĵus el'tir'is li'n el sonĝ'o. “Ĉu vi parol'is pri vin'o sen'vin'a? Mi'a rev'o! Mi'a last'a'temp'a ide'o!” Li ek'kri'is kun streĉ'a esprim'o sur'vizaĝ'e.

“Nu,” daŭr'ig'is Nikolao, “mi preskaŭ sukces'is. La ide'o est'as la sam'a, kiel pri la tabak'o sen'tabak'a. Ni el'trov'u trink'aĵ'o'n, kiu hav'u ĉiu'j'n karakteriz'o'j'n de vin'o, krom la en'hav'o alkohol'a, kvankam al trink'ant'o ĝi sent'iĝ'u kvazaŭ alkohol'hav'a. Tiel hom'o'j, kiu'j ŝat'as vin'o'n, sed ne ĝi'a'j'n efik'o'j'n sur la san'o aŭ sur la mens'a klar'ec'o, pov'os trankvil'e sen'soif'iĝ'i plezur'e, sen tim'i la sekv'o'j'n de tro'a trink'ad'o. Nun aĉet'ebl'as frukt'o'suk'o'j, kiu'j prov'as real'ig'i tiu'n ide'o'n, sed sen'sukces'e. Ĉiu'j ekzist'ant'a'j produkt'o'j est'as tro dolĉ'a'j, ne re'don'as la impres'o'n de alkohol'o, kaj tial ne taŭg'as por la hom'o'j, kiu'j'n ni cel'as.”

“Jes, jes, ne neces'as, ke vi dis'volv'u plu la ide'o'n. Mi kon'as jam perfekt'e ĉiu'j'n manier'o'j'n defend'i ĝi'n. Sed kio'n pri ĝi'a real'ig'o?”

“Ĝust'e, sinjor'o. Se vi akcept'os mi'n je vi'a serv'o – kontraŭ akcept'ebl'a salajr'o, kompren'ebl'e – mi pov'os fin'aranĝ'i la afer'o'n. Mi jam preskaŭ sukces'is, kaj mi'a sukces'o pri sen'tabak'a tabak'o indik'as al vi, ke mi ne est'as rev'ul'o. Por konduk'i mi'a'j'n esplor'o'j'n al plen'e sukces'a fin'o, mi bezon'as labor'kondiĉ'o'j'n, kia'j'n nur vi pov'us hav'ig'i al mi. Sed la temp'o pas'as rapid'e. Est'us bedaŭr'ind'e perd'i mult'valor'a'j'n minut'o'j'n. Se vi bon'vol'os sub'skrib'i ĉi tiu'n dokument'o'n, la afer'o est'os inter'konsent'it'a, kaj mi tuj las'os vi'n kur'i al vi'a task'o, sam'temp'e urĝ'a kaj grav'a.”

Adrian'o Pipelbom ne est'is unu el tiu'j hom'o'j, kiu'j sub'skrib'as dokument'o'n sen leg'i ĝi'n. Li leg'is atent'e. Ĉar la dokument'o est'is prepar'it'a de Johano, laŭ pet'o de Nikolao, ĉiu'j neces'a'j punkt'o'j est'is antaŭ'vid'it'a'j kun grand'a preciz'ec'o. Ĉi-foj'e, Nikolao ne risk'is, ke la industri'ist'o profit'u de li'a mank'o de spert'o.

“Tiu, kiu prepar'is ĉi tiu'n dokument'o'n, ne las'as mult'o'n al hazard'o, kaj sci'as, kie mis'kompren'o'j pov'us okaz'i. Ŝajn'as al mi, ke vi mult'e serioz'iĝ'is, amik'o, ek'de kiam vi unu'e rilat'is kun mi. Nu, bon'e, mi sub'skrib'os. Real'ist'o sci'as, kiam oni super'fort'as li'n. Kaj ebl'e mi tamen profit'os de la aranĝ'o. Sen'vin'a vin'o est'is unu el mi'a'j kar'a'j ide'o'j...”

Tiel s-ro Pipelbom fin'e el'ir'is el si'a ĝen'a situaci'o. Kaj ankaŭ Nikolao. Kiu situaci'o ja est'as pli ĝen'a ol tiu de sen'labor'ul'o?

Ĉapitr'o 20

Ĝeraldo sci'is preciz'e, kie pas'os la ŝtel'int'o ir'ant'e al la aŭt'o, kie la kun'plan'int'o li'n atend'as. Pri la rest'o de la aranĝ'o mult'o est'is al li ne'klar'a, ĉar Johano kaj Elza, en la restoraci'o, kie li ili'n sub'aŭskult'is, parol'is pri tiu'j punkt'o'j sub'kompren'ant'e mult'o'n jam kon'at'a'n al ambaŭ. Feliĉ'e por Ĝeraldo, pri la ĝust'a'j temp'o kaj lok'o de la trans'don'o ili ne pov'is parol'i ali'manier'e ol tut'e preciz'e, ĉar neni'u el tiu'j detal'o'j est'is antaŭ'e plan'it'a'j.

Ir'ant'e tie'n, li est'is si'n'gard'a, aŭ pli ĝust'e, li vol'is est'i si'n'gard'a, kaj li opini'is, ke si'n'gard'a li est'as. Li ja ne pov'is al'las'i al si pli'a'n fuŝ'o'n. Esplor'ant'e la ĉirkaŭ'aĵ'o'n, li ĝoj'e konstat'is, ke neni'u trov'iĝ'as tie. Li iom tim'is la ĉe'est'o'n de polic'an'o'j, kiu est'us ver'ŝajn'a, se konsider'i, unu'flank'e, ke oni antaŭ ne'long'e al'salt'is person'o'n ĉi tie, kaj, ali'flank'e, ke en tiu kastel'o trov'iĝ'as mult'valor'a objekt'o, kiu'n la pap'o dezir'as propr'a'okul'e vid'i.

Sed ne sufiĉ'as imag'i, ke oni est'as si'n'gard'a, por si'n gard'i efik'e. Hom'o fuŝ'em'a rest'as fuŝ'em'a, eĉ kiam li zorg'as atent'e, ĉar la mens'a'j kaŭz'o'j, kiu'j ig'as fuŝ'em'a, ne mal'aper'as pro simpl'a kun'streĉ'o de la vol'o sukces'i.

La en'kaban'a'j okaz'aĵ'o'j, kiu'j'n ni ĵus pri'skrib'is, okaz'is, dum Ĝeraldo far'is tiu'n kontrol'o'n, sed ĉar – fuŝ'em'ul'e – li ne ir'is ĝis tiu punkt'o, li kontent'e deklar'is al si, ke li'a ĉe'est'o est'as sen'risk'a. Kaj li komenc'is atend'i.

Ĉapitr'o 21

La graf'in'o est'is impres'it'a. Ŝi ne kompren'is, kiel la vir'o, kiu paŝ'as antaŭ ŝi, sci'is ĝust'e, kie trov'iĝ'as la zon'o de Sankt'a Gaspardeto, kaj kia'manier'e rapid'e de'pren'i ĝi'n.

Ŝi est'is ankaŭ sci'vol'em'a. Kial li ek'ir'is, strang'e, en tiu direkt'o, dum la normal'a el'ir'ej'o est'is tut'e proksim'a kaj est'us saĝ'e hav'i tie kun'kulp'ul'o'n, kiu atend'us li'n kun aŭt'o kaj ebl'ig'us al li rapid'i for sen'danĝer'e?

Fin'e, ŝi est'is tim'o'plen'a. Ŝi ne vid'is bon'e la ul'o'n, kiu'n ŝi sekv'is, sed ŝi du'on'vid'is sufiĉ'e por rimark'i, ke li est'as alt'a kun fort'ul'a korp'o, kaj kun la facil'mov'ec'o de hom'o ankoraŭ jun'a. Se ŝi si'n montr'us kaj li decid'us ŝi'n bat'i, ŝi hav'us neniu'n ŝanc'o'n el'sav'i si'n.

Bedaŭr'ind'e, ŝi ne pov'is ir'i al Ciprian'o, ĉu por ricev'i li'a'n help'o'n, ĉu por pet'i li'n telefon'i al la polic'o, sen for'las'i el si'a vid'o la jun'a'n ŝtel'ist'o'n. Kio'n far'i do, se ne sekv'i ĉi-last'a'n kiel ebl'e plej diskret'e? Feliĉ'e, ŝi kon'is la lok'o'n perfekt'e, kaj la lun'o, kiu ĵus montr'iĝ'is, est'is plej bon'ven'a: ŝi ne bezon'os la poŝ'lamp'o'n, kiu tro risk'us perfid'i ŝi'n.

En'ir'ant'e la arb'ar'et'o'n, la sekretari'o de s-ro Pipelbom tut'e ne imag'is, ke iu tie atend'as li'n: Ĝeraldo. Ĉi-last'a aŭd'is Johanon, antaŭ ol vid'i li'n, sed ju pli ties ombr'a, mal'preciz'a form'o iĝ'is vid'ebl'a, des pli li si'n demand'is, ĉu li ne ag'is mal'saĝ'e ven'ant'e sol'a. Li'a decid'o ag'i mem'star'e hav'is plur'a'j'n motiv'o'j'n: Adamo parol'is al li mal'estim'e; li tim'is simil'a'n re'ag'o'n de ĉiu'j ali'a'j en la band'o; li vol'is ag'i sen inform'i la ĉef'o'n, por ke la sukces'o est'u nur li'a, tiel ke nur al li ir'u ĝeneral'a admir'o; gratul'ad'o far'e de ĉiu'j, sed special'e de la ĉef'o, est'is neces'a por forges'ig'i la mult'a'j'n antaŭ'a'j'n fuŝ'o'j'n.

Sed nun, vid'ant'e la impres'a'n korp'o'aspekt'o'n de Johano, li pli kaj pli dub'is pri si. Laŭ li'a kompren'o, Elza est'is tiu, kiu dev'is ŝtel'i la zon'o'n, kaj ŝi dev'is pas'i sur ĉi tiu voj'et'o por ĝi'n trans'don'i al Johano, kiu trov'iĝ'os en aŭt'o trans-arb'ar'e.

Cert'a, ke li rilat'os nur kun Elza, li opini'is, ke el'montr'i pistol'o'n sufiĉ'os, por ke ŝi tim'e obe'u. Li'a plan'o est'is jen'a: li prunt'os de amik'o-ŝtel'ist'o vetur'il'o'n; ir'os per ĝi al la ĉe-kastel'a arb'ar'o kaj las'os si'a'n aŭt'o'n en ali'a lok'o ol tiu, kie Johano las'is si'a'n; kiam la knab'in'o al'ven'os, li dev'ig'os ŝi'n, per la pistol'o, don'i al li la ŝtel'aĵ'o'n kaj ir'i kun li al li'a vetur'il'o; li ig'os ŝi'n ŝofor'i ĝis sol'ec'a lok'o kamp'ar'a, tie ig'os ŝi'n el'aŭt'iĝ'i kaj li mem re'ven'os hejm'e'n kun la mult'valor'a objekt'o. Ŝi pov'us neni'o'n far'i; ŝtel'ist'o ne pov'as inform'i la polic'o'n, ke iu ali'a si'a'vic'e for'pren'is per'fort'e la ŝtel'aĵ'o'n.

Sed nun montr'iĝ'is, ke li mis'kompren'is, aŭ ke la du last'minut'e ŝanĝ'is si'a'n plan'o'n. Ĉu Johano las'os Ĝeraldon direkt'i li'a'j'n mov'o'j'n tiel facil'e? Memor'ant'e la manier'o'n, laŭ kiu tiu fort'ul'o hak'bat'is la man'o'n de Adamo, kiam li liber'ig'is Elzan, Ĝeraldo ne em'is rid'et'i.

Sed jen li al'ven'as. Kio'n far'i? Se li ne inter'ven'os tuj, ili est'os du kontraŭ li. Kunstreĉante si'a'n tut'a'n kuraĝ'o'n, li ek'ag'is.

“Halt!” li kri'is. “Ne far'u unu pli'a'n paŝ'o'n. Ni cel'as vi'n per ni'a'j pistol'o'j. La man'o'j'n alt'e'n!”

Johano halt'is, lev'is la man'o'j'n. En unu el ili li ten'is la zon'o'n de Sankt'a Gaspardeto. Li'a mens'o funkci'is fulm'rapid'e. Kiel ebl'is? Kiu est'us pov'int'a perfid'i ĉi tiu'n part'o'n de la plan'o, kiu'n nur li, Elza kaj Pipelbom kon'is? Tiu, kiu ĵus parol'is, ja ne est'is li'a mastr'o, kvankam ili trov'iĝ'is proksim'e al la lok'o, kie ĉi-last'a dev'is ek'aper'i.

“Ĵet'u ter'e'n la ŝtel'aĵ'o'n!” Ĝeraldo kri'is. “Kaj paŝ'u kvin paŝ'o'j'n mal'antaŭ'e'n!” li al'don'is per ankoraŭ pli fort'a voĉ'o. Ebl'e li kri'is por re'don'i al si kuraĝ'o'n.

Nur tiu'moment'e, Ĝeraldo el'ir'is de mal'antaŭ arb'o sur la pied'voj'et'o'n, kun pistol'o direkt'it'a al Johano, kiu'n li konstant'e rigard'is. Li paŝ'is al la ĵet'it'a zon'o.

“Kial vi rid'et'as? Ne imag'u, ke vi pov'as aranĝ'i i'o'n por vi'n sav'i. Mi ten'as vi'n sub mi'a konstant'a kontrol'o,” li dir'is laŭt'e kaj koler'e, ne kompren'ant'e, kiel ebl'as, ke hom'o en la situaci'o de Johano kapabl'as el'montr'i gaj'ec'o'n. Tiu rid'et'o de Johano ne ag'is san'ig'e al li'a'j sent'o'j de mal'pli'valor'o. Pli ol iam ajn li hav'is la impres'o'n, ke grand'ul'o rid'as pri li'a sen'fort'ec'o.

Ke Johano rid'et'is, tio'n fakt'e kaŭz'is la re'kon'o de difin'it'a bru'o: aŭd'ebl'e, ie, ne mal'proksim'e, antaŭ'e'n'ir'is alt'a, dik'a, pez'a, larĝ'a est'aĵ'o. Kaj gaj'ig'a aper'is al Johano la pens'o, ke Pipelbom dev'os sav'i pli efektiv'e, ol sav'i li dezir'is.

Ali'a pens'o ag'is sen'pez'ig'e. La si'n'ten'o de Ĝeraldo montr'is, ke tiu, se li mister'e ek'sci'is ne'kon'ebl'a'j'n detal'o'j'n de ili'a plan'o, tamen ne sci'is ĉio'n; ali'e, li ne okaz'ig'us la ŝtel'o'n de la ŝtel'aĵ'o tiel proksim'e al la lok'o, kie Pipelbom dev'os inter'ven'i.

La industri'ist'o, si'a'flank'e, aŭd'is la tro laŭt'a'j'n parol'o'j'n de Ĝeraldo. Li kon'is la plan'o'n de si'a sekretari'o kaj sci'is, ke halt'ig'o far'e de pistol'hav'a ŝtel'ist'o ne est'is antaŭ'vid'it'a. Proksim'iĝ'ant'e, li konstat'is, kia et'a sen'muskol'ul'o hav'is la strang'a'n ide'o'n prov'i tim'ig'i vir'ec'a'n knab'o'n, kiel Johano. Li aŭd'is la vort'o'j'n pri kun'ag'ant'o'j (“ni cel'as vi'n per ni'a'j pistol'o'j”), sed opini'is, ke se tiu'j kun'ul'o'j ekzist'us en'ver'e, ili montr'us si'n, kio mult'e pli impres'us ol la sol'a ĉe'est'o de tiu ĉi pistol'ten'a korp'et'o.

Se dir'i la ver'o'n, ni dev'as al'don'i, ke ali'a ide'o tra'flug'is li'a'n mens'o'n: ke tiu ĉi halt'ig'o tamen ebl'e est'is aranĝ'it'a de Johano, por ke la sav'o est'u eĉ pli impres'a kaj real'ism'a. Sed por ke vi bon'e kompren'u tiu'n pens'o'n li'a'n, neces'as ĉi tie klar'ig'i, kio est'is, preciz'e, la plan'o, kaj kio'n Pipelbom dev'is rakont'i al la graf'in'o post la sav'o de la zon'o sankt'ul'a. Johano kaj li inter'konsent'is pri jen'a – raport'ot'a – si'n'sekv'o de la okaz'aĵ'o'j:

Pipelbom promen'e al'ven'as al lok'o, kie la voj'o laŭ'ir'as la ĉe-kastel'a'n arb'ar'et'o'n. Tie li rimark'as aŭt'o'n ĵus halt'int'a'n, el kiu el'ir'as du hom'o'j, kiu'j inter'ŝanĝ'as kelk'a'j'n vort'o'j'n kun kaŝ'a, ŝtel'a si'n'ten'o. Unu el ili post'e re'sid'iĝ'as en la aŭt'o, dum la ali'a ir'as en la arb'ar'o'n. Trov'ant'e ili'a'n ag'manier'o'n des pli suspekt'ind'a, ĉar la kastel'o ne star'as mal'proksim'e, Pipelbom decid'as sekv'i tiu'n, kiu mal'aper'is inter la arb'o'j'n. Pro la mal'lum'o, li iu'moment'e ĉes'as vid'i la ul'o'n, kiu'n li sekv'as, kaj li de'voj'iĝ'as, perd'as mult'a'n temp'o'n serĉ'ant'e la voj'o'n kaj rond'ir'ant'e en la arb'ar'o, kaj, post kiam li fin'e re'trov'is la ĝust'a'n pied'voj'et'o'n, li vid'as la ul'o'n re'ven'i ten'ant'e objekt'o'n, kiu'n tiu ver'ŝajn'e ŝtel'is el la kastel'o. Tiam li inter'ven'as kaj sav'as la fam'a'n zon'o'n de Sankt'a Gaspardeto.

Tiel prezent'iĝ'is la plan'o. Pipelbom ne kon'is la part'o'n pri la «ge'polic'an'o'j» Nikolao kaj Luci'a, en kies man'o'j'n li fal'is, dum, mal'saĝ'e decid'int'e real'ism'i ankaŭ pri la part'o de la plan'o, laŭ kiu li dev'is perd'i la voj'o'n, li trov'iĝ'is batal'ant'a ekster'voj'e kun natur'o ne special'e em'a bon'ven'ig'i alt'a'j'n, pez'a'j'n, larĝ'a'j'n, dik'a'j'n industri'ist'o'j'n.

Kaj nun, li si'n demand'is, ĉu la sekretari'o ne el'pens'is, sen inform'i li'n, la halt'ig'o'n far'e de knab'ec'a mal'fort'ul'o, kun la cel'o ig'i la sav'o'n de la zon'o eĉ pli real'ec'a.

Li do tut'e ne tim'is, kiam, proksim'iĝ'ant'e de mal'antaŭ'e, li prem'is si'a'j'n pez'a'j'n man'o'j'n sur la sen'muskol'a'j'n ŝultr'o'j'n de la du'on'vir'et'o.

La mis'pens'int'a Pipelbom tut'e ne antaŭ'vid'is, ke Ĝeraldo tuj, re'ag'e, ek'prem'os la el'las'il'o'n de la pistol'o, per kiu li konstant'e cel'is al Johano.

Ĉapitr'o 22

Li prem'is, sed ĉar neni'o okaz'is, li mir'e ek'rigard'is la pistol'o'n. Tiu mov'o est'is tro'a. Johano vid'is ĝi'n, kompren'is, ke io fuŝ'iĝ'is, al'salt'is Ĝeraldon, kaj hak'bat'e al la man'radik'o, laŭ la metod'o jam uz'it'a, kiam li liber'ig'is Elzan, fal'ig'is la arm'il'o'n.

Ke Ĝeraldo ne sukces'is paf'i, tio'n kaŭz'is tut'e simpl'e la fakt'o, ke, fuŝ'em'a kiel kutim'e, li forges'is for'met'i la sekur'buton'o'n.

Dum tiu'j okaz'aĵ'o'j dis'volv'iĝ'is, la graf'in'o silent'e, sen'bru'e, proksim'iĝ'is pli kaj pli. Ŝi vid'is ĉio'n, kvankam mal'preciz'e, ĉar ne est'is sufiĉ'e da lum'o en tiu arb'ar'et'o, kie'n Johano ŝi'n sen'sci'e konduk'is, por ke ŝi pov'u ĉio'n klar'e observ'i.

Ŝi subit'e konstat'is, kun eg'a plezur'o, ke post tiu fort'a, alt'a, dik'a, larĝ'a sinjor'o, kiu ĵus admir'ind'e super'fort'is la halt'ig'int'o'n de la ŝtel'ist'o, aper'as du polic'an'o'j. Ver'ŝajn'e la polic'o ek'sci'is pri la plan'o for'ŝtel'i la zon'o'n de Sankt'a Gaspardeto far'e de du mal'amik'a'j band'o'j ŝtel'ist'a'j, kaj sekv'is la mal'fort'a'n vir'et'o'n.

Sent'ant'e si'n help'at'a de la polic'o, ŝi ne hezit'is inter'ven'i. Ŝi direkt'is la lum'o'n de si'a poŝ'lamp'o al la fuŝ'ul'o, kri'ant'e:

“Kio'n vi imag'as? Kio okaz'as ĉi tie? Ĉu vi opini'as, ke sen'risk'e oni pov'as ŝtel'i mi'a'j'n trezor'aĵ'o'j'n?”

Tuj Nikolao met'is al Ĝeraldo la man'katen'o'j'n, kiu'j'n li al'port'is por Johano, kun la ide'o ig'i ties arest'o'n kiel ebl'e plej real'ism'a por la graf'in'o. Li flustr'is i'o'n al Luci'a, kiu firm'e ek'ten'is la knab'o'n.

Ŝi vol'is pri'lum'i per la poŝ'lamp'o la vizaĝ'o'n de Johano, sed ŝi ne sci'is preciz'e, kie li trov'iĝ'as – li ĵus diskret'e mov'is si'n al apart'e mal'lum'a lok'o – kaj antaŭ ol ŝi sukces'is, la lum'o traf'is, rekt'e en la vizaĝ'o'n, ni'a'n kar'a'n Pipelbom, kiu nun star'is inter Ĝeraldo kaj Johano.

“Ne hav'u zorg'o'j'n, sinjor'in'o, mi ten'as li'n,” dir'is Nikolao, kiu ĵus al'ven'is apud la sekretari'o'n.

“Adrian'o! Vi! Est'as vi, ĉu ne? Vi ne ŝanĝ'iĝ'is dum tiu'j long'a'j jar'o'j. Apenaŭ dik'iĝ'is. Adrian'o! Kio'n vi far'as ĉi tie? Ĉu vi est'as polic'a funkci'ul'o aŭ io?”

Ŝi kompren'is, ke pro la mal'lum'o li ne vid'as ŝi'n, kaj ŝi turn'is la poŝ'lamp'o'n al si, tiel ke ŝi'a vizaĝ'o iĝ'u klar'e vid'ebl'a.

Li hezit'is. Li ne kuraĝ'is kred'i si'n prav'a. Post tiom da jar'o'j. Tamen. Ŝi est'is ne-plu-jun'a, sed tiu mis'turn'it'a naz'o, tiu larĝ'a buŝ'o, tiu ĉeval'a vizaĝ'o...

La tut'a grup'o direkt'is si'a'j'n paŝ'o'j'n kastel'e'n. Elza, kiu ven'is mal'antaŭ Nikolao kaj Luci'a – est'is ja plan'it'e, ke ŝi rest'os en la ĉirkaŭ'aĵ'o, por help'i se neces'e – al'iĝ'is al ili kaj, post kiam ili al'ven'is, prepar'is trink'aĵ'o'j'n por ĉiu'j.

Bon'kor'a, ŝi trink'ig'is Ĝeraldon, kies man'o'j rest'is kapt'it'a'j en la man'katen'o'j. Li rigard'is ŝi'n ne'kompren'e. Tiu est'is vir'in'o, kiu'n li'a'j amik'o'j est'us mort'ig'ont'a'j, se oni ne respond'us jes'e al ili'a'j postul'o'j, kaj tio'n ŝi perfekt'e sci'is; tamen, ŝi ag'is bon'kor'e al li.

La voĉ'o, en li, kiu kri'is, ke bon'kor'ec'o ĉiam est'as for'ĵet'ind'a sign'o de mal'fort'ec'o, pli kaj pli dev'is silent'i kaj las'i la lok'o'n al tiu, kiu kant'is, ke bon'kor'ec'o est'as di'e agrabl'a por tiu, kiu ricev'as ĝi'n. Li'a'j sent'o'j est'is tiel miks'it'a'j, ke li em'is plor'i. Feliĉ'e – ĉar li'a mem'estim'o, kiom mal'mult'e da ĝi li hav'is, tia'n bat'o'n ne el'port'us – li sukces'is mastr'i si'n.

Sed la rapid'a'j'n ŝanĝ'o'j'n de esprim'o, kiu'j'n montr'is la vizaĝ'o de Ĝeraldo, neni'u rimark'is. Ne tio ja interes'is la grup'o'n. Ĝi prov'is kompren'i i'o'n el la parol'o'j, kiu'j'n Pipelbom kaj la graf'in'o inter'ŝanĝ'is inter si. Nikolao est'is tiu, kiu decid'is ili'n inter'romp'i, ne tre ĝentil'e ebl'e, sed pro tro'a sci'vol'em'o.

“Pardon'u, se mi est'as mal'diskret'a, sed ŝajn'as, ke s-ro Pipelbom kaj vi, graf'in'a moŝt'o, kon'is unu la ali'a'n antaŭ'e. Ĉu ni pov'us sci'i iom'et'e pri tio?”

Nek ŝi nek li sent'is la demand'o'n mal'diskret'a. Kiam oni feliĉ'as, oni dezir'us, ke la tut'a mond'o part'o'pren'u en la feliĉ'o kaj parol'u pri ĝi. Plej bon'humor'e do ŝi respond'is:

“Ni vizit'ad'is la sam'a'n lern'ej'o'n,” klar'ig'is Pipelbom, kun okul'o'j rev'em'e turn'it'a'j al de'long'e pas'int'a temp'o.

“Jes. Ni am'is unu la ali'a'n tre fort'e, kiam ni est'is dek'kvin- aŭ dek'ses-jar'a'j,” ŝi al'don'is.

“Ambaŭ est'is mal'riĉ'a'j tiu'temp'e, el mal'riĉ'a'j famili'o'j. Ĉu vi memor'as, Albert'in'a, la strat'o'n, kie ni viv'is? Ĉu vi memor'as Pontostraton?”

“Kompren'ebl'e mi memor'as, Adrian'o. Kia terur'a band'o ni est'is! Kia'j'n terur'a'j'n lud'o'j'n ni tie lud'is! Kiom ni rid'is!”

“Vi tiam ne est'is graf'in'o. Mi neniam suspekt'is, ke graf'in'o Montokalva est'as vi.”

“Mi neniam edz'iĝ'is, ĉar mi neniam trov'is vir'in'o'n kompar'ebl'a'n al mi'a kar'a, kar'a, kar'a Albert'in'a.”

“Sed mi edz'in'iĝ'is. Du'foj'e. Last'foj'e al graf'o Montokalva. Kompren'ebl'e vi ne pov'is sci'i, ke tiu graf'in'o est'as mi. Kiam al mi edz'iĝ'is tiu kar'memor'a Paŭlo-Alano, la graf'o, ni decid'is ne dis'kon'ig'i la fakt'o'n. Ni vol'is viv'i intim'a'n viv'o'n, kaj nur kelk'a'j tre proksim'a'j famili'an'o'j kaj amik'o'j ek'sci'is pri ni'a ge'edz'iĝ'o. Li est'is bon'ul'o, kaj mi ŝat'is li'n. Ŝat'is, ne am'is. Mi krom'e hav'is mult'a'j'n am'ant'o'j'n. Ili'n ŝat'is aŭ du'on'ŝat'is, sed neniam am'is per am'o. Neniam vir'o plaĉ'is al mi sam'e fort'e, kiel vi, Adrian'o, kiam ni est'is jun'a'j.”

“Kompat'ind'a Albert'in'a! Est'is sufer'ig'e, ĉu ne?, viv'i kun vir'o'j apenaŭ am'at'a'j.”

“Kial vi ne prov'is re'ven'i al mi, eĉ se nur kiel mal'nov'a amik'in'o, por babil'i pri la temp'o'j pas'int'a'j?”

“Mi ne sci'as. Mi aŭd'is, ke vi far'iĝ'is riĉ'a industri'ist'o. Mi hav'is neniu'n rilat'o'n kun la mond'o industri'a, ekonomi'a, ktp. Mi'a edz'o mal'estim'is ĝi'n, kaj mi tim'as, ke ankaŭ mi. Pri tio mi nun hont'as. Ĉu vi pardon'os mi'n?”

“Krom'e mi ne dub'is pri tio, ke vi hav'as bel'a'n edz'in'o'n kaj ar'o'n da infan'o'j. Kiel mi pov'us en'miks'iĝ'i en ge'edz'a'n viv'o'n, eĉ de mal'nov'a amik'o! Ĉu ne ĉiu'j potenc'a'j industri'ist'o'j hav'as edz'in'o'n kaj ge'fil'o'j'n? Oni ne imag'as riĉ'a'n industri'ist'o'n sen'famili'a.”

“Jes. Mi kompren'as. Ĉia'okaz'e, kiel diabl'e ni est'us pov'int'a'j renkont'i unu la ali'a'n? Ni viv'is en du apart'a'j mond'o'j, ĉu ne?”

Adrian'o Pipelbom direkt'is al la graf'in'o rigard'o'n rekt'a'n kaj decid'em'a'n.

“Adrian'o! Kiel mir'ind'e! Mi'a rev'o real'iĝ'as! Kompren'ebl'e mi konsent'as.”

“Eĉ se vi ne est'us sav'int'a la zon'o'n de Sankt'a Gaspardeto, mi konsent'us. Mi ĉiam am'is nur vi'n, Adrian'o.”

“Ĉu ver'e?” li demand'is, pens'ant'e, ke ne'neces'e li las'is tiom da best'et'o'j laŭ'kur'i li'a'j'n krur'o'j'n, tiom da akv'o'plen'a herb'o mal'sek'ig'i li'a'j'n pied'o'j'n, tiom da ne'util'a, mal'trankvil'a atend'ad'o sen'ig'i li'a'n kor'o'n je pac'o.

“Sed tamen, eg'e plaĉ'as al mi, ke vi sav'is tiu'n mi'a'n trezor'o'n,” ŝi al'don'is. “Montr'u ĝi'n al mi, ĉu vi bon'vol'as? Ke mi ĵet'u al ĝi am'o'plen'a'n, admir'a'n rigard'o'n. De nun, ĉiam ĝi pens'ig'os mi'n pri vi.”

La graf'in'o rigard'is ĝi'n, komenc'e am'e, sed kun pli kaj pli fort'a kun'streĉ'o de la atent'o.

“Sed... sed... sed ĉi tio ne est'as la sankt'a zon'o! Kio okaz'is? Kie ĝi est'as?”

Ĉapitr'o 23

Tiu, kiu ĵus el'ig'is ĉi-last'a'n bru'et'o'n, plej diskret'a'n, star'is mal'antaŭ la grup'o, apud pord'o. Neni'u est'is aŭd'int'a, kiam li en'ven'is.

“Ciprian'o! Ĉu ni vek'is vi'n?” la graf'in'o demand'is. “Kio'n vi far'as ĉi tie je tiel mal'fru'a hor'o, mez'e de la nokt'o?”

“Mi aŭd'is, ke en'ven'as plur'a'j person'o'j, vi'a graf'in'a moŝt'o, kaj mi sent'as kiel mi'a'n respond'ec'o'n ne en'las'i hom'o'j'n, kiu'j ne rajt'us ven'i ĉi tie'n. Mi ne'vol'e aŭd'is la last'a'j'n vort'o'j'n, kiu'j'n vi el'parol'is. Kun vi'a permes'o, mi klar'ig'os, ke, se tiu ne est'as la ver'a sankt'a zon'o, pri tio respond'ec'as mi.”

“Pardon'u mi'n, vi'a graf'in'a moŝt'o, eĉ se mi far'is i'o'n ne'pardon'ebl'a'n. Tio est'is nur por vi'a bon'o kaj la bon'o de la kastel'o. Kiam mi aŭd'is, ke li'a pap'a moŝt'o ven'os ĉi tie'n por admir'i la trezor'aĵ'o'n, mi pens'is, ke ebl'e ĝi'a nun'a lok'iĝ'o ne est'as ideal'a. Sed, kvankam mi mal'trankvil'is, mi far'is neni'o'n, ĝis oni kapt'is mi'a'n fil'in'o'n, mis'pren'ant'e ŝi'n por vi'a graf'in'a moŝt'o. Tiam mi opini'is, ke la viv'o ĉi tie en'ten'as risk'o'j'n kaj ke est'us saĝ'e trov'i por ĝi ali'a'n, pli sekur'a'n lok'o'n. Mi kaŝ'is ĝi'n en mi'a apartament'o kaj met'is ali'a'n simil'a'n teks'aĵ'o'n anstataŭ ĝi. La okaz'aĵ'o'j de ĉi tiu nokt'o, se mi bon'e kompren'is ili'n, montr'as, ke mi ne est'is mal'prav'a.”

“Vi prav'is, Ciprian'o, vi tut'e prav'is, kaj mi gratul'as vi'n. Nu, Ciprian'o, ĉu vi aŭd'is, ke mi plej hazard'e renkont'is, en ne'forges'ebl'a moment'o, la unu'a'n am'o'n de mi'a viv'o? Jen s-ro Pipelbom, sub kiu vi serv'os post ne'long'e, kiam li est'os mi'a edz'o.”

“Permes'u, ke mi prezent'u al vi mi'a'j'n plej varm'a'j'n gratul'o'j'n, vi'a graf'in'a moŝt'o, kaj ankaŭ al vi, estim'at'a sinjor'o.”

Li silent'is moment'o'n, sed est'is tiel vid'ebl'e, ke li dezir'is re'parol'i, ke ĉiu'j rigard'o'j rest'is turn'it'a'j al li.

Ĉapitr'o 24

Dian'a – la knab'in'o en la edz'iĝ-agent'ej'o, ĉu vi memor'as? – ne edz'in'iĝ'is. Ek'sci'ant'e pri la en'am'iĝ'o de Johano al Elza, ŝi sent'is grand'a'n sen'pez'iĝ'o'n. “Feliĉ'e, ke li ek'am'is iu'n ali'a'n,” ŝi dir'is al amik'in'o. “Mi est'is preskaŭ kapt'it'a.” Se Dian'a pov'is edz'in'iĝ'i, tio pov'is est'i nur al Liber'ec'o.

La graf'in'o kaj Adrian'o Pipelbom ge'edz'iĝ'is. Sed ŝi – je li'a grand'eg'a ĝoj'o – decid'is konserv'i la nom'o'n «graf'in'o Montokalva».

Est'is aranĝ'it'e, ke la par'o loĝ'os en la kastel'o, kiu'n s-ro Pipelbom, kompren'ebl'e, taŭg'e ripar'ig'os. Kiam tiu punkt'o fin'decid'iĝ'is, la graf'in'o el'ig'is la plej profund'a'n el'spir'o'n de sen'pez'iĝ'o el si'a mult-aventur'a viv'o.

La post'a'n tag'o'n ŝi ek'brul'ig'is dek kandel'o'j'n antaŭ la statu'o de Sankt'a Gaspardeto en preĝ'ej'o najbar'a.

Ĉapitr'o 25

Feliĉ'a'j kiel ge'jun'ul'o'j, Adrian'o kaj ŝi for'ir'is por long'a ge'edz'iĝ'a vojaĝ'o. Am'o inter ne'jun'a'j hom'o'j foj'foj'e aper'as rid'ind'a. Pri tio ili ne zorg'is. Ili sci'is, profund'e en si'a kor'o, ke mult'a'j ge'jun'ul'o'j fakt'e dezir'us spert'i re'viv'iĝ'o'n sam'e feliĉ'ig'a'n. Kaj si'a'n bon'ŝanc'o'n ili plej alt'e taks'is.

Kiam ŝi'a edz'o mort'is antaŭ kvin jar'o'j, Galin'a, la frat'in'o de Adrian'o Pipelbom, eg'e mal'feliĉ'is, sent'ant'e si'n sen'help'a, sen'konsil'a, sen'cel'a. Por plen'ig'i la mank'o'n, ŝi al'iĝ'is, laŭ konsil'o de amik'o'j, al kultur'a mov'ad'o por vir'in'o'j ne tut'e jun'a'j, kiu nom'iĝ'as «La Pont'o».

Tie ŝi renkont'is graf'in'o'n Montokalvan, sed nur antaŭ ne tre long'e ŝi ek'sci'is, ke tiu impres'a – se mal'bel'a – kastel'ul'in'o pas'ig'is si'a'n infan'ec'o'n ĉe la sam'a Pontostrato kiel ŝi, en tut'e mal'riĉ'a urb'o'part'o. Kaj kun simil'a mir'o Albert'in'a ek'sci'is, ke tiu kar'a, nun preskaŭ ses'dek'jar'a, Galin'a est'as la frat'in'o de la knab'o, por kiu ŝi'a kor'o unu'a'foj'e am'kant'is, antaŭ mult'a'j, mult'a'j jar'o'j.

“Admir'ind'a, Galin'a. Pli serv'em'a'n, help'em'a'n, am'em'a'n vir'o'n oni ne pov'us trov'i. Kaj li kompren'ebl'e akcept'is pag'i ĉiu'j'n neces'a'j'n ripar'o'j'n. Kaj ni loĝ'os ĉi tie en la kastel'o. Mi ver'e sent'as ne'kred'ebl'a'n dank'em'o'n al vi. Kiel mi pov'us esprim'i al vi, kiom alt'e mi taks'as vi'a'n... eee.... vi'a'n part'o'pren'o'n, Galin'a. Ĉu vi dezir'as i'o'n, kio'n mi...”

“Ne, ne. Est'is pur'a amik'aĵ'o far'e de mi. Se vi don'us i'o'n al mi, mi sent'us, kvazaŭ vi pag'us la serv'o'n. Tio est'us terur'a.”

“Ver'e, mi ne sci'as, kiel dank'i vi'n, Galin'a. Sed mi ankaŭ pli mir'as pri tio, kiel vi aranĝ'is la afer'o'n. Kiel vi far'as, por ig'i li'n obe'i al vi tiel bel'e? Vi star'as super ĉia imag'ebl'o, Galin'a.”

“Vi erar'as, kar'a, mi hav'as neni'o'n special'a'n. Mi ne obe'ig'as li'n. Tut'e ne. Tio simpl'e ne ebl'us. Adrian'o est'as mem'far'it'a hom'o, kaj plu far'as mem si'a'n viv'o'n, sen'de'pend'e, mem'star'e, je ĉiu minut'o. Mi'a'j inter'ven'o'j dev'as est'i tre'eg'e delikat'a'j. Mi neniam pov'as sukces'e propon'i i'o'n al li. Mi dev'as trov'i la vort'o'j'n, kiu'j impres'as li'n, kaj konduk'as li'n al ag'o, kvazaŭ la ide'o'n li mem el'pens'is.”

“Ĉia'okaz'e vi ag'is tre efik'e. Mi sent'as, ke ni kun'e est'os eg'e feliĉ'a'j. Vi sci'as, li ver'e bezon'is edz'in'o'n. Kaj neces'is, ke tiu edz'in'o est'u mi.”

“Ho, jes, iom'et'e, sed est'us tro mal'simpl'e ĉio'n rakont'i al vi. Mi renkont'is ŝi'n en la hospital'o, kie mi trov'iĝ'is vizit'e al tiu kar'a Johano, la sekretari'o de mi'a frat'et'o... Mi ne ver'e mult'e parol'is. Ŝi est'as tre inteligent'a knab'in'o. Ŝi tuj kompren'is, ke ge'edz'iĝ'o inter mi'a frat'et'o kaj vi est'us la plej taŭg'a solv'o por ŝi'a'j ge'patr'o'j. Kaj ŝi'a patr'o Ciprian'o hav'as tiom da imag'o, kaj tiel ŝat'as lud'i la rol'o'n de kaŝ'it'a destin-direkt'ist'o! Ŝi sci'is, ke ŝi pov'as fid'i je li'a'j kapabl'o'j.”

“Mi ĝoj'as, ke mi far'is al vi mi'a'j'n konfidenc'o'j'n, Galin'a. Sen vi, mi dev'us for'las'i la kastel'o'n kaj viv'i mal'feliĉ'a'n viv'o'n labor'ant'e en terur'a ofic'ej'o aŭ simil'e. Vi ne pov'as imag'i, kiel tim'ig'e est'as konstat'i, ke oni'a mon'o iom post iom mal'aper'as. Krom'e, mi ver'e ĉiam konserv'is profund'a'n am'o'n al Adrian'o, eĉ se mi perfid'is ĝi'n dum jar'dek'o'j. Mi neniam ripet'os ĝi'n sufiĉ'e: dank'o'n, dank'o'n, dank'o'n, dank'o'n, dank'o'n, dank'o'n, dank'o'n kaj dank'o'n, Galin'a.”

“Ne dank'u, dank'u, dank'u, dank'u, dank'u, dank'u, dank'u kaj dank'u mi'n. Mi far'is plezur'e mi'a'n dev'o'n. Nu, mi dev'as vi'n for'las'i. Ŝajn'as, ke mi aŭd'as vizit'ant'o'n. Est'is tre agrabl'e babil'i kun vi telefon'e. Ĝis la kun'ven'o de «La Pont'o», Albert'in'a! Vi ven'os, ĉu ne?”

Ĉapitr'o 26

“Ha, Adrian'o! Jen vi ven'as salut'i la frat'in'o'n kaj rakont'i al ŝi pri vi'a tut'e freŝ'a ge'edz'a viv'o! Ĉu vi feliĉ'as?”

“Feliĉ'as? Kiel mal'fort'a'j'n vort'o'j'n vi kelk'foj'e uz'as, Galin'a! Feliĉ'as! Se vi nur pov'us imag'i! Mi... mi... mi... Mi ne trov'as la vort'o'n, sed, diabl'e, aŭ pli ĝust'e, di'e!, mi... eee... mi feliĉ'as. Mi sent'as mi'n... Nu, ĉu vi ne rimark'is, kiom pli bel'a la mond'o est'as jam de kelk'a'j semajn'o'j? Mi flug'as en la ĉiel'o. Mi'n port'as aer'o mal'pez'a. Natur'o mi'n lev'as am'brak'e. Mi est'as bird'et'o, kiu'n bel'a maten'o kant'ig'as. Ĉu vi ne vid'as, kiel grand'a mi'a kor'o est'as? Ne, ne. Ne tim'u. Mi ne mal'san'as. Nur tio, ke ĝi plen'plen'as je kant'o'j kaj rid'o'j kaj danc'o'j kaj muzik'o kaj... kaj... kaj tiel plu,” li fin'is, iom bedaŭr'e sent'ant'e, ke li'a vort'o'imag'o li'n perfid'as, kaj tro fal'as de alt'e sur'ter'e'n.

Kun vizaĝ'o radi'ant'a de ĝoj'o, li danc'paŝ'is al mebl'o, el kiu li pren'is du glas'o'j'n, kiu'j'n li plen'ig'is per dolĉ'a vin'o antaŭ'manĝ'a. Li trans'don'is unu al si'a frat'in'o. Ŝi rigard'is li'n mir'e. Li'a korp'o est'is sam'e alt'a, pez'a, dik'a kiel antaŭ'e, sed li paŝ'is mal'pez'e kvazaŭ nov'a Niĵinskij.

“Galin'a, Galin'a, mi'a frat'in'o, mi vol'as dank'i vi'n. Se vi sci'us, de kiom long'e mi rigard'as admir'e kaj dezir'e al tiu kastel'o, ĉiu'foj'e, kiam mi tie pas'as! Se vi sci'us! Nur pens'i, ke nun ĝi est'as mi'a... Dank'o'n, Galin'a, dank'eg'o'n al vi!”

Publik'a rajt'ig'il'o

Vi rajt'as kopi'i kaj re'distribu'i la ne'ŝanĝ'it'a'n tekst'o'n de Ili kapt'is Elzan!, komplet'e aŭ part'e, en iu ajn form'o, inkluziv'e de komput'il'a'j dosier'o'j kaj son'registr'aĵ'o'j, sub la sekv'a'j kondiĉ'o'j: (1) Vi liver'u ĉi tiu'n rajt'ig'il'o'n kun ĉiu kopi'o. (2) La original'a tekst'o est'u klar'e disting'it'a de ĉia al'don'aĵ'o, koment'o aŭ klar'ig'o, kaj, se la tekst'o est'as nur part'e re'produkt'it'a, la lok'o'j, kie tekst'o'part'o est'is for'pren'it'a, est'u klar'e indik'it'a'j.